28 Οκτωβρίου 2013

Επίκαιρο

Σήμερα ξεχυνόμαστε στους δρόμους ψάχνοντας όλοι να βρούμε την ποδοπατημένη μας περηφάνια. Μεγαλοπρεπείς δηλώσεις, περιγραφικές φωνές πλημμυρισμένες οίηση, στρατιωτικοί γδούποι, όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η 28η είναι αργία δίνουν μια παραισθησιογόνο ένεση ευαρέσκειας το πρώτο σύμπτωμα της οποίας είναι φυσικά η ηθική αναπτέρωση. Ξαφνικά γινόμαστε άρρηκτο κομμάτι του Όλου, δενόμαστε μ' αυτό και νιώθουμε σαν μια δύναμη απόρθητη που κανείς εξωτερικός εχθρός δεν μπορεί να κλονίσει. Η ελπίδα που τρεμοπαίζει σαν αδυνατισμένη φλογίτσα μες το κρύο ξαφνικά φουντώνει τόσο που μας σκεπάζει όλους με τη ζέση της. Όμως αυτή η αιφνίδια ελπίδα που τώρα μας κατακλύζει διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη. Είναι αφηρημένη ελπίδα. Δεν έχει σχήμα ξεκάθαρο κι απτό γιατί πηγάζει μέσα απ' το Όλο, αυτό που γεννήθηκε στιγμιαία με το συντονισμένο χορό των σημαιών στα μουντά μπαλκόνια κάτω απ' τους ήχους των ταμπούρλων και θα διαμελιστεί ξανά σ' αμέτρητα κομμάτια μίσους και καχυποψίας μόλις τελειώσει η συνεκτική μουσική. Μάλλον δεν μάθαμε ποτέ ν' αφουγκραζόμαστε την κοινή ελπίδα κι όταν κοπιάζουμε να προσποιηθούμε το αντίθετο προς τιμήν των προγόνων κινδυνεύουμε γιατί η έξαρση κι η κομπορρημοσύνη δεν μπορεί να ενώσει ένα διχασμένο πλήθος παρά μόνο να το στρατολογήσει. Η πιο δύσκολη ενότητα είναι αυτή της αγάπης. Αυτή που απαιτεί να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να γίνεσαι ένα με την κόρη των ματιών του. Αυτή που δεν έχει καμία επισήμανση στο ημερολόγιο και πραγματώνεται σιωπηλά. Όμως η μόνη ελπίδα που μάθαμε να μεταφράζουμε είναι η ελπίδα που απορρέει αποκλειστικά από μέσα μας κι υπόσχεται τη διάκριση. Υπόσχεται να προσφέρει μόνο στο χέρι μας το σχοινί για ν' ανεβούμε από εκεί που πέσαμε όλοι με την προϋπόθεση ότι δεν θα γείρουμε τη ματιά μας προς τα κάτω. Σήμερα γεμίζουμε τους δρόμους ψάχνοντας να βρούμε τη χαμένη μας υπερηφάνεια κι είναι θλιβερό ν' αναζητάς την περηφάνια στη βαβούρα του συνωστισμένου πλήθους μα το πιο θλιβερό απ' όλα ίσως είναι να κοιτάς το μέλλον απομακρυσμένο και πίσω από φράγματα να σου γυρίζει το κεφάλι και να το στρέφει προς αυτούς που θερίζουν με ψυχρά χέρια τα όνειρα έχοντας για όπλο την υπακοή.

7 σχόλια :

xromatisti είπε...

Ακριβώς έτσι, Crux! Ακριβώς.
Και πάντα συμβαίνει αυτό σε ατροφικές ατομικότητες, να οικειοποιούνται κατορθώματα του παρελθόντος και γενικότερα κατορθώματα άλλων και να τα κάνουν σημαία εθνικής ευαρέσκειας. Το θέμα μας όμως είναι ότι το σήμερα σε λίγες ώρες τελειώνει. Αύριο τι κάνουμε;

Υ.Γ. Πολύ ωραίο κείμενο.

Crux είπε...

Καλησπέρα Βίκυ,

πάντα μου υπενθυμίζεις ότι είναι καιρός να αφοσιωθούμε στο τι έπεται και πώς μπορούμε να συμβάλουμε σ' αυτό και πάντα κομπιάζω και δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση που να προδίδει σιγουριά. Η απάντησή μου θα κατευθυνθεί σε θεωρητικό και γενικό πλαίσιο!

Όσο περισσότερο παρατηρώ και μαθαίνω τον κόσμο τόσο πιο δυνατή γίνεται η πίστη μου ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν είναι παρά το αποτέλεσμα πολλών μικρών αλλαγών.
Αύριο λοιπόν, που οι μάσκες της αλληλεγγύης θα έχουν πέσει και πάλι, φτάνει για πρώτο βήμα να ρίξουμε μια βαθιά ματιά ενδοσκόπησης εάν δεν το έχουμε κάνει.
Για να μιλήσω προσωπικά, σαν αρχικό μου χρέος θεωρώ το να ενημερώνομαι και να ενημερώνω. Να προσπαθώ να πείθω και να παρακινώ τον άλλο με καθαρά κίνητρα όπως ακριβώς και να παρεμποδίζω. Θίγω το πρόβλημα της αδιαφορίας και του φανατισμού και δεδομένου ότι το δεύτερο είναι μάλλον ανίατο αν εστιάσουμε στο πρώτο και το αντιμετωπίσουμε τότε ίσως και ν' ανοίγουμε το δρόμο για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Βέβαια, εγώ συναναστρέφομαι με άτομα που λόγω ηλικίας (και εποχής) ακόμη αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω τους.
Εσύ πλέον αντιλαμβάνεσαι σίγουρα καλύτερα από εμένα ένα άλλο πρόβλημα που ακούει στο όνομα παθητικότητα. Το να γνωρίζει κανείς αλλά να μην πράττει. Όσο εύκολα όμως γεννιέται η παθητικότητα τόσο εύκολα μπορεί και να εξαφανιστεί.
Επειδή σε ένα σχόλιο δεν μπορώ να μακρολογήσω, σου προτείνω να διαβάσεις - εάν δεν το έχεις κάνει - για την αρχή της μαθημένης αβοηθησίας. Προσωπικά πιστεύω ότι αρκεί μια νίκη με το προσωπικό μας στίγμα για να μας ξυπνήσει από το λήθαργο που βρισκόμαστε.

