Τα στήθη του βουλιάζουν μέσα στ' ακύμαντα νερά της.
Θάλασσα με θάλασσα κι όποιος νικήσει.
Μια μάχη βουβή και άνιση.
Στο τέλος πάντα η νάρκη γίνεται γλυκό κρασί
κι αργοκοιμίζει τους παλμούς σου
μες τη ζεστή αγκαλιά της.
Σ' εκείνον τον υγρό τάφο
όπου οι πάντες επιπλέουν πάνω στα πτώματα
του παιδικού τους εαυτού,
αυτός βαστάει στους ώμους
ένα κορμάκι ισχνό σαν πινέλο
που βάφει κόκκινη τη θάλασσα.
Κι όσο ο καιρός περνά
το ρεύμα του θα δυναμώνει αδιάλειπτα
μέχρι να τ' απαγκιστρώσει απο πάνω του.
Δεν το κατάλαβαν οι ανθρώποι άγγελέ μου
ότι αυτό πού κρατάς στα περήφανα και κουρασμένα σου χέρια
είναι η πιο μεγάλη
και η πιο ξεχασμένη ανδρεία.
Άγγελος Διδάχος
Θάλασσα με θάλασσα κι όποιος νικήσει.
Μια μάχη βουβή και άνιση.
Στο τέλος πάντα η νάρκη γίνεται γλυκό κρασί
κι αργοκοιμίζει τους παλμούς σου
μες τη ζεστή αγκαλιά της.
Σ' εκείνον τον υγρό τάφο
όπου οι πάντες επιπλέουν πάνω στα πτώματα
του παιδικού τους εαυτού,
αυτός βαστάει στους ώμους
ένα κορμάκι ισχνό σαν πινέλο
που βάφει κόκκινη τη θάλασσα.
Κι όσο ο καιρός περνά
το ρεύμα του θα δυναμώνει αδιάλειπτα
μέχρι να τ' απαγκιστρώσει απο πάνω του.
Δεν το κατάλαβαν οι ανθρώποι άγγελέ μου
ότι αυτό πού κρατάς στα περήφανα και κουρασμένα σου χέρια
είναι η πιο μεγάλη
και η πιο ξεχασμένη ανδρεία.
Άγγελος Διδάχος
3 σχόλια :
Θα σου γράψω πώς την αισθάνομαι την θάλασσα-ζωή... ότι συμβαίνει, συμβαίνει στην επιφάνεια, σ' αυτό που ονομάζουμε αφρό, τα μικρά ή τα μεγάλα κύματα, η θαλασσοταραχή, οι φουρτούνες, η μπουνάτσα... αυτό όμως δεν είναι η πραγματική θάλασσα-ζωή, είναι μόνο αυτό που βλέπουμε, στο μεγάλο βάθος υπάρχει ο πυθμένας όπου όλα είναι σταθερά ήσυχα και ότι και να συμβαίνει στην επιφάνεια, δεν επηρεάζει τον πυθμένα.
Η όποια αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει απ΄τον "πυθμένα" του καθενός πρώτα, αλλιώς χτυπιόμαστε στον αφρό...
Καλή βδομάδα και καλή συνέχεια!
Κι όταν δειλιάζουμε να βουτήξουμε στον πυθμένα καμια σανίδα δεν μας είναι ποτέ αρκετή πάνω στον αφρό.
Υπάρχει μια τρομακτική απλότητα εκεί κάτω. Η ίδια απλότητα που μας μαθαίνει ότι στα λίγα βρίσκονται τα πολλά, αρκεί να κοιτάξουμε καλύτερα και ξεπροβάλλουν ένα ένα απ'το πουθενά.
Υπάρχει ένας ξεχασμένος φάρος εκεί κάτω που τον ζηλεύουν ακόμη και τα πιο "μεγάλα" φώτα.
Καταλήγω σ' αυτό που είπες. Αλλιώς χτυπιόμαστε στον αφρό. Κυνηγώντας ό,τι δεν υπάρχει κι εγακαταλείποντας ό,τι η αστείρευτη φαντασία μας θα μπορούσε να φτάσει.
Έτσι...
Όμως, για να παρα-μείνει (να ζήσει) κανείς στον βυθό πρέπει να είναι γεμάτος οξυγόνο, να έχει γερή καρδιά και να έχει μάθει να κρατάει για ώρα την αναπνοή του, χωρίς παρεμβολές αμφιβολίας...
Δημοσίευση σχολίου