Τα δάχτυλά μας κύρτωσαν
σαν κύμα που άδειασε απ' τα βάθη
βαλσάμωσαν και θάφτηκαν
δίπλα στ' αγέννητά μας λάθη.
Τώρα που οι φλόγες αναπνέουν χωριστά
και βάρκα έγινε ένα κλειστό φανάρι
όσοι ψηλώνουν αργοσβήνουν σιωπηρά
σαν μια αχτίδα που στοχεύει το φεγγάρι.
Σώματα διάφανα σε ρεύματα ζεστά
θραύσματα πάγου στα μάτια καρφωμένα
τρέμουν του αγέρα την ανέμελη δροσιά
μπροστά στο φως, σε μια σκιά
ζητωκραυγάζουν ηττημένα.
Κι αυτοί οι δείκτες πάνω απ'το νερό
σαν καλαμιές με πολυάγκιστρα ζωσμένες
ξυπνούνε σμέρνες ανοίγοντας πληγές
και σε τραβούν σε άμορφους πυθμένες.
Δόντια και χείλη σύρουν στη στεριά
λέξεις σκισμένες απ' ανόσιο συναξάρι
τραχύ περίβλημα και πέπλο απαλό
πλάθουνε λίκνο γι' ακριβό μαργαριτάρι.
Τώρα που οι φλόγες αναπνέουν χωριστά
και βάρκα έγινε ένα κλειστό φανάρι
εμείς διαλέξαμε να γίνουμε φωτιά
λευκό στεφάνι που ομορφαίνει το φεγγάρι.
Το γέρμα γύρη πάλι θ' απλωθεί
κράμα ανθών που θα διαφέρουν μεταξύ τους
με φρέσκο αίμα η ακτή θα ποτιστεί
και θα τραφεί με μέλισσες που αφησαν το κεντρί τους.
'Αγγελος Διδάχος
