Μισοφέγγαρο

Μία παράβαση.
Το λιγότερο που μπορώ
 και το μέγιστο που δύναμαι.

Γιατί είχα βρεθεί κι εγώ σ’ εκείνο το σπίτι
όπου μια αργή μελωδία ξεσκεπάζει τις σκέψεις
προτού ντυθούν με θάρρος.
Το ίδιο ιερό βλέμμα στους τοίχους κάθε δωματίου
ζωγραφισμένο από την ίριδα των ματιών μας.
Μια ζέστη που βαυκαλίζει.
Σφαλιστά παράθυρα
σιγοτρέμουν σαν βλέφαρα
και πέρα μονάχα κρύος αέρας.
Εκεί απ’ όπου γλιτώσαμε.

Κι είναι πανέμορφο

σαν σε ακούω να κλέβεις τα λόγια μου

σαν με ακούς να παίρνω τη φωνή σου.

Όμως ο νους είναι η έσχατη εξουσία.

Πέρα απ’ αυτόν ένας ακυβέρνητος ωκεανός.

Ρεύματα που σέρνουν το σωστό πάνω στα βράχια.

Στο σώμα μας γραμμές

από τα νύχια μιας ευτυχίας που έπνιξαν τα κύματα.

Κι ένα σκοτάδι με εξίτηλα φώτα.

Αν είχα την πυξίδα

θα την άφηνα δίπλα στο τιμόνι σου

προτού η σιωπή μου απλωθεί σαν σύννεφο
μπροστά απ' την ημισέληνο.

                                                                                         Άγγελος Διδάχος