Ελεύθερες σκέψεις

Οι σκέψεις χάνονται για λίγο
κι ένας βουβός χείμαρρος παρασύρει κάθε ανησυχία.
Ακούω πάλι την κοφτή μου ανάσα
να γεμίζει.
Το στέρνο ρουφά διψασμένο φρέσκο αέρα
ενώ τα χνώτα σχηματίζουν θολά χαμόγελα
μ' ένα <<σ΄ αγαπώ>> καλά κρυμμένο στην άκρη των χειλιών.

Αγκαλιάζω τον λαμπερό ορίζοντα
με δυο ορθάνοιχτα χέρια σαν οροσειρές.
Το χώμα μου ζητά να τρέξω πάνω του
και μου χαρίζει άγνωστες δυνάμεις
που ρέουν και λακτίζουν ζωηρά μες τις καυτές μου φλέβες.
Κουλουριάζομαι.
Γίνομαι βράχος που απρόσμενα γλιστρά
και γρήγορος σαν σφαίρα τσακίζει κάθε εμπόδιο μπροστά του.
Ακούω κι άλλους βράχους πίσω μου να ξεκολλάν.
Φτάνω, φτάνω με δέος στον γκρεμό
και την ψυχή μου σαλεύει μια καταιγίδα αγωνίας.

Μες την ομίχλη ο βράχος χάνεται
και μια αρμαθιά γδαρμένα φύλλα χορεύουν άτακτα στον άνεμο.
Ανάμεσα κι εγώ, πετώ στριφογυρίζοντας
σε κάθε παιγνιώδες φύσημα του.
Αιωρούμαι ατάραχος στο άπειρο
κι αφήνομαι ολοκληρωτικά στην αγκαλιά του.
Τίποτα δεν φοβάμαι.
Έχω κρεβάτι τον ασπρογάλανο ουρανό
και στρογγυλά βουνά από σύννεφα για τείχη.
Κι όταν ο ήλιος πέφτει αφήνει ένα αστέρι
να με χαϊδεύει με τ' ασημένιο φως του.

Ακούω τον άνεμο να ψάλλει γλυκές μελωδίες
κι έπειτα κουρασμένος να κοντανασαίνει.
Τότε πέφτω απαλά, σχεδόν ανεπαίσθητα
στα γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας.
Γίνομαι χάρτινο καράβι
που σκαρφαλώνει θαρραλέα τα κύματα
με μουσκεμένα κι ετοιμόσκιστα πανιά.
Κι όσο κυλά ο χρόνος μαλακώνω
ώσπου βουλιάζω στον πυθμένα
και συναντώ πολύχρωμα κοράλλια 
που ριγούν χαριτωμένα στα παγωμένα νερά.

Σκίζομαι σε χιλιάδες μικρά κομμάτια
που θάβονται αιώνια στην σκληρή άμμο.
Έπειτα αναδύομαι αργά στην επιφάνεια
τυλιγμένος μ΄ ένα γαλάζιο σεντόνι,
ακολουθώντας το πηχτό φως του ήλιου.
Και όταν φτάνω στο τέρμα
γίνομαι ένα ακόμη αλμυρό κύμα
που φτάνει στην στεριά
και ξύνει τα κεφάλια των βράχων
για να γλιστρήσουν κι άλλοι
στα νερά της φαντασίας.
                                                              Διδάχος Άγγελος