Ο λιποτάκτης της σιγουριάς

Ξύπνησες, πάλι με στέρνο ζωσμένο από έγνοιες
μ' ανάσες πνιγηρές
και μια ταλαίπωρη καρδιά θλιμμένα να χτυπάει
κόντρα στο λεπτοδείχτη που μάταια κυνηγάς.
Η μέρα σε προσμένει εκεί, στο γνωστό σημείο
ντυμένη με το ροδαλό φόρεμα της αυγής
πλημμυρισμένη με πρωινά κελαηδίσματα
και ξέχειλη απ' αρώματα περίεργα, ερωτικά.
Θα σε πλανέψει όπως πάντα μ' ένα φιλί μετανιωμού
και θα γευτείς από τα χείλη της το γλυκύτερο ψέμα.

Τη νύχτα θα 'χεις γύρει σαν κλαδί σπασμένο
κι από τα φυλλοκάρδια σου θα στάζουν
δάκρυα προδοσίας.
Τη νύχτα...
Όταν σ' ακούω με καθάρια φωνή να λες
πως δε φτάνει μόνο μια ελπίδα για να στεριώσει τ' όνειρο
πως μ' αιμάτινο ιδρώτα ποτίζεται ο ανθός της φαντασίας
και γίνεται μέσα στην ξέρα
λουλούδι της πραγματικότητας.
Τη νύχτα...
ορκίζεσαι πιστός στρατιώτης ενός αμφίρροπου αγώνα
εσύ, ο λιποτάκτης της σιγουριάς.

                                                            Διδάχος Άγγελος