Η μαύρη κηλίδα

     Υπάρχουν μέρες που κυλούν ανεπαίσθητα και άλλες που απλώς περιμένεις ώσπου να φύγουν. Τα πράγματα γίνονται κάπως πιο δύσκολα όταν οι τελευταίες διαδέχονται η μία την άλλη αφήνοντας μια παρατεταμένη αίσθηση ματαίωσης. Για καλή μας τύχη, η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να επιδιώκει μια κατάσταση ισορροπίας κατά την οποία κάθε είδους ένταση τελικά καταλαγιάζει. Το τίμημα της φυσιολογικής αυτής τάσης για ηρεμία είναι φυσικά  η αδυναμία του ανθρώπου να προσεγγίσει την ιδεαλιστική και αναλλοίωτη χρονικά ευτυχία. Ωστόσο, ακόμη και ένα τόσο βαρύ τίμημα φαντάζει μικρό αν αναλογιστεί κανείς την ανακούφιση που προσφέρει η ροπή προς το ενδιάμεσο και δύσκολο στον ορισμό του τρίτο πρόσημο.
     Μία απο αυτές τις ατέλειωτες μέρες, οι οποίες είναι υποχρεωτικά γραμμένες στη λίστα και δεν δικαιούσαι να σβήσεις παρά μόνο μετά το πέρας τους, ξαπλωμένος στην κούνια κάτω απ' την καρυδιά της αυλής μας, χάζευα τον καταγάλανο ουρανό αναζητώντας ηρεμία στα ακύμαντα νερά του. Τότε, για πρώτη φορά, εμφανίστηκε μια μαύρη κηλίδα κινούμενη πλαγίως στο γαλάζιο καλοκαιρινό φόντο. Τα πρώτα δευτερόλεπτα είχα την εντύπωση ότι επρόκειτο για σκνίπα που προφανώς ορεγόταν λίγα μικρογραμμάρια αίματος τριγυρνώντας με ενοχλητική επιμονή πάνω απ' το κεφάλι μου. Όταν όμως αντιλήφθηκα ότι η σκνίπα αυτή ακολουθούσε πιστά τις κινήσεις των ματιών μου, με τη δική της φυσικά κατεύθυνση και κλίση κατάλαβα ότι το πρόβλημα που είχε προκύψει ήταν σοβαρότερο του ενός ζιζανίου.
     Οι άνθρωποι ως γνωστόν, έχουν την τάση να σχηματίζουν συνδέσεις ανάμεσα σε ερεθίσματα, οι οποίες συνδέσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι ρεαλιστικές και τεκμηριωμένες. Ο ανθρώπινος νους κατασκευάζει υποθέσεις με βάση την περιορισμένη εμπειρία του και δρα σύμφωνα αυτές. Αν για παράδειγμα κάποιος εμφανίσει δυνατό κοιλόπονο, θα αποδώσει μάλλον την αιτία σε μια τροφή που πρόσφατα κατανάλωσε και είναι πολύ πιθανό να εμφανίσει αποστροφή για τη συγκεκριμένη τροφή. Υπάρχει μια ισχυρή εξελικτική βάση που εξηγεί αυτή τη σύνδεση : ακόμη κι αν αυτή δεν είναι σωστή, λειτουργεί δυνάμει προστατευτικά. Για κάποιο λόγο, τον οποίο ονομάζω διαίσθηση, είμαι σίγουρος ότι η μαύρη αυτή κηλίδα δεν εμφανίστηκε τυχαία αλλά προέκυψε φυσικά, όπως μια κήλη πετάγεται μετά από το σήκωμα ενός υπερβολικά μεγάλου βάρους. Ακόμα κι αν κάποιος συμπεριφοριστής ή οφθαλμίατρος ισχυριστεί το αντίθετο, εγώ γνωρίζω ότι το βάρος εκείνων των ημερών είναι η αιτία εμφάνισης της μαύρης κηλίδας.
     Τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι το μαύρο αυτό στίγμα θα μείνει εκεί, κολλημένο σε κάθε όμορφη εικόνα που αποτυπώνουν τα μάτια μου. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να προσαρμοστώ στην ύπαρξή του. Σήμερα, κάθε φορά που το βλέμμα μου βυθίζεται στον απέραντο καμβά της φύσης, η μαύρη κηλίδα είναι η υπενθύμιση ότι η ζωή χάνει λίγη από την ομορφιά της όταν επιτρέπουμε τη θλίψη και την ανησυχία να τυλιχτούν σαν αγκαθωτά σύρματα γύρω απ’ τη σκέψη μας. Είναι όμως και μια αφορμή να προσπαθήσω να απολαύσω ακόμη περισσότερο τις μορφές και τα χρώματα που κυριαρχούν στον κόσμο μου, να εντοπίσω νέες λεπτομέρειες, να μετατρέψω το σκοτάδι σε φως.
     Όσο περνάει ο καιρός, λένε, εξοικειωνόμαστε με τα μαύρα αυτά στίγματα, πράγμα το οποίο ακούγεται λογικό αν λάβουμε υπόψη την φυσική τάση προς ισορροπία. Υπάρχουν ακόμη και ιστορίες κατά τις οποίες οι μαύρες κηλίδες εξαφανίστηκαν για πάντα, απρόσμενα, από τη μια στιγμή στην άλλη, έτσι ακριβώς όπως κάποτε εμφανίστηκαν. Όπως και να ‘χει, τα πάντα μπορούν να γίνουν πιο όμορφα με ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, αρκεί να το πιστέψουμε και να το προσπαθήσουμε με όλο μας το είναι.

                                                                                     Άγγελος Διδάχος