Αντίο

Μου φανέρωσες τις μικρές κρυψώνες της ευτυχίας.
Τύλιγες τα χέρια σου γύρω απ’ τα διψασμένα μου μάτια
και με ταξίδευες σε μέρη πανέμορφα,
μέρη που ποτέ σου δεν έζησες.
Είσαι αυτό που ο κόσμος μίσησε
γι' αυτο δεν έμαθε ποτέ του ν’ αγαπά.
Ο πιο μεγάλος φόβος που θα στοιχειώνει πάντοτε
όσους δεν τον κοίταξαν κατάματα.

Κάθε φορά που σκοτεινιάζει ο ήλιος
με κρατά ζωντανό μια βαθιά περηφάνια.
Δεν υπέκυψα στιγμή στο ψέμα.
Δεν αφέθηκα στην αγκαλιά της έξαψης.
Δεν υποκρίθηκα.

Ποιός είναι τελικά ο πιο δυστυχισμένος;
Άσκοπα ερωτήματα.
Η μόνη αληθινή απορία είναι
ποιος είναι διατεθειμένος να σφυρηλατηθεί στις φλόγες της κόλασης
για να αντέξει τον παράδεισο.
Ποιος τολμά να ρισκάρει τη θνητή ζωή του
αναζητώντας κάτι αθάνατο.

Ήσουν εσύ
πίσω απ’ τον τρόμο της μετέωρης σκέψης μου,
μέσα στα συντρίμμια του εαυτού μου
και κάτω απ’ το χώμα που ξαναπάτησαν τα πόδια μου.

Είσαι εσύ
ο λόγος που οι άνθρωποι μου μοιάζουν μακρινοί,
ο ένοχος που έπλασε τον έρωτα
προσπαθώντας μάταια να αυτοκτονήσει.

Είσαι εσύ
η στάλα πίσω απ’ τις φυλλωσιές που καρτερεί η ευτυχία,
τα δύο μάτια που αντανακλούν τον εαυτό μου.

 Κι αν κάτι σου ζητώ
 είναι να με ταξιδέψεις με τα χέρια σου λυτά
 στα μέρη εκείνα που δεν έζησες ποτέ
 και να μου πεις για πάντα
 το πολυπόθητο αντίο.
                                                                         Άγγελος Διδάχος