14 Απριλίου 2018

Μετά το χθες

Δυο βλέφαρα τρεμόσβησαν
μες την αργόσυρτη αχλή της νύχτας.
Αυτός ο άνεμος απλώθηκε σαν κρότος στη σιωπή.
Σκόρπισε γυάλινα θραύσματα,
θαμπές αντανακλάσεις που συνέθεταν
ένα βίαιο καλωσόρισμα στ' άγνωστο.
Είδαμε εμπρός μας αυταπάτες να ξηλώνονται,
είδαμε αίμα ν' αναβλύζει σαν ρετσίνι από πέτρινη κορμοστασιά
κι ό,τι γνωρίζαμε πετούσε τρομαγμένο
μακριά απ' τη φωλιά του χρόνου.
Το πιο μεγάλο πόνημα της φαντασίας
φλεγόταν κάτω απ' τα δάκρυα αλλόκοτης βροχής.



Σύννεφα στη μορφή αλίκτυπων βράχων
παραδομένα στο έλεος του ανέμου που ποτέ δεν θ' αντικρίσουν.
Οι ταπεινές φωνές θ' αφουγκραστούν για μια στιγμή
το μακρινό σκοπό του αύριο
και τα μεγάλα λόγια θα γεράσουν πρώτα.

                                                                           Άγγελος Διδάχος

3 σχόλια :

Άιναφετς είπε...

"Εμπήκα μέσα στην απέραντη εκκλησιά
που ανθρώπου χέρι δεν την έχει χτίσει
που πέρα ως πέρα έχει σκεπή τον ουρανό.
Στην εκκλησιά πόχει στολίδι της τη φύση".

Το βρήκα τυχαία, έχει τίτλο, "Η Προσευχή του Δάσους" και σκέφτηκα πως έτσι πρέπει να είναι οι εκκλησιές!

https://eyrytixn.blogspot.gr/2018/05/blog-post_6.html

Ακηλίδωτα ΑΦιλιά! :)

Crux είπε...

Πολύ όμορφο και είμαι σίγουρος ότι αποκτά ακόμη περισσότερο κάλος στον τόπο που είναι τοποθετημένο.

Ελπίζω να είσαι καλά Στεφανία, θα συντονίσουμε τις προσευχές μας μέσα από πράσινες εκκλησιές.

Crux είπε...

Και ναι, 9 μήνες εξωτερικού τελικά φτάνουν για να μπερδέψεις το κάλλος με τον κάλο! χαχαχα