1 Ιανουαρίου 2012

Συνέχισε

Πόσο δύσκολο είναι
ν' αναζητάς αδιάκοπα στις στάχτες μιας πελώριας πυρκαγιάς
ένα χαμένο φυλαχτό γεμάτο χάρτινες κι ακριβές αναμνήσεις
ενώ ο κόσμος γύρω σου αχόρταγος μαζεύει σωρούς αποκαΐδια.
Πόσο κοπιαστικό είναι
να ψάχνεις ύστερα από μεγάλη τρικυμία στ΄ ακρογιάλι δυο καρδιές ενωμένες
που 'χες σχηματίσει με πολύχρωμα βότσαλα φανταχτερά σαν άστρα,
την ώρα που ξεθάβουν απ' τη θάλασσα πέτρες ξασπρισμένες.
Αγρίεψαν οι άνθρωποι. Το νιώθεις σαν βλέπεις πλημμύρα από δαύτους
να τραβούν μανιασμένα τα μυτερά νύχια των βράχων για να τα ξεκολλήσουν,
να τα φορέσουν πάνω στα λεπτά τους δάχτυλα.
Πόσο σκληρό είναι
να περπατάς ξυπόλητος πάνω σε γυάλινα δάκρυα
που καθρεφτίζουν σαν κυλούν απ΄ τα μισάνοιχτα σου μάτια
το ξεχασμένο πρόσωπο του ανθρώπου.
Άραγε πόσο οδυνηρό να είναι
όταν η ηχώ της φωνής σου επαναλαμβάνεται ασταμάτητα μες τ΄ αυτιά σου,
όταν τ΄ απλά σου λόγια σκεπάζει πηχτό σκοτάδι που γεννήθηκε
σαν έσβηνε το φως της σκέψης.
Δε μένει άλλος δρόμος παρά αυτός της μοναξιάς.
Ακολουθείς λησμονημένα μονοπάτια
που γύρω τους θεριέψαν αγκαθωτά φυτά.
Κι όσο πορεύεσαι το δρόμο που η καρδιά προστάζει,
τόσο το σώμα σου γεμίζει βαθιές κόκκινες χαραγματιές.
Ακολουθείς λησμονημένα μονοπάτια με μια αλλόκοτη σιγουριά
πως θα βρεις κάποια στιγμή μια φρέσκια πατημασιά.
Κι όταν τα πόδια σου βαραίνουν
πάντα μες την αχλή της κουρασμένης σκέψης σου
προβάλλει ένα χαμόγελο γνωστό
και σ΄ ανασταίνει.
                                                                       Διδάχος Άγγελος


COPYRIGHTSWORLD.COM VERIFICATION BADGE - CLICK TO VERIFY!



10 σχόλια :

ο δείμος του πολίτη είπε...

Παίδαρε, με τρέλανες. Πόσο δύσκολο να γράψει κάποιος όπως εσύ;

(ειδικά εκείνο με τα γυάλινα δάκρυα, είναι τόσο τέλειο).

Crux είπε...

Να ΄σαι καλά Δείμε, χαίρομαι πραγματικά :)

Φέτος θα "πάμε μ΄ ένα ποίημα" ;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ακόμα δε μιλήσαμε με το Σπύρο... Θα δούμε.

Crux είπε...

Okey

xromatisti είπε...

Crux, έχεις φαντασία απεριόριστη και μυαλό δυνατό.
Mια συμβουλή θα σου δώσω μόνο, αν μου επιτρέπεις. Αν όχι, απλά προσπέρνα την. Σαν μεγαλύτερη και σαν "ομοιοπαθούσα" (εννοώ στη φαντασία και το μυαλό ;), κατάλαβες,ε;), φρόντισε να οδηγείσαι σε φωτεινά και αισιόδοξα μονοπάτια και να επιδιώκεις να ανακαλύπτεις μόνο τις ομορφιές. Παράδειγμα μοναδικό, η "Πολυάννα"! Είσαι τόσο νέος για να τ'αντιλαμβάνεσαι τόσο ώριμα.
Βέβαια από την άλλη θα μου πεις, ποια είμαι εγώ που θα ορίσω την πηγή έμπνευσης ενός ποιητή; ΟΚ. Το κλείνω λέγοντας ότι χάρηκα που το ποίημα σου έχει χάπι εντ.

