Κατάντια

  Έχουμε την τάση στο άκουσμα κάθε αδικίας να λέμε με ύφος ντυμένο με οργή την κοινότυπη φράση <<ο λαός θα ξεσηκωθεί>>. Όμως ο λαός, η πολτοποιημένη αυτή μάζα που επιτυχώς δημιουργήθηκε, κάθεται ακόμα υπνωτισμένος μπροστά στην τηλεόραση και μιλάει μοιρολατρικά για τον εαυτό του σε γ' ενικό πρόσωπο. Μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του κλείνει όλη την "ανδρεία" του και πίσω από ένα μπλε παραβάν ξεπλένει την οργή του αυτομαστιγόμενος. Τόσο περήφανα σεμνύνεται για ένα παρελθόν που ποτέ του δεν έζησε, για αγώνες που ποτέ του δεν έδωσε, για τον πολιτισμό που ποτέ του συνέργησε να γεννηθεί. Έχει την εντύπωση πως η σοφία κάποιων προγόνων είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό και τα επίπεδα αυταρέσκειας του πατούν συχνά στα όρια της αηδίας. Όσο περήφανα όμως κορδώνεται άλλο τόσο δειλά σκύβει το κεφάλι μπροστά σε όσους καταπατούν την δημοκρατία και βαραθρώνουν κάθε εναπομείνασα θεσμική και πολιτισμική πτυχή.
  Νιώθω ότι κρατώ στα χέρια μου ένα μπερδεμένο κουβάρι και προσπαθώ άδικα να βρω μια άκρη για να ξεκινήσω. Βλέποντας το σημερινό περιστατικό αναρωτήθηκα ότι και οι περισσότεροι έστω ελάχιστα σκεπτόμενοι : <<Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Πώς οδηγηθήκαμε στο σημείο να συμμετέχει στο κοινοβούλιο μια καθαρόαιμη ομάδα φασιστών η οποία μάλιστα μετά από την επιτυχία της στις τελευταίες εκλογές ξεπέρασε κάθε όριο θράσους και νομιμότητας;>>
  Αυτό που ευνόησε την εκκόλαψη φασιστικών κομματισμών σχηματισμών ήταν στην πραγματικότητα το ίδιο το σύστημα. Το κύριο ζητούμενο για την διατήρηση του σύγχρονου πολιτικού συστήματος ήταν και είναι η διάσπαση της λαϊκής δύναμης. Πράγμα που επετεύχθη φυσικά με ποικίλους τρόπους όπως τα κομφορμιστικά πρότυπα απ΄τα οποία βομβαρδιστήκαμε σε περιόδους εικονικής ευμάρειας, το σύγχρονο μοντέλο του ανταγωνισμού που θυμίζει "μουσικές καρέκλες" όπου όλοι γυρίζουν γύρω από μια θέση την οποία ορέγονται, ικανοί μέχρι και να αλληλοσκοτωθούν ώστε να μην αποχωρήσουν απ' το παιχνίδι, η στηλίτευση όχι μόνο συντεχνιακών - όπως αρμόζει - αλλά και υγιών μορφών απεργίας απ' τα μεγάλα κανάλια και φυσικά ο διπολικός άξονας αριστεράς - δεξιάς με ένα θεόρατο τείχος στη μέση που ματαιώνει κάθε απόπειρα συναίνεσης. Βασικότερο όμως προληπτικό στοιχείο για την αποφυγή της λαϊκής συσπείρωσης υπήρξε η καλλιέργεια του συνδρόμου κατωτερότητας, όχι φυσικά σε εθνικό αλλά σε ατομικό επίπεδο. Είναι περίπλοκο το πώς ακριβώς προέκυψε αυτό το σύμπλεγμα. Ο απλός Έλληνας πολίτης νιώθει αυτή την στιγμή εγκλωβισμένος και ανυπεράσπιστος μέσα σε ένα καθεστώς που θεμελιώθηκε πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια για να τον υπηρετεί.
