Οι εξόριστοι

Αγκαλιασμένοι σαν παρατημένες τυλιχτές κλωστές
μ' ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι μπύρας ανάμεσα στα χέρια τους
- όπως οι ελπίδες που στέρεψαν διασχίζοντας την έρημο του χρόνου -
συντόνιζαν τα ζαλισμένα βήματά τους.
Δύο εικόνες ενός κόσμου κοντινού κι αδιάβατου
έπαιρναν σάρκα και γίνονταν τροφή
για τα πεινασμένα βλέμματα της μιζέριας.
Απ΄τα μεστωμένα σώματά τους ξεχείλιζε ακόμη αύρα νεανική
που έγερνε όλους τους δείκτες σαν οπλισμένα πιστόλια καταπάνω τους.
Για κείνους όμως δεν υπήρχε τριγύρω κανείς.
Μόνο τα πρασινωπά μάτια της Δανάης που θύμιζαν
ανήσυχα τροπικά νερά
και η λαγγεμένη απ΄ το αλκοόλ όψη του Κώστα.                                      

Πάνω στα βαμμένα με χρυσόσκονη πρόσωπά τους
καθρεφτίζονταν ασπρόμαυρες εικόνες παιδιών
να διαγράφουν ασταμάτητα σε χωματόδρομο κύκλους σαν μικρά γεράκια
γύρω απ΄ τη ζωή που μόνο τα στρογγυλά τους μάτια
μπορούσαν ν' ατενίσουν,
ν' αγκαλιάζονται σαν δυο φωτιές που συναντώνται με ορμή
και να δίνουν απερίσκεπτα όρκους παντοτινής αγάπης.
Κάποιοι γύρισαν τρομαγμένοι την πλάτη
στο άκουσμα μιας γνώριμης παιδικής φωνής
που αντήχησε απ΄ τα βάθη της ψυχής σαν δυνατός σεισμός.
Άλλοι στέκονταν δίπλα στο παράξενο ζευγάρι
γελώντας αμήχανα σε κάθε του φιλί·
μοιάζουν γυμνοί όσοι δεν ντύνουν την αγάπη
με το ψυχρό σκέπασμα του μέτρου.
Κι οι γηραιότεροι αρνήθηκαν και κείνη την ύστατη στιγμή
να ψιθυρίσουν στον εαυτό τους την πιο μεγάλη συγνώμη
που από διακριτικότητα χαράμισαν την ζωή.

Σκλάβοι της κριτικής
δεμένοι αναμεταξύ τους μ' αόρατες αλυσίδες
έπνιξαν με το προσκεφάλι πάνω στ' οποίο κάνανε όνειρα
το παιδικό τους πρόσωπο. Μεταμορφώθηκαν.
Μηχανήματα που γυρνούν αδιάκοπα
με μόνο συναίσθημα τον φόβο της βλάβης,
κυριευμένα απ' την αίγλη του τίποτα.
                                                                                       Διδάχος Άγγελος