28 Σεπτεμβρίου 2011

Λόγια ανεξίτηλα

Παρακάτω είναι ελάχιστα μόνο αποφθέγματα σπουδαίων προσωπικοτήτων τα οποία βρήκα στην ιστοσελίδα του γνωμικολικού.





       


Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.




Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ’ ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου ‘ρθαν όλα όπως τα ‘θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.



Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
από μας θα μείνη μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.





Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.






Το «ευχαριστώ» είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου, δεν χωράει πληρωμή. 



Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

6 σχόλια :

xromatisti είπε...

Γεια σου Crux!
Πάντα ψαγμένος μα και λίγο...απαισιόδοξος (;), ή μου φαίνεται;
Ειδικά με τη συγκεκριμένη σκέψη του Χριστιανόπουλου, πες μου, συμφωνείς;
Προσωπικά ψάχνω το φως και όταν το βλέπω, το πλησιάζω ή το αγγίζω φωτίζομαι ολόκληρη κι εγώ, όχι και να σαπίσω! Αλλιώς κάθομαι και από μόνη μου στη σαπίλα χωρίς να χρειάζεται να κάνω όλη τη διαδικασία για να την βρω.
Θα μου πεις και ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω με τον ποιητή; Ίσως μια σαχλή, επιπόλαιη ονειροπόλα και κατ'ανάγκην, όχι εξωτερική μα εσωτερική, αισιόδοξη.
Kαλό σαββατοκύριακο!

υ.γ.Κι όσο για το κείμενο σου, δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Τώρα σιγά-σιγά έρχομαι στα ίσια μου. Θα 'χεις άμεσα την "πολύτιμη" μου γνώμη. ;)

Crux είπε...

Καλημέρα Χρωματιστή.
Διάβασα χθες το σχόλιό σου μα ήμουν τόσο εξαντλημένος που ούτε ν' απαντήσω δεν μπορούσα.
Καταρχήν να πω ότι το "ψαγμένος" μετριάζει τέλεια το "απαισιόδοξος", αν και προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι τίποτα απ' τα δυο!
Ο λόγος που δημιουργείται η διαφωνία αυτή δεν είναι άλλος παρά η ερμηνεία που δίνουμε στους στίχους ή καλύτερα η προέκταση που δίνουμε στο νόημα τους. Τι εννοώ;
Αν μπορούσα ως απλός αναγνώστης να τιτλοφορήσω αυτό το πεντάστιχο θα έβαζα τίτλο : "Η αξία της προσδοκίας". Εννοώντας ότι για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου αλλά ακόμη και για τη ψυχική καλλιέργειά του χρειάζονται στόχοι. Για να προχωρήσει δηλαδή ο άνθρωπος μπροστά πρέπει να υπάρχει ορίζοντας, να υπάρχει πάντα κάτι άφταστο ακόμη, κάτι άπιαστο το οποία θα αγωνίζεται να αγγίξει. Δεν πρόκειται περί απληστίας εδώ, ούτε περί κτητικότητας.
Αυτό που μέσα μας νιώθουμε λειψό είναι παράλληλα και αυτό που μας συμπληρώνει σαν ανθρώπους. Ό,τι μας λείπει είναι ό,τι μας δίνει έμπνευση να δημιουργούμε. Σαν μικρός ποιητής και άπειρος συγγραφέας μπορώ να στο εγγυηθώ αυτό! Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι το νόημα.
Το αίσθημα του ανικανοποιήτου, είναι δηλαδή αναγκαίο για τη δημιουργία τέχνης. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι η τέχνη απορρέει απ' αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε δημιούργημα τέχνης έχει πινελιές μελαγχολίας.

Σχετικά με το διήγημα τώρα, σε προϊδεάζω ότι το τέλος δεν είναι καλό. Προσπάθησε όμως να προεκτείνεις τις σκέψεις σου αφού το τελειώσεις. Και να δώσεις ιδιαίτερη σημασία στην τελευταία μικρή παράγραφο, την οποία οι περισσότεροι απ' ότι διαπιστώνω αγνόησαν.