  Κι αυτό συνέβη διότι η Διαφθορά αγκάλιασε και τις τρεις εξουσίες. Ο πολίτης δηλαδή είδε τους κατέχοντες που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο να απαλλάσσονται από κάθε κατηγορία εξαγοράζοντας δικαστικές αποφάσεις. Είδε την εγκληματικότητα να εκτινάσσεται στα ύψη ενώ ταυτόχρονα οι κυβερνώντες δεν λάμβαναν κανένα σοβαρό μέτρο για την πρόληψη και την αντιμετώπισή της. Ένιωσε απροστάτευτος μέσα στο ίδιο του το σπίτι την ίδια ώρα που έβλεπε αστυνομικούς της δημόσιας ασφάλειας να συνοδεύουν ανά πεντάδες πρόσωπα με ευρύ κύρος. Ένιωσε να ΄ναι ένας αριθμός, μια μονάδα μέσα στο απρόσωπο κι άξενο κλίμα των μεγαλουπόλεων που ενώ μοχθεί καθημερινά επιφορτίζεται συνεχώς με έκτακτα χαράτσια τα οποία αδυνατεί πια να πληρώσει.
 Το γεγονός αυτό ευνόησε διπλά την άνοδο του φασισμού. Απ΄ την μια μεριά το κενό της αστυνομικής παρουσίας έσπευσε να καλύψει η Χρυσή Αυγή αντικαθιστώντας - παράνομα φυσικά - το έργο της. Η δικαιολογημένη εν μέρη αγανάκτηση του κόσμου σε περιοχές όπου οι μετανάστες ζουν υπό άθλιες συνθήκες δίχως την ελάχιστη παροχή πρόνοιας, η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει σε πολλές περιπτώσεις το έγκλημα καθώς και η έλλειψη αστυνομικής δράσης αποτέλεσε σημείο αφετηρίας για την άντληση των ψήφων της. Ο παραμελημένος και με καταρρακωμένο ηθικό πολίτης  νιώθει να προστατεύεται ψηφίζοντας ένα τέτοιο "κόμμα" θεωρώντας πως η αυταρχική συμπεριφορά έναντι στους μετανάστες - εγκληματίες είναι ικανή να εξαλείψει τους φόβους, τις ανησυχίες και τα προβλήματά του. Βέβαια η άνοδος του φασισμού αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην αποτυχημένη προσπάθεια α-πολιτικοποιημένων ατόμων να καταδικάσουν την ανάπηρη δημοκρατία. Απ΄ την άλλη μεριά όμως το αίσθημα κατωτερότητας ήταν κι αυτό που άρχισε σταδιακά να φθείρει το ιδεώδες της δημοκρατίας η οποία απαιτεί ισάξιους και ενεργούς πολίτες. Όταν λοιπόν ο κάθε πολίτης αισθάνεται ανήμπορος να συνδιαμορφώσει τα πολιτικά δρώμενα, όταν αισθάνεται εργαλείο στα χέρια των "ειδημόνων" είναι φυσικό να αρχίσει να αμφισβητεί την αξία της ίδιας της "δημοκρατίας" δίχως να αντιλαμβάνεται φυσικά ότι αυτή δεν βρίσκεται στην υγιή μορφή της.
  Το τραγικότερο όμως; Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας φαίνεται να μας στοιχειώνει διότι μια τόσο αισχρή και άνανδρη επίθεση των υποτιθέμενων υποστηρικτών της νομιμοφροσύνης έπρεπε ήδη να είχε εγείρει μαζικότερες αντιδράσεις. Ο κόσμος είτε δεν αντιλαμβάνεται την ευθύνη του να αντισταθεί σε κάθε αντιδημοκρατική συμπεριφορά αγνοώντας τον κίνδυνο του φασισμού είτε φοβάται να ορθώσει φωνή μπροστά σε μια οργάνωση που τρομοκρατεί ασκώντας κάθε λογής βία. Είναι όμως αναγκαίο όσο ποτέ να αντιληφθούμε πως καμιά αξία και κανένα δικαίωμα ούτε αποκτάται ούτε διαφυλάσσεται δίχως αγώνες. Αυταπατάται όποιος πιστεύει πως μια φασιστική οργάνωση θα σεβαστεί τον λαό όταν αποκτήσει την επιθυμητή εξουσία. Η ελάχιστη κερδισμένη εξουσία έχει ήδη απελευθερώσει άπειρες ποσότητες αλαζονείας και περιστατικά παραληρηματικών φασιστικών εξάψεων. Η λύση λοιπόν δεν είναι να δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα στην δημοκρατία αλλά να αρχίσουμε να κλείνουμε μία μία τις πληγές της. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται κάτι περισσότερο από θαύμα, χρειάζεται εθνική ομοψυχία και συλλογική διεκδίκηση. Τότε μόνο ίσως καταφέρουμε να αποδείξουμε την ταυτότητά μας, τότε μόνο ίσως καταφέρουμε να ισχυριστούμε ότι όχι μόνο δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού αλλά κρατήσαμε λίγο και για εμάς.