Κοιμισμένε μου νέε, κοιμισμένη μου νέα

  Έχω συναναστραφεί αναρίθμητες φορές μαζί σου. Πνευματικά βέβαια σπανίως καθώς μας χώριζαν ανυπέρβλητα χάσματα. Ένιωθα την φωνή μου να ταξιδεύει έτη φωτός μέχρι να φτάσει αλλοιωμένη κι αλλόκοτη στ' αυτιά σου κι ας απείχαμε μονάχα μισό μέτρο μεταξύ μας. Σου μιλούσα για όσα έσπευσαν ν' ανησυχήσουν το μυαλό μου, για ζητήματα και προβλήματα που μας συντροφεύουν καθημερινά ενώ εμείς τα αγνοούμε επιδεικτικά κι εσύ είτε με εξύψωνες με ανώριμο θαυμασμό σαν κάτι άπιαστο που δεν χρειάζεται να το προσεγγίσεις είτε με απέρριπτες ολοκληρωτικά όταν ένιωθες να σείονται τα σαθρά θεμέλια στα οποία άλλοι φρόντισαν να χτίσεις τη ζωή σου.
  Ακούγομαι αλαζονικός και υπερόπτης να φανταστώ. Εσύ με έκανες. Η άλλη μου επιλογή ήταν να νιώσω ασήμαντος και τιποτένιος μπροστά στις μεγαλειώδους σημασίες υποθέσεις που γαργαλούν το γεμάτο προβληματισμό μυαλό σου. Σε ποιο κλαμπ θα χορέψουμε αύριο το βράδυ, τι ποτό θα πιούμε για να το παίξουμε γνώστες του οινοπνεύματος, σε ποιο σημείο του σώματός μας θα κάνουμε το επόμενο piercing, ποιος είναι ο καλύτερος centre-back, ποια έχει τα μεγαλύτερα βυζιά και ποιος είναι ο πιο χαρισματικός μέσα στη σχολή είναι καίριας σημασίας ερωτήματα που διαγράφουν την περίμετρο μέσα στην οποία κινείται η σφαιρική αν μη τι άλλο σκέψη σου. Κι όλα αυτά θα ήταν κατανοητά αν ήταν απλά για χαβαλέ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλη σου η ζωή έχει γίνει ένας αδιάκοπος χαβαλές. Ακόμη κι αν αθλείσαι, αν εργάζεσαι ή αν τρέχεις κατάκοπος από δω κι απο κεί το μυαλό σου αράζει ναρκωμένο μέσα σ' ένα βούρκο τετριμμένων σκέψεων βουλιάζοντας αργά μέσα του. Κι αυταπατάσαι αν θαρρείς πως οι βαθμοί και τα πτυχία που παίρνεις αναβαθμίζουν πραγματικά το πνευματικό σου επίπεδο. Πιο πιθανό είναι να καταντήσεις κι εσύ ένας ανειδίκευτος εξειδικευμένος που θα φέρει σώφρονα λόγο μόνο για ένα ελάχιστο κομμάτι που απαρτίζει αυτό το αινιγματικό σύνολο που ονομάζεται κοινωνία.
  Κουράστηκα να μιλάω. Ντρέπομαι να μιλάω γιατί ποτέ δεν μετουσίωσα τα λόγια μου σε πράξεις μ' αναρωτιέμαι συνάμα πώς θα μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε όταν αισθάνομαι τόσο απόμακρος κι αλλοτριωμένος από σένα συνομήλικε μου. Σε γνώρισα και ξύπνιο, να διαδηλώνεις για δίκαια ζητήματα κάτω απ' το απρόσιτο στέγαστρο μιας στριμωγμένης ιδεολογίας που δεν επιτρέπει χώρο για προσωπικές παρεκκλίσεις. Ντρέπομαι λοιπόν αλλά ταυτόχρονα είμαι και περήφανος, γιατί όχι και επηρμένος αν αυτός ο χαρακτηρισμός σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Καλύτερα που δεν ανήκω πουθενά κι ας μην μπορώ ν' αλλάξω τίποτα.
  Θα γελώ κάθε φορά που σε βλέπω μα τώρα όχι από συμπάθεια αλλά από ειρωνεία. Και θα γελώ ακράτητα και σπαστικά όταν μου το παίζεις πολιτικά αφυπνισμένος. Τόσο δυνατά που θα εκνευρίζεσαι και θα θες να με χτυπήσεις. Τόσο δυνατά που θα με μισείς. Θα γελώ γιατί η πολιτική σου βούληση δεν είναι παρά η εξέλιξη ενός παρωχημένου χουλιγκανισμού, τα εθνικά σου φρονήματα οικογενειακά κατάλοιπα μίσους δίχως ψήγμα ανθρωπιάς, η λέξη πατριωτισμός παρεξηγημένη και πονηρά νοθευμένη και οι θρησκευτικές σου πεποιθήσεις περί αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς άκρως αντιφατικές μ' αυτούς που συχνά επικροτείς τονίζοντας παράλληλα πως δεν στηρίζεις. Μ' αυτούς που μιλούν αποκλειστικά στο ζωώδες ένστικτό σου και πασχίζουν να σου αφαιρέσουν και τα εναπομείναντα δικαιώματα που ομορφαίνουν τη ζωή σου όσο εσύ χαζεύεις σε μια βιτρίνα ή περιμένεις αγωνιωδώς το επερχόμενο και πολλά υποσχόμενο video game.
 
     Με αγανάκτηση,
        ένας τελείως ξιπασμένος συνομήλικος