Όνειρο

Δυο μεταξένια χέρια σκεπάζουν τα βλέφαρα
και μια ανάσα αιώνια ανθισμένη
ζεσταίνει το αίμα που κυλά στη ράχη.
Είναι στιγμές που αναρρωτιέσαι
πώς τόση αλήθεια χωράει σ' ένα ψέμα.
Κείνα τα μάτια θα 'πρεπε να 'χαν πια πετρώσει
πίσω απ' την αδιάβατη πλάτη του χρόνου
μα στο σκοτάδι ξυπνούν και σελαγίζουν
σαν ασημένια αστέρια πάνω στη θάλασσα.

Ο κόσμος ξεθωριάζει
εάν δεν κλέβεις χρώματα απ' τον ουρανό,
εάν δεν μαντεύεις τις ιστορίες που ξετυλίγονται
πίσω απ' τα σύννεφα.
Κι εγώ συνεχίζω να ανεβαίνω με το ίδιο ρίγος
κείνα τα σκαλοπάτια.
Ίσως η φαντασία να 'ναι ένα παιδί της αλήθειας
που δεν κατάφερε να μεγαλώσει
ή απλώς αρνήθηκε.
Ίσως τα κύματα της ζωής να ξεγράφουν
ακόμη και τις πιο ψηλές μας χαρακιές πάνω στην άμμο.
Μα όσα είναι χαραγμένα μες το γαλήνιο βυθό
δεν τα φτάνει κανένα κύμα.
Δεν τα φτάνουμε ούτε κι εμείς.
Παρά μόνο όταν κλείνουμε τα μάτια.        
                                                                       Άγγελος Διδάχος