Ένα ζεστό χαμόγελο στο χιόνι

Οι μέρες σκάλιζαν τη μορφή του
όπως το σαράκι την τρυφερή καρδιά του δέντρου.
Ένα απαλό ψιλόβροχο με ξένη μυρωδιά
ξέβαφε τα χαραγμένα πάνω του σημάδια,
τις ατραπούς μαζί με τους θαμμένους θησαυρούς λησμονημένων.
Πλούτη που φυλάγονται μόνο με ανοιχτά χέρια.
Και τώρα τυλιγμένος στον εαυτό του επαίτης
μέσα σε άγνωρες χώρες ονείρων
εκλιπαρούσε την παγωνιά να του χαρίσει νάρκη.
Νάρκη να σκεπάσει τις ματωμένες πληγές
που κανείς δεν τόλμησε ν' ακουμπήσει.
Η άβυσσος των ματιών του θύμιζε πια κενότητα.

Κανείς δεν μπόρεσε να δει το πρόσωπό του
μονάχα με τα μάτια του.
Και όσο η σιωπή ενός ανθρώπου
μένει αμετάφραστη ιδιόλεκτος δίχως αξία
τόσο απ' τα βρώμικα αγκάθια της αμαρτίας
φυτρώνουν πέταλα λαμπερόχρωμα κι ευωδιαστά.
Όλος ο κόσμος έτοιμος να μπήξει μέσα τα χέρια του
ίσως για να φωνάξει, να σπάσει τη σιωπή.
 
                                                                                        Διδάχος Άγγελος