Τα σύρματα λύγισαν σαν κλωστές
κι ας έμεινε η σάρκα μας κολλημένη στα αιμοβόρα δόντια τους.
Με μάτια πυρωμένα ψηλαφίσαμε
τ' αγκαλιασμένα σώματα του φόβου και της ελευθερίας.
Στάλες περάσανε σαν καυτά ξυράφια από τα στήθη μας
κι έπνιξαν την ενοχή στο βούρκο του πόνου.
Αυτός ο θάνατος που σφραγίζει
την στερνή πεθυμιά της ζωής,
αυτός δικαιώνει κάθε άτακτο βήμα και χαμόγελό μας.
Συνεχίζουμε να πορευόμαστε
ακόμη κι αν μας σκέπασαν τα χαλάσματα
της σάπιας φυλακής τους.
Πίσω απ' τα ακαθόριστα σύμβολα στον φαγωμένο ασβέστη
ξεπρόβαλε το χάος
κι εμείς γελώντας τ' ακολουθήσαμε με δέος.
Πόσες φορές κοντέψαμε να χαθούμε στην άβυσσό του;
Η σιγουριά έμεινε θαμμένη στα ερείπια
του εξαπατημένου μας εαυτού
κι ο κίνδυνος σφιχτά μας κρατά απ' το χέρι
στο δρόμο που χαράσσουμε.
Με οδηγό πάντα τ' αστέρια
να μας θυμίζουν πόσο μικροί
και πόσο μεγάλοι είμαστε.
Πόσο μικροί
και πόσο μεγάλοι
μπορούμε να γίνουμε.
Τι κι αν έμεινε η σάρκα μας πάνω στα σύρματα;
Τα μάτια μας έγιναν αγρίμια και δραπέτευσαν για πάντα
σε μέρη χιμαιρικά.
Άγγελος Διδάχος
κι ας έμεινε η σάρκα μας κολλημένη στα αιμοβόρα δόντια τους.
Με μάτια πυρωμένα ψηλαφίσαμε
τ' αγκαλιασμένα σώματα του φόβου και της ελευθερίας.
Στάλες περάσανε σαν καυτά ξυράφια από τα στήθη μας
κι έπνιξαν την ενοχή στο βούρκο του πόνου.
Αυτός ο θάνατος που σφραγίζει
την στερνή πεθυμιά της ζωής,
αυτός δικαιώνει κάθε άτακτο βήμα και χαμόγελό μας.
Συνεχίζουμε να πορευόμαστε
ακόμη κι αν μας σκέπασαν τα χαλάσματα
της σάπιας φυλακής τους.
Πίσω απ' τα ακαθόριστα σύμβολα στον φαγωμένο ασβέστη
ξεπρόβαλε το χάος
κι εμείς γελώντας τ' ακολουθήσαμε με δέος.
Πόσες φορές κοντέψαμε να χαθούμε στην άβυσσό του;
Η σιγουριά έμεινε θαμμένη στα ερείπια
του εξαπατημένου μας εαυτού
κι ο κίνδυνος σφιχτά μας κρατά απ' το χέρι
στο δρόμο που χαράσσουμε.
Με οδηγό πάντα τ' αστέρια
να μας θυμίζουν πόσο μικροί
και πόσο μεγάλοι είμαστε.
Πόσο μικροί
και πόσο μεγάλοι
μπορούμε να γίνουμε.
Τι κι αν έμεινε η σάρκα μας πάνω στα σύρματα;
Τα μάτια μας έγιναν αγρίμια και δραπέτευσαν για πάντα
σε μέρη χιμαιρικά.
Άγγελος Διδάχος
4 σχόλια :
Και εμείς θα αντισταθούμε, έτσι δεν είναι καλέ μου φίλε;
Εύχομαι να είμαστε συνειδητοί και προσεχτικοί και να μην αφήσουμε κανένα μας κομμάτι στον φράχτη που οι ίδιοι χτίσαμε...
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς!
Άμα κοιτάξεις το χάος κατάματα δεν υπάρχει γυρισμός. Χτίζεις τον δικό σου κόσμο και νιώθεις όμορφα μέσα του.
Ό,τι έμεινε στον φράχτη ήταν ό,τι χρειαζόταν για να τον περάσουμε.
Καλό σου βράδυ Στεφανία.
Αφιλιά :)
Θυμάσαι τι σου είχα γράψει κάποτε;
Να είσαι αυτού του κόσμου χωρίς να του ανήκεις...
Από κάποιες αυταπάτες έχω σίγουρα γλιτώσει.
Το δύσκολο είναι να κρατήσουμε στα χείλη μας κάτι απ' τον αέρα του παιδικού μας χαμόγελου. Να μην αφεθούμε στα τραχιά χέρια του καιρού.
Υποθέτω όμως ότι το παράθυρο της φαντασίας θα μένει πάντα μισάνοιχτο. Κι ένα περίεργο φως θα αλλάζει και τα μέσα. Θα χρωματίζει πεισματικά τα σκοτάδια.
Είπαμε Άιναφετς, "με οδηγό τα αστέρια".
Καλό ξημέρωμα
Δημοσίευση σχολίου