Χαίρομαι για την επίσκεψη και το σχόλιο σου :)

xromatisti είπε...

"Μαθημένη αβοηθησία"! Δεν είχα ξανακούσει τον όρο όμως τον αναζήτησα κι έμαθα και τον έβαλα στο νέο μου κείμενο.

Άιναφετς είπε...

Γράφεις, πως δεν μάθαμε να αφουγκραζόμαστε την κοινή ελπίδα... και πως ενότητα είναι αυτή της αγάπης και έτσι είναι...
Αναρωτήθηκα αν έχεις "δει" τι περικλείει η λέξη "ελπίδα", όλοι την ελπίδα επικαλούνται για ν' αλλάξει κάτι στη ζωή τους, ελπίζουμε και έτσι αποφεύγουμε να δούμε αυτό που όντος συμβαίνει τώρα, είμαστε φυλακισμένοι στις μικρές μας επιθυμίες και τις ονομάζουμε, όνειρα, ελπίδες και αυτές είναι σχεδόν πάντα εγωκεντρικές.
Περιμένουμε απ' έξω την αλλαγή και δεν κατανοούμε πως αν δεν αλλάξει ο καθένας χωριστά μέσα του, θα βλέπουμε αυτά που βλέπουμε πια καθημερινά.
Η εσωτερική αλλαγή είναι η μόνη αληθινή δράση.
Χαίρομαι να σε διαβάζω, γράφε πιο συχνά!
Καλό βραδάκι σου εύχομαι, γαλήνιο!

Crux είπε...

Καλησπέρα Άιναφετς.

Είναι ανάγκη η ελπίδα να βασίζεται πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Να πιστεύουμε ότι η δράση μας μπορεί να έχει αντίκτυπο και ότι διαθέτουμε πολλές δυνατότητες ως μονάδες ενός μεγαλύτερου συνόλου. Η ελπίδα που απορρέει από έξω είναι μετέωρη, άκαρπη και μου θυμίζει περισσότερο μεσσιανισμό.

Θα ήθελα κι εγώ να γράφω συχνότερα όπως και θα ήθελα να γράφω μεγαλύτερα πράγματα από σύντομες δημοσιεύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι μου λείπει είτε ο χρόνος είτε τα πνευματικά αποθέματα. Φοιτώ σε σχολή που ευτυχώς ή δυστυχώς έχει μεγάλες απαιτήσεις (ή μάλλον εγώ έχω μεγάλες απαιτήσεις) και δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια. Πλην αυτού, νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια περίοδο που έχω περισσότερο να ακούσω και να μάθω απ΄ όσα έχω να πω.

Υ.Γ Δεν ξέρω αν θα σου αρέσει καθώς είναι γραμμένο πριν από δυο χρόνια και διαφέρει από τα συνηθισμένα, έχω γράψει κι εγώ ένα παραμύθι το οποίο όμως απευθύνεται σε μεγάλους και γι' αυτό διαφοροποιείται ως ένα βαθμό στην έκφραση. Το είχα γράψει τότε γρήγορα, βιαζόμουν για κάποιο λόγο να το τελειώσω και φυσικά από τότε έκανα ανα διαστήματα κάποια επεξεργασία.
Οπότε, αν έχεις όρεξη μπορείς όσο οι δημοσιεύσεις μου θα μένουν κολλημένες σε μια ημερομηνία να ρίξεις μια ματιά!

http://anthropini-epanastasi.blogspot.gr/2011/05/link.html

Άιναφετς είπε...

Σου άφησα σχόλιο στο "Παραμύθι"...
Καλημέρα και καλή σου δύναμη!

ΥΓ:Αν σου μένει χρόνος, δες τη σημερινή μου ανάρτηση, με τίτλο "Μια καλή ερώτηση"...

Crux είπε...

Όταν γράφεις κάτι μεγάλο σε έκταση και τα λόγια σου δίνουν κίνητρο στον άλλον να το διαβάσει ως το τέλος αντλείς ικανοποίηση απ' αυτό. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το άτομο που σε διαβάζει αντιλαμβάνεται το νόημα και το συμμερίζεται.

Αυτή την ευχή την είχα ακούσει και στο παρελθόν και κόντεψα να την ξεχάσω. Τώρα μου την θυμίζεις ξανά. Όπως και να χει προσπαθώ να κρατώ μια επαφή με το γράψιμο αν και επαναλαμβάνω πως υπάρχουν κι άλλες απαιτήσεις.


Φυσικά και θα διαβάσω την ανάρτηση! Η ανάγνωσή μου είναι εκατό φορές ταχύτερη από το γράψιμο μου οπότε και χρονικά οικονομική! :)