Παραθέτω το τελευταίο κομμάτι απ' τη νουβέλα που γράφω και θα αργήσω -εαν ποτέ καταφέρω- να δημοσιεύσω.
«Υπάρχει αγάπη που να μη γονατίζει στο ολοένα αυξανόμενο άχθος του χρόνου; Το πάθος μας σβήνει αδιόρατα σαν τις χλομές ανταύγειες του γέρματος που αιμορραγούν στο μισοσκότεινο ουρανό. Στην αρχή, μία ακόρεστη δίψα παιδεύει τα χείλη μας. Μέσα απ’ τη λάμψη δυο ματιών τα όνειρά μας θαρρεύουν και ανθίζουν σαν δέντρα που ορθώνονται απ’ το σκοτάδι. Η ζωή μοιράζεται, η έννοια του εαυτού μεγαλώνει κι εξαλείφεται κι εμείς πορευόμαστε γεμάτοι ευτυχία ένα μονοπάτι που ορκιζόμαστε ότι δεν θα τελειώσει. Βαθιά όμως μέσα μας, καθώς οι μήνες και τα χρόνια περνούν, ξέρουμε ότι κάτι λιγοστεύει. Η ανθισμένη αλυσίδα που δένει τις καρδιές μας σιγά σιγά μαλακώνει. Δεν μπορούμε να το δούμε αλλά μπορούμε να το αισθανθούμε, όπως ακριβώς αισθανόμαστε το σκοτάδι να απλώνεται κοιτάζοντας εκείνο το γέρμα, ανήμποροι να αλλάξουμε το παραμικρό μπροστά στις αδυσώπητες δυνάμεις της φύσης.
Οι άνθρωποι μαγεύονται από το φως των διαττόντων αστέρων. Αφήνουν την φαντασία τους να προσδεθεί στο κατάρτι ενός ουράνιου μετεωρίτη και ρεμβάζουν την πύρινη χαίτη του σαν ταξιδιώτες που χαζεύουν από την πρύμνη τον αφρό της θάλασσας. Κάθε ταξίδι όμως που αφορμάται από τη θύελλα της έξαψης είναι χρεωμένο με ένα πρόωρο τέλος. Τα φλεγόμενα άστρα κομματιάζονται και τα όνειρά μας ξεψυχούν με οδύνη πάνω στα αιχμηρά βράχια της πραγματικότητας. Κι εμείς, σαν τραγελαφικές φιγούρες, πηδάμε από άστρο σε άστρο, από άνθρωπο σε άνθρωπο για να γλιτώσουμε τον πόνο της πτώσης και της μοναξιάς.
Έπαψα να θαμπώνομαι από τη βροχή των άστρων. Γύρισα το βλέμμα στο φεγγάρι και τότε πλημμύρισε την ύπαρξή μου ένα φως αστείρευτο. Η ευτυχία καρτερεί ταπεινά στην άκρη των ματιών μας. Αν εστιάσεις στις λεπτομέρειες μιας αγνής ψυχής, ξεδιπλώνεται σιωπηλά ένας απέραντος παράδεισος. Ο Έρωτας εκεί δεν είναι παρά ένας διακριτικός φίλος που μας επισκέπτεται μία στο τόσο και μας χαρίζει λίγη απ’ τη δροσιά της νιότης του. Οι στάλες του φεγγαριού ακούγονται απαλά καθώς χύνονται στο σκοτάδι. Όποιος ακολουθεί τα ασημένια χνάρια τους νιώθει το άγγιγμα της Αγάπης να μένει σαν χάδι αγέραστης ιτιάς για πάντα στο κορμί του.»
«Υπάρχει αγάπη που να μη γονατίζει στο ολοένα αυξανόμενο άχθος του χρόνου; Το πάθος μας σβήνει αδιόρατα σαν τις χλομές ανταύγειες του γέρματος που αιμορραγούν στο μισοσκότεινο ουρανό. Στην αρχή, μία ακόρεστη δίψα παιδεύει τα χείλη μας. Μέσα απ’ τη λάμψη δυο ματιών τα όνειρά μας θαρρεύουν και ανθίζουν σαν δέντρα που ορθώνονται απ’ το σκοτάδι. Η ζωή μοιράζεται, η έννοια του εαυτού μεγαλώνει κι εξαλείφεται κι εμείς πορευόμαστε γεμάτοι ευτυχία ένα μονοπάτι που ορκιζόμαστε ότι δεν θα τελειώσει. Βαθιά όμως μέσα μας, καθώς οι μήνες και τα χρόνια περνούν, ξέρουμε ότι κάτι λιγοστεύει. Η ανθισμένη αλυσίδα που δένει τις καρδιές μας σιγά σιγά μαλακώνει. Δεν μπορούμε να το δούμε αλλά μπορούμε να το αισθανθούμε, όπως ακριβώς αισθανόμαστε το σκοτάδι να απλώνεται κοιτάζοντας εκείνο το γέρμα, ανήμποροι να αλλάξουμε το παραμικρό μπροστά στις αδυσώπητες δυνάμεις της φύσης.
Οι άνθρωποι μαγεύονται από το φως των διαττόντων αστέρων. Αφήνουν την φαντασία τους να προσδεθεί στο κατάρτι ενός ουράνιου μετεωρίτη και ρεμβάζουν την πύρινη χαίτη του σαν ταξιδιώτες που χαζεύουν από την πρύμνη τον αφρό της θάλασσας. Κάθε ταξίδι όμως που αφορμάται από τη θύελλα της έξαψης είναι χρεωμένο με ένα πρόωρο τέλος. Τα φλεγόμενα άστρα κομματιάζονται και τα όνειρά μας ξεψυχούν με οδύνη πάνω στα αιχμηρά βράχια της πραγματικότητας. Κι εμείς, σαν τραγελαφικές φιγούρες, πηδάμε από άστρο σε άστρο, από άνθρωπο σε άνθρωπο για να γλιτώσουμε τον πόνο της πτώσης και της μοναξιάς.
Έπαψα να θαμπώνομαι από τη βροχή των άστρων. Γύρισα το βλέμμα στο φεγγάρι και τότε πλημμύρισε την ύπαρξή μου ένα φως αστείρευτο. Η ευτυχία καρτερεί ταπεινά στην άκρη των ματιών μας. Αν εστιάσεις στις λεπτομέρειες μιας αγνής ψυχής, ξεδιπλώνεται σιωπηλά ένας απέραντος παράδεισος. Ο Έρωτας εκεί δεν είναι παρά ένας διακριτικός φίλος που μας επισκέπτεται μία στο τόσο και μας χαρίζει λίγη απ’ τη δροσιά της νιότης του. Οι στάλες του φεγγαριού ακούγονται απαλά καθώς χύνονται στο σκοτάδι. Όποιος ακολουθεί τα ασημένια χνάρια τους νιώθει το άγγιγμα της Αγάπης να μένει σαν χάδι αγέραστης ιτιάς για πάντα στο κορμί του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου