Προς τους ώριμους (Μέρος Α΄)

Όταν οι άνθρωποι χωρίζονται σε ανήλικους και ώριμους (ενήλικους) αυτό συνεπάγεται με έμμεσο χαρακτηρισμό του ανήλικου ως ανώριμου. Και ρωτώ εγώ αν είναι λίγοι οι ενήλικοι που δεν ωρίμασαν ποτέ, που δεν προβληματίστηκαν σοβαρά ποτέ, που αρκέστηκαν στη ρηχή σκέψη ή αν είναι λίγοι οι νέοι που εξαιτίας των κακουχιών και των άσχημων συνθηκών ωρίμασαν γρήγορα.

Προφανώς χρειάζεται πολύ θράσος για να κάνεις υποδείξεις για τη ζωή στους ανώριμους, μόνο και μόνο επειδή είσαι ώριμος.Χρειάζεται επίσης άλλο τόσο θράσος για να μιλάς στο παιδί σου για υποστατό πολιτισμό, για μια σωστή και δίκαιη κοινωνία, για νόμους και κανόνες, για το λάθος και το σωστό, για το ηθικό και το ανήθικο, το καλό και το κακό, και έπειτα να αλλάζεις ύφος προσπαθώντας να του ανατρέψεις όλα τα δεδομένα και όλα τα αυτονόητα διδάσκοντας τους κανόνες προσαρμογής και επιβίωσης στην διεφθαρμένη κοινωνία την οποία προ ολίγου παρουσίαζες ως ιδανική.

Δεν δέχεσαι ότι τα παιδιά σου δεν
είναι δικά σου. Πλάθεις πανομοιότυπα του εαυτού σου ή εκτελεστές μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας σου. Τι μανία να πασχίζεις να εντάξεις τα παιδιά στο συρφετό και τι αλλόκοτος φόβος σε κυριεύει στη σκέψη και μόνο πως κάποιο από αυτά θα γίνει εξερευνητής μιας ξεχασμένης ευτυχίας! Μέσα στην αγάπη σου κρύβεται η τέρψη της επιρροής και της σκηπτουχίας, εσύ όμως το αρνείσαι κατηγορηματικά, με το φόβο μη θιχτεί η ακεραιότητα σου. Όχι προς θεού, εσύ το μόνο που επιζητείς είναι η ευτυχία του παιδιού σου, ασχέτως βέβαια αν αυτή η ευτυχία καταλήγει εντελώς συμπτωματικά να συμπίπτει με τη δική σου. Τα μεγάλα όνειρα των παιδιών σου σε τρομάζουν κι αν λάχει και ξεστομίσουν ιδέες για μια διαφορετική κοινωνία τους υιοθετείς τον πεσιμισμό σου, αν συνεχίσουν τους ειρωνεύεσαι και επικαλείσαι με σοφόμωρο τρόπο τις μακροχρόνιες εμπειρίες σου. Πλέον το σωστό και το λάθος δεν έχει καμία αξία για εσένα. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η ανάδειξη και η προβολή. Και επειδή για σένα υπήρξε ένα ακατόρθωτο έργο το αναθέτεις στα παιδιά σου προτρέποντας τα να ενστερνιστούν τα σύγχρονα πρότυπα επαγγελματισμού και νεοπλουτισμού. Κι αν ομοιάσουν τα συγκαιρινά ινδάλματα σπεύδεις να το φωνάξεις σ΄όλους έχοντας κρυφό καμάρι εσένα που κατάφερες να τα κοινωνικοποιήσεις και να τα προσαρμόσεις επιτυχώς στη κοινωνία. Έφερες σε πέρας το καθήκον ως γονέας όπως ακριβώς το έφεραν οι δικοί σου για σ΄εσένα. Μόνο που εδώ υπάρχει μια τοσοδούλα διαφορά. Ο καιρός από στιγμή σε στιγμή αρχίζει να ξεφορτώνει. Ξέρω πως τα λογαριάζεις λόγια του ανέμου, βρήκες και το σωστό χαρακτηρισμό : κινδυνολογία, αλλά τις πράξεις του ο άνθρωπος τις αντικρίζει αργά ή γρήγορα μπροστά του. Αν από καθαρό πείσμα και φιλαυτία εμμείνουμε στο ίδιο τροπάριο, σπαταλάμε την εναπομείνασα ευκαιρία για αλλαγή. Αντιλαμβάνεσαι την ιδιαιτερότητα της εποχής ; Αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα αυτή της περιβόητης αλλαγής που αντηχεί υποτιμητικά στ ΄αυτιά σου και που με περιφρόνηση αντιμετωπίζεις; Απάντησε μου και πρωτίστως δώσε μια εξήγηση στον εαυτό σου γιατί αποφεύγεις την αλλαγή. Γιατί αυτό που ζητάς απ΄τα τέκνα σου είναι ύλη και όχι αξίες; Γιατί δεν τους μίλησες ποτέ στα σοβαρά για γενναιότητα, για ανδρεία, για θάρρος, αγωνιστικότητα και μαχητικότητα ; Γιατί θέλεις να αφιερώσουν τη ζωή τους αποκλειστικά στον εαυτό τους και να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους ; Η εποχή δεν επιβάλλει ψυχρότητα και ατομικισμό. Η εποχή μπορεί μόνο να παροτρύνει, ποτέ να επιβάλλει! Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ο αγνός άνθρωπος είναι το κορόιδο ; Τι αποτρέπει την αντίθεση σου στον εκφαυλισμό ; Τι είναι αυτό που εξαλείφει την αντιδραστικότητα σου ;

Πιστεύεις πως υποχρέωση ενός γονέα είναι να ενθαρρύνει το παιδί του και στο λάθος. Δεν εννοώ συμπαράσταση, αλλά υποστήριξη. Όταν φέρεται άδικα και εγωκεντρικά νομίζεις πως το κατεστημένο της εποχής αναλαμβάνει άφεση αμαρτιών. Αν τυχόν όμως το αξιαγάπητο τέκνο σου πέσει θύμα εκμετάλλευσης ή απάτης βλέπεις ξαφνικά ολάκερο τον κόσμο υπό το πρίσμα της δικαιοσύνης και της νομιμότητας. Αστείο να προσφεύγεις στο δίκαιο μόνο όποτε αυτό συμφέρει.