Αναζητώντας την αληθινή φωνή.

Κανείς δεν γλιτώνει απ΄τη ζαλάδα που προκαλούν οι φωνές.Πραγματικό χάος η πολυφωνία.Για να γλιτώσεις και να βγεις νοητικά ζωντανός πρέπει να πρώτα να βρεις τη φωνή που σε εκφράζει και  να επικεντρωθείς σε αυτήν διαγράφοντας τις άλλες.Αλλά είναι τόσες πολλές ... και τόσο δύσκολα ξεχωρίζεις τη κάθε μια, ...όλες φαντάζουν με ένα εκνευριστικό βουητό.Κι όμως εκεί μέσα κρύβεται η φωνή της σιγουριάς κάπου ξεχασμένη παραμιλώντας... 

Πάντως , όσον αφορά το βουητό, η αλήθεια είναι πως έχει και την



ομορφιά του.Αν δεν υπήρχε αυτό η κάθε φωνή θα έχανε την μοναδικότητά της και κατά συνέπεια την ύπαρξή της.Θα ήταν όλα τυπικά,ίδια και ανούσια.

Κάθε φορά που το βουητό μετατρεπόταν σε βροντοφωναχτά, μαζικά,ρυθμικά,φανατισμένα και απερίσκεπτα μηνύματα  η ανθρωπιά έχανε ένα  μέρος του εαυτού της.

Εμείς οι άνθρωποι μάθαμε να φωνάζουμε μαζί αλλά με λάθος τρόπο.Φωνάζουμε για την ανωτερότητα μας φοβούμενοι την ισότητα.Φωνάζουμε για να επιβληθούμε των άλλων και να αποκτήσουμε την αυταπάτη της κυριαρχίας.Δεν είναι φωνές συνείδησης αλλά άσχημα ουρλιαχτά που προκαλούν αηδία.

Σπανιότερα όμως και ευτυχώς οι φωνές ενώνονται με διαφορετικό τρόπο.Τότε το βουητό μετατρέπεται σε ένα γλυκόφωνο,απαλό και εύηχο τραγούδι.Σε ένα σιγανό ανατριχιαστικό ύμνο.Μια ευχάριστη και συγκινητική μελωδία.Τότε οι φωνές ενώνονται όχι για να προστατευτούν αλλά για να προστατέψουν.Αυτή η γλυκιά και τρυφερή μελωδία περνάει το μήνυμα της αγάπης και της αλληλεγγύης.

Μια φορά να συμμετείχα σ΄αυτό το σπάνιο τραγούδισμα,δεν θα ζητούσα τίποτα άλλο.

Αν διατύπωσα τις σκέψεις μου αρκετά μπερδεμένα και περίεργα τότε νομίζω πως περιέγραψα με τον καλύτερο τρόπο το πόσο δύσκολο είναι να αναζητήσεις μέσα στο βουητό  την αληθινή φωνή.Κάθε δυσκολία όμως κρύβει μέσα της μια ομορφιά.

Μακάρι ο καθένας να βρει τη δική του φωνή,τη δική του προσωπικότητα,τις δικές του δυνατότητες και έπειτα να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος όλων.