Δυστυχώς όχι, για την ακρίβεια δεν υπήρξε κάποιο είδος αντίδρασης εδώ παρά μόνο ρίψη αυγών στο αστυνομικό τμήμα και κάτι μικροκαταστροφές στις οποίες κανένα νόημα δεν βρίσκω. Αντιθέτως μάλιστα τις μέρες εκείνες άκουσαν τα αυτιά μου αναρίθμητες φασιστικές υστερίες μαθητών που αντιπροσώπευαν τις απόψεις των γονέων τους. Εδώ πάνω είναι περίεργη η κατάσταση. Πολλή τρέλα κι όχι με την καλή έννοια... Η στάση πολλών μαθητών στην Αθήνα έδειξε πως πολλά άτομα της νέας γενιάς είναι απόλυτα συνειδητοποιημένα και κοινωνικοποιημένα. Τις μέρες εκείνες, όποιος ήταν 15χρονος ένιωθε πως η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη σκότωνε και το ίδιο του το μέλλον. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως απ' την οργή μου δεν μπορούσα ν΄ ανοίξω βιβλίο. Δυστυχώς όμως δεν είχα άτομα δίπλα μου να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, να απαιτήσω. Ευτυχώς που κάποιοι κάπου αλλού το έκαναν και μάλιστα δυναμικά παρά το ξύλο και τα δακρυγόνα που έφαγαν.
2 σχόλια :
Δεν ξέρω αν συμμετείχες τότε, αλλά παρών εκείνες τις μέρες θα πω ότι όλα ήταν συγκλονιστικά και ιδίως η στάση πολλών μαθητών...
Δυστυχώς όχι, για την ακρίβεια δεν υπήρξε κάποιο είδος αντίδρασης εδώ παρά μόνο ρίψη αυγών στο αστυνομικό τμήμα και κάτι μικροκαταστροφές στις οποίες κανένα νόημα δεν βρίσκω.
Αντιθέτως μάλιστα τις μέρες εκείνες άκουσαν τα αυτιά μου αναρίθμητες φασιστικές υστερίες μαθητών που αντιπροσώπευαν τις απόψεις των γονέων τους. Εδώ πάνω είναι περίεργη η κατάσταση. Πολλή τρέλα κι όχι με την καλή έννοια...
Η στάση πολλών μαθητών στην Αθήνα έδειξε πως πολλά άτομα της νέας γενιάς είναι απόλυτα συνειδητοποιημένα και κοινωνικοποιημένα. Τις μέρες εκείνες, όποιος ήταν 15χρονος ένιωθε πως η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη σκότωνε και το ίδιο του το μέλλον. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως απ' την οργή μου δεν μπορούσα ν΄ ανοίξω βιβλίο. Δυστυχώς όμως δεν είχα άτομα δίπλα μου να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, να απαιτήσω. Ευτυχώς που κάποιοι κάπου αλλού το έκαναν και μάλιστα δυναμικά παρά το ξύλο και τα δακρυγόνα που έφαγαν.
Δημοσίευση σχολίου