Δεν είναι η ώρα να λέμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.

Δεν είναι η ώρα να λέμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Δεν υπάρχει κανένα δίχτυ ασφαλείας κεντημένο με τρυφερές βελόνες στον γκρεμό όπου οδεύουμε. Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι ένας Θεός, ένας αδαμάντινος ηγέτης ή ένας προσωπικός μεσσίας ανοίγει πάντα το δρόμο για να πορευτούμε με ασφάλεια. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Παρόλα αυτά μέχρι και σήμερα διατηρούμε την ελπίδα. Μια ελπίδα με ημερομηνία λήξης καθώς λείπει το θάρρος κι ο πόθος της λευτεριάς για να τη συντηρήσουν και να της δώσουν φωνή. Υποταχθήκαμε. Γυρίσαμε σκεβρωμένοι τις πλάτες στο μαστίγιο τρομοκρατημένοι από τις απρόσωπες απειλές της καθημερινότητας. Αν μιλήσω θα χάσω τη δουλειά μου, αν διαδηλώσω θα ρουφήξω στα πνευμόνια μου τον καρκίνο τους, αν εναντιωθώ κινδυνεύω. Σκεπάσαμε με τις παλάμες τα μάτια μας μπροστά σε κάθε μορφή αδικίας σαν πανικοβλημένα παιδιά που δεν μπορούν να κλονίσουν την τροχιά των δυσοίωνων εξελίξεων. Ακόμη παρακαλούμε τα τσακάλια να μην ξεσκίσουν την σάρκα μας. Ακόμη μένουμε μικροί, μικροσκοπικοί σαν τη στρεβλή εικόνα που έχει ο Ανθρωπάκος για τον εαυτό του. Τόσα χρόνια στα θρανία, αμέτρητες ώρες κηρύγματος, εορταστικές φαμφάρες και φιλοσοφίες από κάθε καρυδιάς καρύδι κι όμως δεν βρέθηκε δάσκαλος να μας διδάξει το τίμημα της ελευθερίας. Τα ίδια στόματα που
μας έμαθαν το δίστιχο του Φεραίου μας νουθετούσαν να κολυμπάμε προς το ρεύμα για να μην πνιγούμε. Καλύτερα μιας ώρας ενός λεπτού σιγή... Μάλλον δεν συνειδητοποιήσαμε ποτέ πραγματικά ότι οι καρποί της ελευθερίας μας ήταν ποτισμένοι σε χωράφια αίματος. Και τα ελάχιστα πέταλα που έχουν μείνει μαραμένα στα χέρια μας δεν είναι παρά κληρονομιά αγώνων για ένα καλύτερο μέλλον που εμείς ειρωνικά ενσαρκώσαμε. Γιατί κάτι τόσο αυτονόητο να απαιτεί υπενθύμιση; Τι στο διάολο περιμένουμε και από ποιον; Αν μονάχα προσδοκούμε την αλλαγή τότε αυτή θα έρθει με τον χειρότερο τρόπο. Όταν η οργισμένη γροθιά της εξαθλίωσης θεριέψει θα είναι ήδη από καιρό ακονισμένα τα μαχαίρια για να την κόψουν μια και καλή από τη ρίζα. Ο φόβος θα πάρει τη μορφή του μετάλλου, της σφαίρας και του νερού που σκίζει το δέρμα. Είναι γελασμένος όποιος πιστεύει ότι θα τον σεβαστούν μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος. Είναι γελασμένος όποιος πιστεύει ότι πιάσαμε πάτο. Είμαστε ακόμη μόνο στα προεόρτια ενός ταξικού πολέμου. Μιας νέας εποχής καταστολής αντίδρασης αλλά και σκέψης. Είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι αυτοί οι κάποιοι που έχουν τον πρώτο λόγο στην εξέλιξη των πραγμάτων θα θυσιάσουν έστω και ένα προνόμιό τους για να επαναφέρουν τις ισορροπίες. Η κατάσταση επιδεινώνεται νομοτελειακά σε ένα σύστημα που επικροτεί την συσσώρευση του κέρδους και την εκμετάλλευση του ανθρώπου. Η προσδοκώμενη ισορροπία δεν πρόκειται να έχει ηθικό χαρακτήρα. Θα είναι ισορροπία υποτέλειας. Μια τελείως ανισόβαρη ζυγαριά που ιδανικά παραμένει ακίνητη. Και σήμερα υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό αλλά κυοφορούνται επίσης τα επιστημονικά εκείνα τεχνάσματα που μπορούν να πραγματώσουν τέτοιες αρρωστημένες φαντασιώσεις της κοινωνίας. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να αποφευχθούν. Αρκεί να διατηρήσουμε την εκτόνωση της οργής στα εξιλαστήρια θύματα. Όσο υπάρχει κάποιος από κάτω μπορούμε κι εμείς να πατήσουμε στο κεφάλι του με ψωροπερηφάνια. Κι ύστερα, όταν θα καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό μπορούμε και να σφαχτούμε μεταξύ μας. Η εκλιπούσα μεσαία τάξη σε κατάσταση άτυπου εμφυλίου. Γιατί όχι; Εξάλλου η κάθε κοινωνική ομάδα μπορεί να γίνει μισητή με την κατάλληλη παρουσίαση. Δεν είναι ώρα να λέμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Ούτε είναι ώρα να ελπίζουμε ότι εμείς θα είμαστε αυτοί που θα βγουν απ' το βαρέλι που γλαφυρά περιγράφει ο Άσιμος στο Σχοινί Κορδόνι του. Αν θέλουμε να σταματήσει αυτό το δρομολόγιο που έχει μόνο προορισμό την κατηφόρα πρέπει να βάλουμε όλοι τα πόδια μας στις ράγες. Τίποτα δεν κερδίζετε αν τίποτα δεν χαθεί. Δεν είναι ώρα να λέμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Είναι ώρα να πούμε ότι θα τα αλλάξουμε. Ειδάλλως η ελπίδα θα γίνει ένα ακόμη περιττό βάρος που συνοδεύει την καθημερινότητα.
                                                                                       Άγγελος Διδάχος