28 Αυγούστου 2016

Λύτρωση

Αντίκρισα τη μια μονάχα όψη του ψέματος μου.
Την άλλη όψη, την πιο σκοτεινή
πρέπει να την ξεριζώσεις απ' τα στήθη σου
και να την ξεπλύνεις γονατιστός
σε μια βροχή αμέτρητων χαλασμάτων.

Τότε, σαν να περνάς τα δάχτυλά σου
πάνω απ' τον ξεχασμένο πάτο
ενός κάλπικου νομίσματος
ξεσκεπάζονται τα ψεγάδια μιας αφόρητης μορφής.

Αφιέρωσα χιλιάδες ώρες και λέξεις,
γραπτά αδιέξοδα, δειλά δάκρυα και κρυφά κατηγορώ
ζητώντας απ' τους άλλους
εκείνο που δεν κατάφερα εγώ.

Γιατί, αν και απέφευγα τα λόγια που θορυβούν
με την ηδεία κι αξιαγάπητη σ' όλους ευτέλεια
Έτρεφα την ίδια αυτάρεσκη άνεση
να τραγουδώ για όσα δεν έφτασα,
ν' απλώνω απο 'κει ψηλά
σκάλες κεντημένες με περίτεχνα γράμματα
για να μ' ακολουθήσουν.
Οίηση.

Αργά ή γρήγορα
θα σταθώ αντίκρυ στην ευτυχία
που δεν κατάφερα να προξενήσω.
Κι αναλογίζομαι πως
αν δεν μπορέσω να μοιραστώ
έστω μια αχτίδα εκείνου του μικροκαμωμένου χαμόγελου
αν τελικά η άλλη εκείνη όψη, η ανεξιχνίαστη
κρύβει το σκοτάδι και τη δυσοσμία
της κτητικότητας
Δίχως καμία αμφιβολία
αυτή θα ήταν η πιο μεγάλη λύτρωση
και η χειρότερη καταδίκη.

                                                    Άγγελος Διδάχος

4 σχόλια :

Άιναφετς είπε...

Αναρωτιέμαι αν η λύτρωση έρχεται "μονοκοπανιά" δλδ μπαμ και κάτω ή είναι κάτι που κτίζεται με καλοσύνη και φροντίδα προς τους εαυτούς μας!
Για μένα λύτρωση σημαίνει να μην εξαρτιέμαι από κανένα και από τίποτα, κάτι σαν ελευθερία απ τη φυλακή που έχτισα η ίδια...γιατί όσο πιο πολλά κατέχεις, τόσο και πιο πολύ κατέχεσαι...

Ακηλίδωτη βδομάδα θα ευχηθώ! :)

Crux είπε...

Καλησπερα Στεφανία,

Η εξαρτηση φερει σαφως καποιου βαθμου παθολογία. Μου αρέσει ο ορισμός σου για τη λύτρωση. Ωστόσο στο παρόν ποίημα είχα στο μυαλό μου μια διαφορετική εννοιολογία της λύτρωσης, η οποία και πάλι, προκύπτει όχι ξαφνικά αλλά απο συνειδητοποίηση που απαιτεί χρόνο.

Αυτή τη φορά ήθελα να κυμανθώ σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, στραμμένο αποκλειστικά προς τα εμένα, στο τι είμαι και τι νομιζω πως είμαι ικανός να βιώσω. Στην άλλη όψη του ψέματος δηλαδή.

Νομιζω οτι αν πω παραπανω, αφαιρω λιγη απ' τη μαγεία του γραπτού. Οποτε σε αφήνω να αναρωτηθείς!

Ακηλίδωτη εβδομάδα!

Άιναφετς είπε...

Αυτή είναι και η μαγεία της ποίησης και πόσο "ζηλεύω" αυτούς που μπορούν μέσα απ΄αυτή ν' αφήνουν τον αναγνώστη μετέωρο, ευχάριστα μετέωρο, γιατί τα ποιήματα που βγάζουν χολή, αρνητισμό και απελπισία, με απωθούν αμέσως! ;-)
Ξέρεις πως μ' αρέσει να ξαναδιαβάζω ποιήματα που μου έκαναν κλικ σε ανύποπτο χρόνο και να εισπράττω άλλα... όπως όταν ακούω ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι ή ξαναδιαβάζω ένα αγαπημένο κείμενο;
Θα το ξαναδιαβάσω και σήμερα, αλλά δεν θα σχολιάσω την αίσθηση που θα μου αφήσει, έτσι για να μη χαλάσω την μαγεία... την συνειδητοποιημένη μαγεία!!!

Καλή μέρα να έχουμε! (ακηλίδωτη βεβαίως βεβαίως!) :)

Crux είπε...

Όταν κάτι ερμηνεύεται από πρώτο χέρι απογυμνώνεται. Προσωπικά προσπαθώ να είμαι αυστηρός ως προς την επιλογή των λέξεων και σαφής ως προς τις ιδέες που θέλω να εκφράσω. Αλλά να που έχω συνάμα και μια αποστροφή προς το απόλυτα πεζό! Πάντως, το να εκφράζεις όσα θες να πεις με έναν λυρικό τρόπο προσφέρει μερικές φορές βαθύτερη κατανόηση.

Μ' αρέσει κι εμένα να επιστρέφω σε παλιά αναγνωσθέντα, δεν είναι λίγες οι φορές που εισπράττω κι εγώ άλλα και ξέρω μάλιστα ότι σε μετέπειτα χρόνο θα αντλήσω ακόμη περισσότερο. Πλην των άλλων ειναι -απο καθαρά εγωκεντρικη σκοπιά- και μια επιβεβαίωση μιας κάποιας ωρίμανσης!

Καλό απόγευμα Στεφανία :)