Η τέχνη του τρόμου

  Έχω ένα σοβαρό μειονέκτημα, και το χειρότερο μάλιστα είναι πως δεν θεραπεύεται. Σε τέτοιες ταραγμένες εποχές, όταν από ανάγκη γράφω, δεν μπορώ να γίνομαι τυπικός. Δεν μπορώ να χωρέσω την υπόσταση σου μέσα σ΄ ένα γ' γραμματικό πρόσωπο ή μέσα στην αοριστία της λέξης άνθρωπος. Εξάλλου, ως ένας εκ των εκατομμυρίων άσημων Ελλήνων, δεν κατατρύχομαι απ΄την ανάγκη της διακριτικότητας, του προσεγμένου λόγου και την ανησυχία για την διατύπωση ενός μετρημένου, καλουπωμένου και οπωσδήποτε μη υπαινικτικού προς τον αναγνώστη γραπτού.
  Ελπίζω να μην είσαι εσύ αυτός στον οποίο απευθύνομαι και να μην κουβαλάς πάνω σου τα γνωρίσματα της μάζας. Ελπίζω να πορεύεσαι σ΄ έναν δικό σου δρόμο που μόνος σου ανοίγεις. Ωστόσο οφείλω να σημειώσω πως οι μικρές καθημερινές εμπειρίες μου μ' οδήγησαν αβίαστα στο συμπέρασμα πως ένα χαρακτηριστικό της μαζοποίησης είναι η απατηλή αίσθηση της εξαίρεσης απ΄τον κανόνα. Η αίσθηση μ' άλλα λόγια της μοναδικότητας, όχι βέβαια με την έννοια της αυτόνομης και ξεχωριστής προσωπικότητας αλλά μ' αυτήν της ανώτερης ύπαρξης που με γερτό κεφάλι και βλέμμα ειρωνικό κοιτάζει τους άλλους υποτιμητικά. Έτσι λοιπόν οι περισσότερες προσπάθειες όσων εκφράζονται με ευθύτητα και ειλικρίνεια, προσπάθειες όχι να πείσουν αλλά απλώς να δείξουν, καταλήγουν χωρίς αντίκρυσμα. Έτσι λοιπόν κάθε επιχειρηματολογία βασισμένη στη λογική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί απλούστατα αυτό που κατευθύνει την σκέψη και τη συμπεριφορά είναι το συναίσθημα. Πως μπορεί κανείς άραγε να μεταλλάξει την οποιαδήποτε γνώμη μιας αυθεντίας με επίκληση στη λογική; Μόνο οι άριστοι γνώστες της ευμετάβλητης ανθρώπινης ψυχολογίας έχουν το προνόμιο να κατευθύνουν την αναρίθμητη μάζα από "αυθεντίες". Αυθεντίες τόσο δογματικές όσο και εύπιστες, τόσο αμετακίνητες όσο και παρασυρόμενες.
  Αν μου ζητούσες ελεύθερα να σε περιγράψω τότε θα έλεγα πως μου μοιάζεις με μαριονέτα. Μια μαριονέτα που τον τελευταίο καιρό ένιωσε τις κλωστές να τυλίγονται ασφυκτικά γύρω απ΄ τα άκρα της και βάλθηκε να τις κόψει. Μια μαριονέτα που θέλησε να δώσει ένα τέλος σ΄ αυτήν την αποτυχημένη παράσταση και να δραπετεύσει. Όμως κι αυτή η αντίδραση δυστυχώς ήταν προσδοκώμενη.
  Αν μου ζητούσες ελεύθερα να μας περιγράψω τότε θα έλεγα πως μοιάζουμε με κρατούμενους. Και μες τις φυλακές που ζούμε σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν πλέον φύλακες γιατί θα είμαστε απόλυτα πειθαρχημένοι. Η πόρτα της εξόδου θα είναι ανοιχτή όμως κανείς μας δεν θα ζυγώνει. Γιατί έξω απ΄την πόρτα πλανιέται το τρομερό τέρας της αναρχίας. Ναι, έτσι θα επονομαστεί ξανά η ελευθερία. Θα φιλάμε και θα χαϊδεύουμε τα σίδερα των κελιών μας γιατί αυτά θα μας προστατεύουν απ΄την τρομοκρατία και τους αδίστακτους κακοποιούς του έξω κόσμου.
  Χρειάζεται λίγη σκέψη, λίγη μόνο για να διαπιστώσεις τι συμβαίνει. Σκεπάζουν με τον φόβο την οργή που φούντωσε μέσα σου. Ώσπου θα καταλήξεις να ζητάς αυτό που θέλουν. Θα ζητήσεις το φάρμακο απ΄ τα ίδια αρρωστημένα χέρια που δημιούργησαν και εξαπέλυσαν τον ιό. Οι πατέρες του εγκλήματος θα σε προφυλάξουν απ΄ τα κακομαθημένα μικρά παιδάκια τους. Κι εσύ θα νιώθεις ασφαλής. Όσο για την οργή σου, κάποιοι θα επιμεληθούν να βρει ακίνδυνες διεξόδους. Μην αυταπατάσαι όμως ότι θα ζεις ήρεμα. Ποτέ δεν θα σου επιτρέψουν να γευτείς την αίσθηση της απόλυτης ηρεμίας. Όταν οι ήχοι των αυτοκινήτων χάνονται, όταν οι δείκτες των ρολογιών παύουν να ακούγονται και οι υποβλητικές φωνές της τηλεόρασης σιωπούν τότε αρχίζεις ξανά έπειτα από καιρό ν' ακούς και να νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς σου. Κι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα 'θελαν να σου συμβεί. Γιατί αν κοιτάξεις μέσα σου τότε θα μπορέσεις να κοιτάξεις και μέσα τους. Θα κλείσω με τους στίχους της Γώγου οι οποίοι πολύ καλύτερα αποδίδουν τα όσα θέλω να πω :

Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;