ΥΓ. Διάβασε το καλύτερο απ' το μπλογκ, το έχω στην κατηγορία των πεζών. Πέρασε καιρός απο τότε που στο έστειλα και έχουν γίνει κάποιες διορθώσεις σε μερικές ανακρίβειες.
Περιμένω την πολύτιμη δίχως εισαγωγικά άποψή σου.

xromatisti είπε...

Βεβαίως, συμφωνώ με τους στόχους, τον μη εφησυχασμό, το φως που θέλουμε να υπάρχει στη ζωή μας για να μας παρακινεί οδηγώντας μας προς τα μπρος.
Όμως η αίσθηση του ανικανοποίητου πιο πολύ με επιφανειακή αντίληψη και αποπροσανατολισμένο νου που τρέχει λαχανιασμένα και πανικοβλημένα από ‘δω και από ΄κει επηρεασμένο από το σύγχρονο λάιφσταϊλ μου μοιάζει.
Γιατί αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις την κατάκτησή σου, αυτό που έχεις κατορθώσει να κρατάς στα χέρια σου, τότε για ποιο λόγο τα επεδίωξες; Φυσικά και πρέπει να κοιτάμε μπροστά και να έχουμε προσδοκίες από τη ζωή αλλά πραγματικά έχω κουραστεί από την πλεονεξία και την ακόρεστη ματιά. Και δεν το λέω με την έννοια ότι πρέπει να μετριάζουμε τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις μας αλλά όταν φτάνουμε στον στόχο μας, να μπορούμε μ’ένα «ουφ!» να ξαποστάσουμε κι ένα «αααχ!» να τον απολαύσουμε. Να μην μιζεριάζουμε, να μην τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και τριβελίζουμε το μυαλό μας με αγχωτικές σκέψεις. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να κολυμπήσει νωχελικά και απενεχοποιημένα μες στην απόλαυση, να κάνει απλωτές και ξαπλωτές ναρκισσιστικά για το κατόρθωμά του και να κυλιστεί στην ικανοποίηση και την ευχαρίστηση της κατάκτησης ρουφώντας βαθιά το άρωμα της ευτυχίας.
Είναι το καλύτερο σπα, η καλύτερη αρωματοθεραπεία.
Είναι καλύτερη η σαπίλα;

Crux είπε...

Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω.
Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αμφισβητήσει την ευεργετική και αναζωογονητική δύναμη που προσφέρει στον άνθρωπο η απόλαυση ενός κατορθώματος, απόλαυση μιας επίτευξης ενός στόχου;
Κανένας. Και νομίζω πως ούτε ο Χριστιανόπουλος το κάνει αυτό.
Υπάρχει όμως και ένα χαρακτηριστικό ρήμα που κάνει τη διαφορά : "βολεύομαι". Είναι, πιστεύω, αποδεκτό πως η χαρά και η απόλαυση μετρώνται σε στιγμές. Η χαρά δεν μπορεί να είναι μια μόνιμη κατάσταση, όσο κι αν το επιδιώκουμε αυτό.
Το βόλεμα, η μόνιμη επανάπαυση δηλαδή για την οποία μιλάει ο Χριστιανόπουλος, είναι αυτό που προκαλεί και την παρακμή, τη σαπίλα.
Απ΄την άλλη, επειδή έχουμε να κάνουμε με ποίημα και κάθε ποίημα επιδέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες - αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του - θα μπορούσε να υποθέσει κανείς και ότι οι στόχοι που έθεσε και πέτυχε τελικά ο ποιητής δεν ήταν αυτοί που πραγματικά ζητούσε.
Πάντως, σε γενικές γραμμές δεν βλέπω να διαφωνούμε!
Χαίρομαι που σχολίασες ξανά.
Καλό βράδυ.

xromatisti είπε...

Σωστά, στόχος είναι ο προβληματισμός και ο διάλογος που σίγουρα επετεύχθει.
Βλέπω και καινούριο avatar.Με γεια!

Crux είπε...

Σ΄ευχαριστώ. Είναι μια δροσοσταλίδα όπως βλέπεις σ' ένα ξερό φύλλο. Έχω μάλλον κάποιο κόλλημα με τις δροσοσταλίδες, αλλιώς δεν εξηγείται!