Τίτλοι

Προς τους λίγους και αγαπημένους αναγνώστες του blog.

Αυτή η ιστοσελίδα πρωτοάνοιξε στις αρχές του 2008, όταν για πρώτη φορά νιώσαμε σαν έφηβοι την ανάγκη να εκφράσουμε τις τότε άναρχες πλην όμως κρίσιμες για την πορεία του καθενός σκέψεις μας. Στην πραγματικότητα, εγώ προσωπικά είχα ξεκινήσει να λειτουργώ για ένα μικρό διάστημα ένα άλλο blog και το παρόν blog λειτουργούσε αρχικά ένας παλιός φίλος ώσπου τελικά αποφασίσαμε να συσπειρώσουμε τις δυνάμεις μας! Πολύ σύντομα κατέληξα να είμαι ο μόνος διαχειριστής αυτού του blog το οποίο δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο από έναν προτζέκτορα σκέψεων, οι οποίες, όπως ήταν αναμενόμενο, ζυμώθηκαν και ωρίμασαν με τον καιρό.

Θυμάμαι σαν μακρινό όνειρο που ξαναβλέπω μετά από καιρό τις βραδινές συζητήσεις με την παρέα στο παγκάκι της αυλής του γυμνασίου. Τα σώματά μας, ακόμα ιδρωμένα από το μπάσκετ, δίχως να τα ενδιαφέρει στο ελάχιστο το κρύο, στριμωγμένα σε ενάμισι περίπου μέτρο και πάντα κάποιος όρθιος καθώς τα άκρα μας βιάζονταν να μεγαλώσουν όσο κι ο νους μας. Κι έπειτα συζητήσεις. Συζητήσεις με τις ώρες για θέματα φιλοσοφικά, θέματα κοινωνικά, θέματα πολιτικά και εν ολίγοις θέματα στα οποία ήμαστε επιλήσμονες πρωταγωνιστές. Αν και αυτή η ονειρική και άτακτη χορωδία δεν κράτησε για πολύ, διετέλεσε ενδεχομένως τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τη δημιουργία του παρόντος blog και επομένως νιώθω την ανάγκη να την αναφέρω, αποδίδοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής.

Ελπίζω κάποια από τα ποιήματα ή τις υπόλοιπες δημιουργίες μου να σας μετέδωσαν κάτι που σας άγγιξε, κάτι που ερέθισε την σκέψη σας ή στην καλύτερη για μένα περίπτωση κάτι που έκατσε σαν σκουπιδάκι μες το μάτι σας. Ομολογώ δίχως κανένα ενδοιασμό ότι αυτή η απόπειρα, η οποία διήρκεσε ούτε λίγο ούτε πολύ δέκα ολόκληρα χρόνια, ήταν αποκλειστικά προσωπική υπόθεση. Μέσα από την ποίηση κατάφερα να διευκρινίσω αυτό που ήθελα να εκφράσω, να το επεξεργαστώ στο ύστατο βάθος που μπορούσε να φτάσει ο λογισμός μου, να το φιλτράρω και να το νοηματοδοτήσω από την αρχή. Αδιαμφισβήτητα, το αληθινό όνομά μου είναι γραμμένο μες τα κείμενά μου. Και αν κάποιος, για κάποιον τρελό λόγο θέλει να το ακούσει, θα παραμείνει εκεί.

Πλέον, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, κατακλύζομαι από μια αδιαμφισβήτητη έως βίαιη σιγουριά ότι ο κύκλος του γραψίματος για μένα έχει κλείσει. Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται ότι η ανάγκη έκφρασης έχει σταματήσει. Αντιθέτως, η ανάγκη έκφρασης είναι τώρα μέσα μου πιο έντονη από ποτέ. Ωστόσο, αφού αποκόμισα όλα τα απαραίτητα οφέλη, κακομεταχειρίστηκα την ποίηση. Την χρησιμοποίησα ως εφήμερη διέξοδο. Όμως η έκφραση είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και ενσαρκώνεται μέσα από ποικίλες εκφάνσεις όπως για παράδειγμα την παρατήρηση, την σιωπή, την κίνηση, τα λόγια που θ' αναβοσβήσουν αφήνοντας ένα αποτύπωμα. Τα περισσότερα από αυτά τα στερήθηκα, ενώ παράλληλα εξάντλησα τα οφέλη του γραπτού λόγου.

Ανεξαρτήτως λοιπόν της ανάγκης μου για έκφραση, το γράψιμο παύει να είναι πλέον επιλογή. Κι έτσι ξεκινά μια νέα πρόκληση. Μία που δυστυχώς δεν θα μοιραστώ μαζί σας. Εξάλλου, όσο κι αν προσπαθούμε ασυνείδητα να εξαπατήσουμε τους εαυτούς μας, η ζωή μας είναι ένα διαρκές παιχνίδι. Κι όσο περνάει ο καιρός οι κανόνες του αλλάζουν κι οι προβλέψιμες κινήσεις, όσο επιτυχημένες κι αν ήταν κάποτε, καταλήγουν άκαρπες.

Εάν βρισκόμουν σε θέση να δώσω μια συμβουλή θα έλεγα : Ζήστε. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ακροβατήσετε πάνω σε λεπτές κλωστές λύνοντας γόρδιους δεσμούς. Διότι ο εαυτός μας απαντά μόνο στη φωνή του θάρρους. Και οι αβυσσαλέες πτώσεις είναι η μόνη αξιόπιστη ένδειξη ότι πορευόμαστε σωστά.

Άγγελος