Μία στο τόσο γυρίζει πάλι
εκείνος ο γλυκός εφιάλτης.
Σαν ανθισμένη θηλιά που μου μαγκώνει την φτέρνα
και με σέρνει με βία προς τα πίσω.
Φίλοι που ακούν μόνο τη φωνή μου,
συγγενείς κι ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι
στο σπίτι όπου λείπει το ίδιο πρόσωπο.
<< Για ποιον γιορτάζουμε; >>
<< Για σένα. >> μου απαντούν.
Μα εγώ τι να την κάνω τέτοια γιορτή;
Δεν μπορώ καν να συλλάβω το νόημά της.
Χόρτασα οικειότητα.
Δεν είναι οι προθέσεις τους που καταδικάζω.
Το ξέρω ότι αυτές είναι αγνές.
Απλώς κουράστηκα
τις χλιαρές συζητήσεις,
τη μακρινή επαφή,
τον φόβο που προδίδουν τα μάτια τους
όταν μια πόρτα ξεκλειδώνει.
Τι νόημα έχει να φαντασιωνόμαστε,
να ενώνουμε τις γροθιές
και τα κορμιά μας
όταν οι καρδιές μας αλληθωρίζουν απο ντροπή;
Γι' αυτό σαπίζουν οι επαναστάσεις.
Για να μη μιλήσω για τους έρωτες...
Ποιός θέσπισε αυτόν τον ανόητο κανόνα
και όλοι κρυβόμαστε σαν χελώνες
πίσω απ' το φανταχτερό καβούκι μας;
Πώς είναι δυνατόν ρε πούστη
να τ' ονομάζουμε αυτό ανδρισμό;
Το κύρος μας πατώνει
πάνω σε βάθρα που σκεπάζουν
ματωμένες κραυγές.
Ανάμεσα στην τετριμμένη σιωπή
κι αυτή του νυχτερινού ουρανού
προτιμούσα ανέκαθεν τη δεύτερη.
Εκεί μπορούσα τουλάχιστον ν' ακούω εμένα
αν και δεν κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές
που η φωνή μου γίνεται αφόρητη.
Μία στο τόσο γυρίζει πάλι
ο ίδιος γλυκός εφιάλτης
και μέχρι να ξυπνήσω
το σπίτι εκείνο γεμίζει συνεχώς
μα πάντα παραμένει άδειο.
Άγγελος Διδάχος
εκείνος ο γλυκός εφιάλτης.
Σαν ανθισμένη θηλιά που μου μαγκώνει την φτέρνα
και με σέρνει με βία προς τα πίσω.
Φίλοι που ακούν μόνο τη φωνή μου,
συγγενείς κι ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι
στο σπίτι όπου λείπει το ίδιο πρόσωπο.
<< Για ποιον γιορτάζουμε; >>
<< Για σένα. >> μου απαντούν.
Μα εγώ τι να την κάνω τέτοια γιορτή;
Δεν μπορώ καν να συλλάβω το νόημά της.
Χόρτασα οικειότητα.
Δεν είναι οι προθέσεις τους που καταδικάζω.
Το ξέρω ότι αυτές είναι αγνές.
Απλώς κουράστηκα
τις χλιαρές συζητήσεις,
τη μακρινή επαφή,
τον φόβο που προδίδουν τα μάτια τους
όταν μια πόρτα ξεκλειδώνει.
Τι νόημα έχει να φαντασιωνόμαστε,
να ενώνουμε τις γροθιές
και τα κορμιά μας
όταν οι καρδιές μας αλληθωρίζουν απο ντροπή;
Γι' αυτό σαπίζουν οι επαναστάσεις.
Για να μη μιλήσω για τους έρωτες...
Ποιός θέσπισε αυτόν τον ανόητο κανόνα
και όλοι κρυβόμαστε σαν χελώνες
πίσω απ' το φανταχτερό καβούκι μας;
Πώς είναι δυνατόν ρε πούστη
να τ' ονομάζουμε αυτό ανδρισμό;
Το κύρος μας πατώνει
πάνω σε βάθρα που σκεπάζουν
ματωμένες κραυγές.
Ανάμεσα στην τετριμμένη σιωπή
κι αυτή του νυχτερινού ουρανού
προτιμούσα ανέκαθεν τη δεύτερη.
Εκεί μπορούσα τουλάχιστον ν' ακούω εμένα
αν και δεν κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές
που η φωνή μου γίνεται αφόρητη.
Μία στο τόσο γυρίζει πάλι
ο ίδιος γλυκός εφιάλτης
και μέχρι να ξυπνήσω
το σπίτι εκείνο γεμίζει συνεχώς
μα πάντα παραμένει άδειο.
Άγγελος Διδάχος
2 σχόλια :
Αναρωτιέμαι και ανησυχώ μήπως στο τέλος συνηθίσουμε τους "γλυκούς εφιάλτες"...
Καλό σιωπηλό βραδάκι με κλειστές TV!
Μερικές απ' τις πιο ωραίες στιγμές στις σύγχρονες οικογένειες είναι αυτές της διακοπής ρεύματος στο σπίτι. Καταλαβαίνεις πόση αξία έχει η επικοινωνία, πόση αξία έχει η ησυχία και πόσο όμορφα συνδυάζονται αυτές οι δυο. Εγώ προσωπικά έχω την τύχη να ζω έξω απ'την πόλη, ολότελα στη φύση και εκτίμησα αυτή την ξεχασμένη αλλά και άγνωστη για πολλούς σιωπή.
Έχουμε αποκλείσει από τη ζωή μας πράγματα απλά, στοιχειώδη και ζωτικά.
Όσο για την πολιτική νύξη, εάν την εκλαμβάνω σωστά, πρόκειται για τον ίδιο εφιάλτη και δεν είναι καν γλυκός. Εγώ πάντοτε υποστήριζα ότι πρέπει να αποκοπούμε από το λουρί που όλο και στενεύει. Δεν με τρομάζει η ιδέα μιας απλής ζωής. Ίσα ίσα, ίσως γίνει ένα θαύμα και ξαναβρούμε την χαμένη μας παράδοση.
Η ειρωνεία πάντως σε αυτό που είπες με την tv είναι οτι σήμερα αγόρασα ωτοασπίδες για να διαβάζω όσο η μικρή αδερφή μου βλέπει τηλεόραση!
Καλό βράδυ Στεφανία :)
Δημοσίευση σχολίου