Μέσα απ' τον άνεμο

Κάτω απ' τον ίσκιο που απλώνουν τα καραγάτσια της αυλής αφήνω τον αέρα να πάρει ό,τι εκείνος θέλει από μέσα μου. Θα μπορούσα να αφιερώσω τους καλύτερους στίχους μου στα σφαλιστά χείλη της σιωπής ή να μιλήσω για το ποτάμι του χρόνου που έχει, όπως όλοι λένε, μία πηγή και μια εκβολή, μία αρχή και ένα τέλος. Μα αυτές είναι μόνο αρχές ανθρώπινες, φτιαγμένες για να διευκολύνουν την κατανόηση ενός κόσμου ασύλληπτου. Ακόμη κι αυτή η πρόταση δεν ήταν παρα ξόδεμα χρόνου. "Ξόδεμα χρόνου", τι ειρωνεία κι αυτή αν ασπαστεί κάποιος την παραπάνω θεώρηση. Όπως και να 'χει, ο άνθρωπος δεν είναι διακόπτης. Μέσα σε αυτό που αποκαλούμε "χρόνο" ζωγραφίζουμε σε ένα μικρό καμβά το πρόσωπό μας κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει. Δεν ξεκινάμε απ' την αρχή, όσο ελκυστικό κι αν ακούγεται. Ανακαλύπτουμε συνεχώς νέα σημάδια, νέα χρώματα πάνω μας έστω κι αν ορκιζόμασταν προτού λίγα λεπτά ότι τα είχαμε εξιχνιάσει όλα. Διορθώνουμε, εκλεπτύνουμε και μουντζουρώνουμε σημεία πάνω στα προϋπάρχοντα. Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει πραγματικά αρχή και τέλος. Το απόσταγμα της ζωής βρίσκεται στη ματιά, στο άγγιγμα, στο μοίρασμα κάθε ανάλαφρης και δυνατής εμπειρίας που έχει τη στιγμιαία γεύση του παντοτινού. Αλλά και σ' αυτή την πεισματική προσπάθεια, αυτό το γλυκό πιλάτεμα - αν έστω κι ένας λογοτέχνης μου επέτρεπε την έκφραση - να επεξεργαζόμαστε τις ατέλειες με στόχο ν' αναδυθεί κάτι όμορφο από την αταξία των χρωμάτων, όσο δύσκολο, όσο ακατόρθωτο και αν φαντάζει. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή σ' αυτόν τον αέναο αγώνα είναι ένα πηγαίο χαμόγελο που ακόμα ζει, μια στάλα συγκίνησης που κυλάει πίσω απ' τις κουρασμένες λέξεις. Κι όσα ευχαριστώ δεν μπορώ να πω, τ' αφήνω στο δροσερό αέρα για ν' αγκαλιάσουν απαλά εκείνους που χάρισαν χρώμα στο πρόσωπό μου.
                                                                                 Άγγελος...