Αμετανόητοι Αμαρτωλοί.

Μελετώντας την ιστορία της ανθρωπότητας καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι δεν λάβαμε στα σοβαρά κανένα συμπέρασμα...Υποκύπτουμε στα ίδια σφάλματα και στις ίδιες αμαρτίες. Εμφανίζουμε τα ίδια μειονεκτήματα. Είμαστε εξίσου ευάλωτοι και αφελείς. Πουλάμε με την ίδια ευκολία τη ψυχή μας και τα συναισθήματά μας. Διατηρούμε ίδιες αλαζονικές συμπεριφορές και ολόιδιο εγωκεντρικό χαρακτήρα. Οι γνώσεις μας για την απεραντοσύνη του σύμπαντος και της αδιαστασίας μας σε σχέση μ΄αυτό δεν μετρίασαν ούτε στο ελάχιστο την ψευδαίσθηση της μεγαλοπρέπειας και της ηγεμονικότητας.
Δεν μάθαμε απ΄τα λάθη μας, αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Είτε τα ξεχάσαμε γρήγορα, είτε αρνηθήκαμε να τα παραδεχτούμε. Ανέκαθεν ήμασταν αδιάφοροι και σοφόμωροι. Θεωρήσαμε έμφυτη τη γνώση
της αλήθειας. Ήμασταν τόσο ανοχύρωτοι και νιώθαμε τόσο προστατευμένοι. Ήμασταν τόσο ανήξεροι και νιώθαμε τόσο σίγουροι. Παραχωρήσαμε τη μοίρα μας στα χέρια εκλεκτών θεατρίνων. Σπάνια πήραμε πρωτοβουλίες, σπάνια κινηθήκαμε αυτόνομα. Άλλοι αποφάσιζαν για εμάς, απλώς θαυμάζαμε με δέος τις αποφάσεις τους. Αποδειχτήκαμε ανίκανοι να κουμαντάρουμε τις ίδιες μας τις ζωές. Διώξαμε και το παραμικρό ίχνος ευθύνης από πάνω μας φορτώνοντας το όπου μας έπαιρνε. Μάθαμε πολύ καλά να στιγματίζουμε, δεν ανεχτήκαμε ποτέ όμως να στιγματιστούμε. Τσιρίξαμε για το δίκιο μας και σωπάσαμε για το άδικο μας. Κρίναμε αυστηρά τους άλλους χωρίς να κρίνουμε αυστηρότερα τον εαυτό μας. Εν τέλει δεν σεβαστήκαμε το θείο δώρο της ύπαρξης μας. Αλληλοσκοτοθήκαμε, γίναμε κανίβαλοι και φαγωθήκαμε μεταξύ μας. Αυτοκτονήσαμε γιατί δεν ξέραμε τι ζητούσαμε. Τεμαχίσαμε σε χίλια κομμάτια αυτόν το κόκκο άμμου που ονομάσαμε γη. Δημιουργήσαμε σύνορα, θέσαμε περιορισμούς, κατασκευάσαμε όπλα και αφανίσαμε οι ίδιοι εμάς τους ίδιους, ξεριζώσαμε μονάχοι μας την ίδια μας την ανθρωπιά από μέσα μας. Δεν ενδιαφερθήκαμε για την ευτυχία. Εμείς ζητήσαμε την τελειότητα και την πλήρη απόλαυση. Γι΄αυτό και ανταμειφθήκαμε αντάξια, με μιζέρια και παρακμή, όπως μας άξιζε. Έτσι κλείνω γιατί έτσι αξίζει....