Το σύκο

Τις θεϊκές επιταγές, 

Tο δέλεαρ του Εωσφόρου 
Τ' άκουγα όλα βερεσέ 
Σαν εκπνοές του κώλου.

Νούς αιχμηρός και τσουχτερός
Με χιούμορ βιτριόλι
Της φαντασίας τα εκτρώματα
βούταγα στη φορμόλη.

Η σκέψη μου ορθάνοιχτη
Σαν Γκράν Ζετέ χορευτικού
Με την Γιασμίν και τον Αμπού
Μιλούσαμε ώρες για ταμπού.

Μέχρι που αντιλήφθηκα
Πως το Κακό υπάρχει
Με αφύπνησε σαν πετεινός
Ο λόγος του Εθνάρχη.

Κάθε παιδί είναι εύπλαστο
Σαν φρέσκια πλαστελίνη 
Πέρα απ' τα δαιμόνια
Που θρέφει η Παλαιστίνη.

Τ' άλλα παιδιά γεννιόντουσαν 
Με πόδια και με χέρια
Κι αυτά για άκρα είχανε
Λεπίδες και νυστέρια.

Τα έφηβα Ευρώπουλα 
Πηγαίνουν στο σχολείο 
Ενώ αυτά μας χτίζουνε
Υπόγειο Μαυσωλείο.

Όνειρο των λευκών αστών
Να δουν τις πέντε ηπείρους 
Ενώ των Παλαιστίνιων
Να πιάσουν δέκα ομήρους.

Στη Δύση όταν κοιμόμαστε
Μετράμε προβατάκια
Κι αυτοί τον φράχτη σπάζουνε
Και τα περνούν σουβλάκια.

Εμείς μονάχα θέλουμε
Η αγορά ν' απλώσει
Κι αυτοί γη ξένη ορέγονται
Μαρμάγκα να τη ζώσει.

Σαν φτάσεις τα εξήντα σου
Θα λαχταράς εγγόνια
Κι οι Ισλαμικάζι εξήντα plus 
Νίτρο να πιουν μπιτόνια.

Σαν πάτησες τα 80 σου
Ήσυχες θες τις μέρες
Και βουβουζέλες κουβαλούν
Απ'του Άδη τις φαβέλες.

Τούρτα θα σου 'χουν στα 100
Με μύρτιλο σταφύλι
Κι ο Παλαιστίνιος θα γελά
Σαν βλέπει το φυτίλι.

Θα τρέχει και η μύτη του
Θα στάζει η μασέλα
Και θα ζητά στερνή ευχή
Σε τάφρο κρουαζιέρα.

Με άρρωστους κροκόδειλους
Και χελωνονιντζάκια 
Που 'χουνε μπούρκα και σουγιά
Και κυνηγούν γιαπάκια.

Νέος σαν ήμουν κι αφελής
Πίστευα στην ειρήνη
Θα πρέπει να βρισκόμουνα
Σε πλήρη σκοτοδίνη.

Μίσος που στάζει έλεγα
Σκάβει του νου τον λάκκο
Τώρα κάπως κατήντησα
Σαν το Μιχαλολιάκο.

Μου φταίνε και οι γείτονες 
Μου φταίνε και τα μέσα
Όσοι κρατούν το λόγο τους
Κι όσοι δεν έχουν μπέσα.

Ώριμος πια εγίνηκα
Σαν γινωμένο σύκο
Μυγάκια μέσα γέμισα
Και γαργαλούν στον ύπνο.

Άδικη είναι η ζωή
Μα πήρα εγώ το ρίσκο
Κι ας λένε πως ψυχορραγώ
Σ' ένα σχισμένο μίσχο.

Βρήκα το φως στα νούμερα
Και στη στυγνή σοφία
Που επιτάσσει θάνατο
Για να 'ρθει ευζωΐα.

Άντρας σκληρός 
Όχι παιδί !
Που βλέπει ορθά τον κόσμο
Τη βρίσκει με Δαρβινισμό
Και μαραμένο δυόσμο.

Σκότωσα μέσα το παιδί
Ώστε να το γλιτώσω
Του 'σφαξα το λαρύγγι του
Φωνή για να του δώσω.

Βρήκα το φως στα νούμερα 
Και στη στυγνή σοφία
Και νιώθω πως πατόκορφα
Με δέρνει η μαλακία...

