3 Δεκεμβρίου 2011

Ευχή που απόμεινε

Φτάνει κάποια στιγμή που το βαθύ πηγάδι της αντοχής στερεύει.
Ραγίζουν οι σκληρές του πέτρες και σπάζουν σαν λεπτό γυαλί
μ' ένα άγγιγμα απαλό σε χιλιάδες θρύψαλα.
Η υπομονή σ' εγκαταλείπει και φεύγοντας παίρνει μαζί της
όσες ξύλινες ελπίδες είχες φτιάξει να σε βαστούν.
Δίπλα στο προσκεφάλι σου τσαλακωμένο ένα σημείωμα
με δυο λέξεις μονάχα :
"Αρκετά. Φτάνει."
Κοιτάς τον τροχό να γυρνά ανελέητα. Κοιτάς τα σκουριασμένα γρανάζια
που στριγκλίζουν και συνθλίβονται σε κάθε γύρο μέχρι ν' αχρηστέψουν
και να πεταχτούν.
Ψύχος υγρού κελιού αναδύεται απ' τους τοίχους του σπιτιού
και παγώνει την καρδιά σου.
Εγκλωβισμένος μες το λαβύρινθο της ψεύτικης ελευθερίας
στρέφεις με λαχτάρα το κεφάλι προς τον απέραντο ουρανό.
"Να 'μουν πνοή του αγέρα" λες
"ν' αρμένιζα πάνω από θάλασσες γαλάζιες
 ν' άνοιγα τα φτερά μου μέσα μέσα σε σύννεφα και δάση φουντωμένα
 να ξέφευγα επιτέλους από τους γκρίζους θάμνους που με περιβάλλουν.
 Και αν ζητάω πολλά ας έχω έστω τη δύναμη να κρατιέμαι
 από ένα χέρι σφιχτά, μακριά απ' την αγκάλη της αρρώστιας
 που όλο και πιο πολλούς ξεγελά, όλο και πιο πολλούς σκοτώνει αργά.
 Σαπίζει το δέρμα τους σαν λέπρα
 καθώς τους βλέπω έξω από ενεχυροδανειστήρια
 να ζυγίζουν την καρδιά τους με ράβδους χρυσού.
 Κυνηγούν λυσσασμένοι ό,τι θυμίζει άνθρωπο
 να το ποτίσουν την αρρώστια τους ή να το ξεσκίσουν."

Κι αν δεν μπορώ να είμαι πνοή του ανέμου
Κι αν δεν μπορώ να ταξιδεύω πάνω από θάλασσες και δάση
Ας έχω πάντα ένα χέρι
ή μια ανάμνηση σαν τη δική σου για αντίδοτο
απ' την αρρώστια που ολοένα μεγαλώνει.
                                                                                          Διδάχος Άγγελος

4 σχόλια :

AERIKO είπε...

Eφτα τυφλοί με επικεφαλής εναν ιερέα εχουν ξεφυγει απο το άσυλο και πορεύονται στο δρόμο τους μέσα στο σκοτάδι.Ο τρίτος τυφλος καποια στιγμή λεει: θα ήθελα να ξερω σιμά σε ποιον ειμαι καθισμένος.Και ο δεύτερος απαντάει: Νομίζω πως βρίσκομαι δίπλα σου.Ο τρίτος τυφλός παρατηρεί:Δεν μπορεί να φτάσει ο ένας τον άλλον.Και η Αλήθεια έρχεται απο τον πρωτο: Δεν είμαστε ωστόσο μακριά ο ένας απο τον άλλο.

Όμορφο Σ/Κ εύχομαι. :))

Crux είπε...

Γεια σου Αερικό,

κρατώ το τελευταίο, δεν είμαστε μακριά ο ένας απ' τον άλλον.

Καλή σου μέρα :)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Είστε σίγουροι; Κι όμως νομίζω ότι είμαστε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον...

Crux είπε...

Γεια σου Δείμε.

Καταρχήν να διευκρινίσω πως δεν αναφέρομαι σε όλους και για όλους. Υπάρχουν άτομα με τα οποία δεν μπορείς να καταλήξεις σε κανένα κοινό πόρισμα, άτομα που χαρακτηρίζονται από πλήρη ανωριμότητα η οποία δε συνάδει συχνά με την ηλικία τους. Υπάρχουν και οι ατομικιστές στον τόπο μας που είναι χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, ίσως. Γενικότερα παρατηρείται μπόλικος εγωκεντρισμός, φανατισμός, μισαλλοδοξία και οτιδήποτε δημιουργεί μονάδες κι όχι σύνολο.
Ωστόσο το αερικό πιο πάνω αναφέρεται -υποθέτω- σε όσους απορρίπτουν το συγκεκριμένο τρόπο ζωής κι αναζητούν έναν καλύτερο. Νομίζω πως θα ήταν ισοπεδωτικό να ισχυριστούμε πως δεν υπάρχει τίποτα που να μας ενώνει. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, αυτό που μας ενώνει είναι η ελπίδα και η αγάπη για έναν ανθρώπινο κόσμο. Δεν λέω "πιο ανθρώπινο" εδώ που έχουμε φτάσει... Ξέρω, ακούγεται πολύ θεωρητικό, ίσως και κοινότοπο αλλά όταν μιλάμε για πράγματα που ενώνουν τους ανθρώπους δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε σε ιδέες και συναισθήματα, έτσι δεν είναι ;