17 Σεπτεμβρίου 2014

Εγώ θα γράφω παραμύθια για έναν κόσμο
που ξεδιψά με το νερό της θάλασσας
και παρασύρεται μονάχα απ' τη φωνή του ανέμου.
Για δάκρυα που στεγνώνουν αμυδρά
στους γελασίνους της βροχής πάνω στο χώμα.
Για όνειρα σαν διαμάντια που ριζώνουν
στην τρυφερή ράχη της γης.
Όνειρα αγέραστα που σπάζουν ακόμη
και τα σκληρά νύχια του χρόνου.

Όταν θα νιώθω ξένος
πλάι σε πρόσωπα που αλλάζουν όψεις σαν τις εποχές
και με λαχτάρα κυνηγούν το τίποτα,
θα ταξιδεύω στις στιγμές.
Θα παίρνω ανάσα από τα λόγια σου
και φως απ' το χαμόγελό σου.
Και θα σ' ευχαριστώ.
Δίχως να ξέρω,
δίχως να θέλω να μάθω
αν με θυμάσαι κι αν μ'αγαπάς.

                                                                        Διδάχος Άγγελος

4 σχόλια :

humanity είπε...

ΟΙ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΣΟΥ ΓΕΜΙΣΑΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ.

ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

Crux είπε...

Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ συντοπίτισσα. Καλή σου ημέρα σκαλιστήρι!!

Άιναφετς είπε...

Με τίποτα μη κλείσεις...και ας ξεδιψά η καρδιά σου με αλμυρό νερό!
Καλό φθινόπωρο επισήμως πλέον!

Crux είπε...

Καλές δροσιές Άιναφετς! Θα ακολουθήσει μια περίοδος αδράνειας δημοσιεύσεων γιατί έχω καταπιαστεί με κάτι... Αν το καταφέρω θα επιστρέψω δριμύτερος!
Παραμυθένιες ευχές:)