Βία και "στρουθοκάμηλοι"

Η πρόσφατη και γνωστή σε όλους δολοφονία του Έλληνα που δεν πρόλαβε να γίνει πατέρας έδωσε ξανά το έναυσμα για κοινωνική εκτόνωση πάνω σε εξιλαστήρια θύματα. Το κύμα τυφλής οργής που ξέσπασε προχθες είχε ως συνέπεια το τραυματισμό δεκατριών μεταναστών και πιθανώς τη δολοφονία ενός.
Η εκμετάλλευση της λαϊκής αγανάκτησης φυσικά όπως και ο
αποπροσανατολισμός απ΄τους πραγματικούς υπαίτιους των κοινωνικών προβλημάτων δεν μας εκπλήσσει καθώς αποτελεί πλέον μια παγιωμένη πολιτική τακτική. Βέβαια, η επικρατούσα άποψη ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένα κράμα τηλεοπτικής προπαγάνδας και κοινωνιολογικής ασχετοσύνης. Με τη στοιχειώδη λογική που διαθέτει κανείς μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι η ανέχεια – κυρίως - είναι αυτή που οδηγεί στο έγκλημα και σε καμία περίπτωση το χρώμα του δέρματος. Θα ήταν περιττό αλλά και τραγικό επίσης αν χρειαζόταν να προσθέσω εδώ πως καταδικάζω τη στυγερή δολοφονία του άντρα.
Ωστόσο είναι ανάγκη να καταδικάσουμε όλοι μας και τη στάση "μέντορα" που κράτησε η αστυνομία απέναντι στα ακροδεξιά στοιχεία. Οι υποδείξεις του νόμιμου και του παράνομου περιορίστηκαν για άλλη μια φορά στα λόγια. Οι μηδενικές συλλήψεις οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι η αστυνομία παρακολουθούσε αμέτοχη το ξυλοδαρμό των μεταναστών. Είδαμε πλάνα ακροδεξιών που καταδίωκαν απρόσκοπτα περαστικούς μετανάστες, πλάνα από τα οποία απουσίαζε εντελώς η αστυνομική παρέμβαση. Τι θα μας εμπόδιζε λοιπόν να θεωρήσουμε παράνομη την εθελοτυφλία αυτή;
Ανησυχητικότερη όμως παραμένει η υπόγεια πολιτική υποστήριξη εθνικιστικών ξεσπασμάτων.  Εκπρόσωποι μεγάλων κομμάτων "παρέλειψαν" να καταγγείλουν τη στάση της αστυνομίας απέναντι στους ακροδεξιούς ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονταν πολιτικά ένα ακόμη ανθρώπινο δράμα. Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι οι υπεκφυγές αυτές αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων. Είναι ιδανικό ένας ολόκληρος λαός να έχει στραμμένο το βλέμμα στους μετανάστες παρασυρμένος απο εθνικιστικές τάσεις και καθοδηγούμενος από τους ίδιους ηγέτες που επιδιώκουν την υποδούλωση του. Αν οι ρατσιστικές επιθέσεις (όπως η προχθεσινή) καταδικάζονταν με πολιτικό σθένος ανοιχτά και επανειλημμένα τότε ο κόσμος θα παραδειγματιζόταν. Αν όμως ο κόσμος καταδίκαζε με τη σειρά του τις ρατσιστικές εκδηλώσεις και απαλλασσόταν απ΄τα ρατσιστικά στερεότυπα τότε θα άρχιζε να αναζητά τους αληθινούς ενόχους της κοινωνικής και εθνικής μας παρακμής. Οπότε ένας τέτοιου είδους παραδειγματισμός  θα ήταν για τους κομματάρχες μας απλώς μια πολιτική αυτοκτονία...