Πέρα απ' το άσπρο και το μαύρο.

Τραγούδησα με τη φωνή της νύχτας.
Ταξίδεψα στους αμέτρητους ήλιους
που σελαγίζουν μέσα στα σπλάχνα της.
Ενθύμιο λίγο υγρό χώμα στα χείλη
κι ακουμπιστήρι ένα ματωμένο πείσμα.

Χνάρια από άλλους κόσμους, ξένους με την φαντασία.
Δε βάλθηκα να μάθω σε ποια έρημο οδηγούν.

Η δίψα είναι για όλους το ίδιο ισχυρή.
Αν κάτι σε κρατάει μακριά απ' την όαση
είναι το δροσερό άγγιγμα της νύχτας,
είναι η μορφή σου που καθρεφτίζεται μ' ενάργεια
μέσα απ' τ' απύθμενα μάτια της μητέρας των φόβων σου.
Το κλειδί της ευτυχίας
το κρατά στα χέρια του ο μεγαλύτερος εχθρός της
και δεν το δίνει
παρά μόνο αν αντέξεις τον εαυτό σου.

Οι άνθρωποι παύουν να κοιτούν ψηλά
κι έτσι σιγά σιγά παύουν να είναι άνθρωποι.
Μια ομίχλη από φως και θόρυβο
εμποδίζει τον πόνο ν' αναρριχηθεί και να λαξεύσει το σώμα.
Τι ευωδιαστό να φυτρώσει εδώ κάτω μάτια μου;
Εδώ που η ανάγκη μοιάζει με σκουριασμένο κέρμα
κάτω απ' την τσιμεντένια φτέρνα της επιθυμίας;

Λένε πως όταν δυο σιωπηρές ματιές συναντιούνται
πίσω από κάποιο αστέρι
γεννιούνται οι ομορφότερες μελωδίες του κόσμου.
Κι εγώ ελπίζω απλά να βρω τα ίχνη σου σ' ένα φεγγάρι.
Τότε θα ξέρω ότι δεν παρέκαμψες το μονοπάτι
που οδηγεί στον ουρανό.
Τότε θα ξέρω ότι ζεις.
Κι ένα χαμόγελο θα αναβοσβήσει
κάτω απ' την πιο γλυκιά ουράνια μελωδία.


                                                                           Άγγελος Διδάχος