Crux είπε...

Καλησπέρα ή Καλημέρα Χρωματιστή.

Καταρχάς δεν χρειάζονται οι υποθέσεις και τα "αν". Κάθε σχόλιο και κάθε συμβουλή καλοπροαίρετη είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
Εντοπίζεις (και όχι μόνο εσύ) συνήθως μια απαισιοδοξία στα λόγια μου την οποία πραγματικά δεν έχω και δε νομίζω πως εκφράζω. Απλώς μ΄ αρέσει να περιγράφω ό,τι αντιλαμβάνομαι όπως το αντιλαμβάνομαι και να εξωτερικεύω ό,τι αισθάνομαι όπως το αισθάνομαι.
Άλλωστε πρέπει να σημειώσω πως μιλάς με ένα άτομο κατά βάση ονειροπόλο όσο κι αν μοιάζει συνήθως με ανυπόφορο ρεαλιστή.
Απλώς πιστεύω πως απ΄ όσο πιο ψηλά πηδά κανείς για να πετάξει τόσο πιο σκληρή είναι η πτώση. Οι δυο τελευταίες περίοδοι ίσως σου μοιάζουν αντιφατικές αλλά για 'μένα δεν είναι.
Το να προσπαθώ (είτε το πετυχαίνω είτε όχι) να ερμηνεύω τα πράγματα αντικειμενικά και να εικάζω προς τα που οδηγούνται μου δίνει μια αίσθηση σιγουριάς και βεβαιότητας που άλλοι την αποκτούν μέσα απ΄ την αισιοδοξία. Το ότι δεν αισιοδοξώ συχνά όμως δεν σημαίνει ότι δεν ονειρεύομαι.
Ελπίζω να έβγαλες μια διάγνωση απ΄ το δυσνόητο (αντικειμενικά) ψυχογράφημά μου.

colorblind είπε...

πανέμορφο! γράφεις πολύ όμορφα. νομίζω κρύβεις την πραγματικότητα σου και τον ρεαλισμό που σε διακρίνει μέσα στ φαντασία... και όταν εμφανίζεται το απότελεσμα της μάχης αυτής είναι πραγματικά πανέμορφο! μπράβο:)

Iptamenos Ollandos είπε...

Αδελφέ, καταρχήν καλή χρονιά.
Το ποίημα είναι ΠΑΡΑ πολύ καλό. Έχεις πραγματικό ταλέντο και χαίρομαι ιδιαίτερα που το έχεις ανακαλύψει ειδικά από τόσο νεαρή ηλικία (κάποια επίσης ιπτάμενη ύπαρξη μου το ψιθύρισε).
Να είσαι καλά και καλή δύναμη για την συνέχεια των "πτήσεων" σου...

Crux είπε...

@ Colorblind

Διαβάζοντας το σχόλιο σου για το συνδυασμό πραγματικότητας και φαντασίας σκέφτηκα :
αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω.

Μ΄ αρέσει η ποίηση που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα κι όχι αυτή που είναι αποκομμένη απ΄ αυτή, η τελείως εξωραϊσμένη και ανεξάρτητη δηλαδή.
Μ΄ αρέσει επίσης να προσπαθώ να ντύνω με φαντασία το πραγματικό, να το παρουσιάζω με τρόπο διαφορετικό.

Χαίρομαι για την βόλτα σου απο ΄δω.
Καλή σου μέρα :)

Crux είπε...

@ Ιπτάμενος Ολλανδός

Καλησπέρα φίλε μου και καλή χρονιά και σε σένα. Την ιπτάμενη ύπαρξη την αντιλήφθηκα γρήγορα! Δεν ξέρω αν πρόκειται για ταλέντο αλλά σίγουρα είναι μια έφεση που βγήκε από μόνη της, μια διέξοδος κι ένας τρόπος εκτόνωσης και φυγής.
Σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι καλή συνέχεια.