Υπάρχει ένα αίσθημα το οποίο δεν απαντάται σε κανένα λεξικό. Υπερβαίνει την έννοια και το βίωμα της συγκίνησης. Όταν ακούς όλα αυτά που ήθελες να πεις και η φωνή που τα ξεστομίζει μεταλλάζει σε δική σου. Ας είμαστε ειλικρινείς. Έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τις αλήθειες μας. Ειδάλλως αυτές μισοκαίνε μέσα μας σαν ψιλές φλόγες. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια λέξη ικανή να περιγράψει επαρκώς αυτή την έξαψη που γεννιέται όταν ανακαλύπτουμε πως κάτι κοινό κρυβόταν στα βάθη του ψυχισμού μας. Είναι απ' τις λίγες φορές που αισθάνομαι πραγματικά δυνατός, ολότελα ζωντανός και αποφασισμένος. Τότε, δεν ενώνονται μόνο οι φωνές μας, αλλά κι οι φλόγες μας.Ο ένας ζει μέσα απ' τον άλλον, περισσότερο απ' όσο θα μπορούσε να ζήσει μόνος του.
Η παρακάτω σκηνή είναι από την ταινία "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα", ομώνυμη του μυθιστορήματος. Ακολουθεί ένα απόσπασμα απ' το διήγημα "Η ζωή κι ο φόβος" που είχα γράψει το 2014.
« Κάθε αρχή αφορμάται απ' το τέλος της. Ποιος θα υμνούσε τα φωτεινά χρώματα τ' ουρανού δίχως το φόβο και τη νοσταλγία που γεννά το πηχτό σκοτάδι; Αν το κρύο δεν ήταν πια μια απειλή, αν οι ανάσες μας δεν πάγωναν στο ψυχρό άγγιγμα της νύχτας, αργά ή γρήγορα η ζέστη θα γινόταν για όλους μια αφόρητη τιμωρία. Η φαντασία μας θα χανόταν στο χάος της αιωνιότητας κι εμείς σαν μαριονέτες με μπαλωμένες καρδιές θα κυνηγούσαμε το τίποτα έχοντας ήδη χάσει τα πάντα. Σήμερα γνώρισα τον φόβο μου. Ύστερα από χρόνια μιας ανόητης παρεξήγησης τον ευχαρίστησα για πρώτη φορά. Ήμουν μικρή για να καταλάβω ότι ο φόβος ήταν πάντα εκεί για να μου υπενθυμίζει πως είμαι ακόμη ζωντανή. Σήμερα βγήκα απ' το σπίτι μου με βιασύνη κι έτρεξα να προλάβω το ηλιοβασίλεμα. Έχει μια απόκοσμη ομορφιά κάθε φορά που χάνεται πίσω απ' τα θολά χνότα του ορίζοντα.»
Η παρακάτω σκηνή είναι από την ταινία "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα", ομώνυμη του μυθιστορήματος. Ακολουθεί ένα απόσπασμα απ' το διήγημα "Η ζωή κι ο φόβος" που είχα γράψει το 2014.
« Κάθε αρχή αφορμάται απ' το τέλος της. Ποιος θα υμνούσε τα φωτεινά χρώματα τ' ουρανού δίχως το φόβο και τη νοσταλγία που γεννά το πηχτό σκοτάδι; Αν το κρύο δεν ήταν πια μια απειλή, αν οι ανάσες μας δεν πάγωναν στο ψυχρό άγγιγμα της νύχτας, αργά ή γρήγορα η ζέστη θα γινόταν για όλους μια αφόρητη τιμωρία. Η φαντασία μας θα χανόταν στο χάος της αιωνιότητας κι εμείς σαν μαριονέτες με μπαλωμένες καρδιές θα κυνηγούσαμε το τίποτα έχοντας ήδη χάσει τα πάντα. Σήμερα γνώρισα τον φόβο μου. Ύστερα από χρόνια μιας ανόητης παρεξήγησης τον ευχαρίστησα για πρώτη φορά. Ήμουν μικρή για να καταλάβω ότι ο φόβος ήταν πάντα εκεί για να μου υπενθυμίζει πως είμαι ακόμη ζωντανή. Σήμερα βγήκα απ' το σπίτι μου με βιασύνη κι έτρεξα να προλάβω το ηλιοβασίλεμα. Έχει μια απόκοσμη ομορφιά κάθε φορά που χάνεται πίσω απ' τα θολά χνότα του ορίζοντα.»
2 σχόλια :
Εντιμότητα και αλήθεια πρώτα στον εαυτό μας...
Τώρα ανακάλυψα και διάβασα αυτή την ανάρτηση και χαίρομαι που έγινε αυτό σήμερα (τυχαίο;) γιατί το κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας και όχι μόνο, είναι βαρύ και γεμάτο ανεντιμότητα...
Αυτή η συνειδητοποίηση γεννά τεράστια ευθύνη σε όσους αρνούνται ν' ανήκουν στο κοπάδι ή κάπου...
ΥΓ: Θα αναζητήσω την ταινία... ευχαριστώ!
ΥΓ: Πόσο δύσκολο είναι να μείνει κάποιος ακηλίδωτος και συγχρόνως πόσο όμορφη μπορεί να είναι και είναι η επικοινωνία!!!
Νομίζω ότι πέρα από την ευθύνη, εκείνο που πραγματικά κινητοποιεί κάθε αξιόλογο και σοβαρό εγχείρημα είναι η γνήσια διάθεση προς την επίτευξή του. Εάν πιστέψουμε κάτι πραγματικά, το επιδιώκουμε φυσικά. Όπως αναφέρεις κι εσύ : εντιμότητα κι αλήθεια πρώτα στον εαυτό μας.
Θερμή παράκληση, προτού αναζητήσεις την ταινία, αναζήτησε το βιβλίο!
Δημοσίευση σχολίου