Τι θα μπορούσε να θυμίζει το χθες;
Νέες φωνές μέστωσαν
στην άμπωτη των χαμένων αχών.
Η τελευταία σελίδα του Χειμώνα έλιωσε
κάτω απ'τις ανταύγειες μιας ανήσυχης αυγής.
Κι αυτό το άρωμα
δεν σταματά να αναβλύζει από τα χείλη της γης
εξωτικό, σιβυλλικό
πλυμμηρίζει με αίμα τις φλέβες της φαντασίας.
Οι θύμησες αλλάζουν φορέματα.
Το ύστερα μετακομίζει.
Κι ενώ τα πάντα είναι πρωτόγνωρα
κάτι οικείο παρασιτεί στο νου.
Σαν υποψία που πνίγεται
πριν φτάσει στην επιφάνεια της συνείδησης
μεγαλώνει με το φως της κάθε μέρας.
Αυτός ο δρόμος έχει τα ίδια χνάρια.
Κάθε βήμα ξεπερνά το χθες και κυκλώνει το πάντα.
Χέρια γαντζωμένα στη ράχη μιας φρικτής ελπίδας.
Όλη η ομορφιά του κόσμου δεν αρκεί
για να σκεπάσει την γλυκόπικρη αλήθεια.
Έλα
και κοίτα με όπως είμαι
τραγούδα μου τη μοναξιά σου
και πάρε το ρίγος από το σώμα μου.
Άγγελος Διδάχος
Νέες φωνές μέστωσαν
στην άμπωτη των χαμένων αχών.
Η τελευταία σελίδα του Χειμώνα έλιωσε
κάτω απ'τις ανταύγειες μιας ανήσυχης αυγής.
Κι αυτό το άρωμα
δεν σταματά να αναβλύζει από τα χείλη της γης
εξωτικό, σιβυλλικό
πλυμμηρίζει με αίμα τις φλέβες της φαντασίας.
Οι θύμησες αλλάζουν φορέματα.
Το ύστερα μετακομίζει.
Κι ενώ τα πάντα είναι πρωτόγνωρα
κάτι οικείο παρασιτεί στο νου.
Σαν υποψία που πνίγεται
πριν φτάσει στην επιφάνεια της συνείδησης
μεγαλώνει με το φως της κάθε μέρας.
Αυτός ο δρόμος έχει τα ίδια χνάρια.
Κάθε βήμα ξεπερνά το χθες και κυκλώνει το πάντα.
Χέρια γαντζωμένα στη ράχη μιας φρικτής ελπίδας.
Όλη η ομορφιά του κόσμου δεν αρκεί
για να σκεπάσει την γλυκόπικρη αλήθεια.
Έλα
και κοίτα με όπως είμαι
τραγούδα μου τη μοναξιά σου
και πάρε το ρίγος από το σώμα μου.
Άγγελος Διδάχος
2 σχόλια :
Τι χαρά Άγγελε μου, κάνοντας Κυριακάτικο χαλαρό blogging να πέφτω μετά από καιρό σ' ένα ποίημα σου!
Σου έχω (νομίζω) ξαναγράψει τι μου έμαθε η ζωή τώρα που πλησιάζει το τέλος της;
Πως τη Φύση καθόλου δεν την απασχολεί το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος, έτσι τον χειμώνα τον διαδέχεται η άνοιξη που τα πάντα αναγεννά ή καλύτερα μπορεί να αναγεννήσει αν της το επιτρέψουμε.
Πως την ομορφιά, την έξω, δεν μπορούμε να την νιώσουμε αν δεν την έχουμε μέσα μας.
Πως μάταια ψάχνουμε, την τρυφερότητα, την αποδοχή, την αγάπη, έξω γιατί αυτή υπάρχει μέσα μας...
Αυτά τα λίγα καλέ μου φίλε και ελπίζω οι εξετάσεις σου να πήγαν καλά και να μας γράφεις λίγο πιο συχνά!
Ακηλίδωτη Κυριακή και συνέχεια εύχομαι!
Καλησπέρα -μετά από καιρό- Στεφανία!
Καταρχάς, να σου πω ότι χαίρομαι κι εγώ εξίσου!
Τα σχόλιά σου υπήρξαν διδακτικά, μην τρέφεις καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Κι όλα αυτά που μου είπες στο τέλος, πως Πως μάταια ψάχνουμε, την τρυφερότητα, την αποδοχή, την αγάπη, έξω γιατί αυτή υπάρχει μέσα μας... , αυτή ακριβώς είναι η γλυκόπικρη αλήθεια που περιγράφω στο ποίημα μου, μια αλήθεια που όλη η εξωτερική ομορφιά του κόσμου δεν μπορεί να σκεπάσει.
Δεν έχω πια εξετάσεις! Είμαι στην φάση που τελειώνω την πτυχιακή μου εργασία και τον Ιούλιο ορκίζομαι. Το Σεπτέμβρη μετακομίζω Ολλανδία για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μεταπτυχιακό πρόγραμμα πάνω στη γνωστική νευροεπιστήμη. Παράλληλα, πρέπει να σε ενημερώσω -για ακόμη μια φορά- ότι η ιστοριούλα που γράφω εδώ και καιρό βαίνει στο τέλος της και ευελπιστώ μέχρι το τέλος του Ιουνίου να τη δημοσιεύσω εδώ στο blog. Θα φροντίσω μάλιστα να συμπέσει με το Κυριακάτικο χαλαρό blogging σου!
Να περνάς όμορφα. Ακηλίδωτα αφιλιά :)
Δημοσίευση σχολίου