                                                                               Άγγελος Διδάχος

Ωδή στην ανασφάλεια

Νιώθω ανασφαλής 
Somebody call police
Συγχρωτισμοί και δράσεις
Που είν' η ομάδα δράσης;

Ο κίνδυνος αρχίζει
Μπουλούκι που αφρίζει
Κι ένας αναρχικός
Τι κάνει ο στρατός;

Αισθάνομαι ανασφάλεια
Και τα παραφερνάλια
Με όλα αυτά τα πλήθη 
Που ασελγούν στα ήθη.

Μια αγοραφοβία
Μαζί με μια αηδία
Μου βγάζουνε οι νέοι 
Κι ο αέρας που αποπνέει.

Έχω μια κάποια ενόχληση
Απ' του όχλου την προώθηση
Κι όσους μπαίνουν στη μπούκα
Κρατώντας μια ντουντούκα.

Θέλω ελικόπτερα,
Κοριούς, drone-κολεόπτερα
Για πλήρη ταυτοποίηση
Και ομογενοποίηση.

Νιώθω ανασφαλής 
Somebody call police
Συγχρωτισμοί και δράσεις
Που είν' η ομάδα δράσης;

Το φάντασμα του επαναστάτη
Μ' ακολουθεί πίσω απ' την πλάτη
Ένας φρικτός ανθρώπων ήχος
Σαν σπάει του facebook ο τοίχος.

Τι πάει να πει ρε αίτημα;
Τα θέλετε όλα έτοιμα!
Η ζωή είναι αγώνας
Που φέρεις πέρας κατά μόνας.

Μ' ανησυχεί η ανησυχία
Του χάους η φιλοσοφία
Κι αυτοί που καιν κάδους παλιούς 
Μπρος σε βραδυφλεγείς γκρεμούς.

Φόβος με κυριεύει
Σαν κάποιος αγορεύει 
Έχω στρες μετα-αδράνειας
Νόσος αστής διάνοιας.

Νιώθω ένα μύχιο τρόμο
Σαν περπατώ στο δρόμο
Μπλέκομαι μέσα σε πανώ
Θυμίζω σάβανο ριχτό.

Ριγούν τα φυλλοκάρδια 
Αγκομαχώ τα βράδια 
Και με ξυπνούνε εφιάλτες 
Με εν δυνάμει τρομοκράτες.

Θα σκάσει ένας λοξός
Βαλτός από τα μέσα
Ή παρακρατικός 
Χωρίς καμία μπέσα

Και θα βροντοφωνάξω
Σας τά 'λεγα εγώ
Με ηδονή απροσμέτρητη
Σαν τέλος σ' οργασμό.

Νιώθω ανασφαλής 
Somebody call police
Συγχρωτισμοί και δράσεις
Έφτασ' η ομάδα δράσης!             

                                                                   Άγγελος Διδάχος

Σκοπός

Τα δάχτυλά μας κύρτωσαν

σαν κύμα που άδειασε απ' τα βάθη

βαλσάμωσαν και θάφτηκαν

δίπλα στ' αγέννητά μας λάθη.

Τώρα που οι φλόγες αναπνέουν χωριστά

και βάρκα έγινε ένα κλειστό φανάρι

όσοι ψηλώνουν αργοσβήνουν σιωπηρά

σαν μια αχτίδα που στοχεύει το φεγγάρι.

Σώματα διάφανα σε ρεύματα ζεστά 

θραύσματα πάγου στα μάτια καρφωμένα 

τρέμουν του αγέρα την ανέμελη δροσιά

μπροστά στο φως, σε μια σκιά

ζητωκραυγάζουν ηττημένα.

Κι αυτοί οι δείκτες πάνω απ'το νερό

σαν καλαμιές με πολυάγκιστρα ζωσμένες

ξυπνούνε σμέρνες ανοίγοντας πληγές

και σε τραβούν σε άμορφους πυθμένες.

Δόντια και χείλη σύρουν στη στεριά

λέξεις σκισμένες απ' ανόσιο συναξάρι

τραχύ περίβλημα και πέπλο απαλό

πλάθουνε λίκνο γι' ακριβό μαργαριτάρι.

Τώρα που οι φλόγες αναπνέουν χωριστά

και βάρκα έγινε ένα κλειστό φανάρι

εμείς διαλέξαμε να γίνουμε φωτιά

λευκό στεφάνι που ομορφαίνει το φεγγάρι.

Το γέρμα γύρη πάλι θ' απλωθεί 

κράμα ανθών που θα διαφέρουν μεταξύ τους

με φρέσκο αίμα η ακτή θα ποτιστεί

και θα τραφεί με μέλισσες που αφησαν το κεντρί τους.

                                                                                                   

                                                                                    'Αγγελος Διδάχος