2 Ιουλίου 2018

Λευτεριά μου

Τώρα μιμείσαι τις κρυφές φωνές
κι ένας ανέγγιχτος κόσμος καθρεφτίζεται
μες την θηλιά που δένεις στον καρπό σου.

Δεν ήμαστε παρά εκτελεστές
που απαγγέλλουν τα ίδια λόγια κατ' επανάληψη
επάνω στη σκηνή του χάους.

Ώσπου μια μέρα οι λέξεις άλλαξαν
κι έκτοτε παίρνουμε μορφή και διαλυόμαστε
σαν κύματα που πάντα προδίδονται στην ακτή.

Ήσουν ωκεανός
ατέλειωτος αλλά εγκλωβισμένος
μες τα αρίφνητα περάσματά του.

Στον τελευταίο βυθό
εκεί που λάθος και σωστό κείτεται νεκρό
σαν πλήρωμα ξεφτισμένου ναυαγίου
απέκτησα τ' αποτύπωμα μιας ανοικτής φυλακής.

Τώρα μιμείσαι τις κρυφές φωνές
γιατί υπάρχουν θησαυροί που καρτερούν
πέρα απ' τον απέραντο κόσμο μας.
Μελωδίες γεμάτες φως
που θ' αγκαλιάσει το σκοτάδι.

                                                                                 Άγγελος Διδάχος
                                                                

2 σχόλια :

Άιναφετς είπε...

Γιατί Άγγελε είμαστε ελεύθεροι!

Πώς είσαι μετά τις μέρες που πέρασες στην Ελλάδα;

Πολλά ΑΦιλιά με ευχές για το υπόλοιπο και ακηλίδωτο καλοκαίρι!

Crux είπε...

Έχω την εντύπωση ότι η μαύρη κηλίδα έφυγε! Τουλάχιστον, εάν ακόμη υπάρχει, περνά πλέον απολύτως απαρατήρητη.

Για να είμαι ειλικρινής δεν αισθάνομαι μεγάλη διαφορά τώρα που ξαναγύρισα Ολλανδία! Ίσως να φταίει η ελευθερία μου, την οποία συνεχώς ανακαλύπτω!

Καλό βράδυ Στεφανία :)