13 Αυγούστου 2013

Κιτ Κατ

Στρέφω τα μάτια μου ζερβά

κι όπως γυρνώ εταστικά, μη μου ξεφύγει πινελιά
απ' το τοπίο,
βλέπω στα δεξιά τους λοξούς κορμούς που ξεφυτρώνουν μέσα από απότομα βράχια γέρνοντας τις φυλλωσιές τους πλάι στη θάλασσα.


Μια βουτιά στα κρυστάλλινα νερά, λίγη ώρα αιωρούμενος στην επιφάνεια καθώς βυθίζομαι στο αχανές γαλάζιο τ' ουρανού κι ύστερα το θαύμα. Κάθε σκέψη πνίγεται ανεπαίσθητα όσο η ηρεμία της θάλασσας πλημμυρίζει το σώμα. Όσο οι παλμοί μου σμίγουν μ' αυτούς της φύσης η αίσθηση του χρόνου ξεθωριάζει ενώ η αίσθηση της ύπαρξης χάνεται και διευρύνεται. Ήρθα στο σωστό μέρος.

Το γέρμα στην Παλιά Χώρα ο ουρανός χύνεται μες τη θάλασσα κι ένα λευκό γαλάζιο σεντόνι σκεπάζει τον ορίζοντα μέχρι ο ήλιος ν' απλώσει τα πορφυρά του στρώματα.



Την τρίτη μέρα βρίσκομαι στο Κοκκινόκαστρο. Μπαίνω στον πειρασμό να πειράξω ελάχιστα το φίλτρο της κάμερας μου για να τονίσω το κόκκινο χρώμα των βράχων. Συγχωρέστε με.


Ευθύς προς τη θάλασσα και παράλληλα με την ακτή ένας έρημος πλαγιαστός βράχος δίνει το ιδιαίτερο στίγμα του στην παραλία. Σήμερα φυσάει λίγο αεράκι κι έτσι μπορώ να δω τα κύματα που σκάζουν στην αιχμηρή του μύτη. Η απόσταση όμως τελικά με ξεγέλασε. Ο βράχος κατοικείται! Αρκεί να εστιάσω προσεκτικά και εντοπίζω δυο αγριοκάτσικα που φλερτάρουν άφοβα με τον κίνδυνο σ' ένα βαθύ χαράκωμα τ' οποίο αγγίζει τον γκρεμό.

Επόμενη μέρα στη Χρυσή Μηλιά κι αδράχνω την ευκαιρία να τραβήξω μερικές φωτογραφίες μέσα από τη θάλασσα μιας και τα νερά εδώ είναι πιο ρηχά.



ίσως ακόμη μία


γιατί όχι και μία από την άκρη της παραλίας; εξάλλου λατρεύω να βαδίζω στις απότομες άκρες τους



 Αφού ξαπλώσαμε για αρκετή ώρα στον ήλιο τα στομάχια μας έχουν αρχίσει να γουργουρίζουν κι έτσι καθόμαστε στη μοναδική ταβέρνα της παραλίας. Το ψαρονέφρι με τη γλυκόξινη σάλτσα σβήνει και την τελευταία μου επιθυμία. Τώρα δε ζητώ τίποτα παρά μόνο απολαμβάνω ρεμβάζοντας προτού αποχαιρετίσω αυτό το ξεχωριστό τοπίο.


Τελευταία μέρα και κατευθύνομαι προς την παραλία του Μουρτιά ακολουθώντας ένα χωματόδρομο που μου προσφέρει άφθονη θέα αρκεί πάλι να στρέψω το κεφάλι μου στ' αριστερά. 
 

Έφτασα σχεδόν. Αρκεί να κατέβω μερικά σκαλοπάτια για να δροσιστώ κι εγώ στα γαλάζια νερά πλάι στις άλλες ανθρώπινες κουκκίδες. Για καλή μου τύχη υπάρχει και εκεί μια γραφική ταβέρνα στραμμένη προς την απέραντη θάλασσα την οποία δεν μπορώ να χορτάσω.




Στη δεξιά πλευρά του αστραφτερού κολπίσκου αράζουν λίγες βάρκες γύρω από μια τσιμεντένια σκάλα που εισχωρεί αρκετά μέτρα μες τη θάλασσα. Προτού φτάσω στη σκάλα όμως αράζω κι εγώ κάτω απ' τον ίσκιο τον ελαιόδεντρων που βρίσκονται στην καρδιά της παραλίας και προσφέρουν δροσιά δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο θέαμα. Σήμερα μάλιστα
φυσάει αρκετά παρόλο που τα νερά της θάλασσας φαίνονται ατάραχα.




 Η μανία της εξερεύνησης με οδηγεί στην άκρη και αυτής της παραλίας κι έτσι λοιπόν βαδίζοντας πάνω σ' έναν εντελώς άτσαλο δρόμο καταλήγω σε κάτι απόκρημνα σκαλοπάτια που υψώνονται στην άκρη του βράχου. Δυστυχώς μια παλέτα μου φράζει τελικά το δρόμο όμως έχω ήδη προχωρήσει αρκετά. Ώρα να κατέβω και μάλιστα προσεκτικά γιατί τα σκαλοπάτια όχι μόνο έχουν κατηφορική κλίση αλλά είναι και γεμάτα από χώμα που μόνο ο αέρας που και που πρέπει να σκουπίζει. Γυρίζοντας αιχμαλωτίζω μια ακόμη εικόνα.


 
Βράδυ και τα φώτα παίζουν ζωηρά στο λιμάνι. Αυτό το μπαλκόνι αξίζει από μόνο του μια περιουσία. Αύριο φεύγω. Όταν γυρίσω θα κάνω μια ανάρτηση με τις εικόνες που έχω συγκεντρώσει. Λέω να γράψω και λίγα λόγια που θα συνοδεύουν την καθεμιά. Άραγε θυμάμαι να γράφω;



Τους χαιρετισμούς μου.




6 σχόλια :

Άιναφετς είπε...

Αυτές οι φωτό φίλε μου, μας έφεραν πολύ κοντά... να σαν να ήσουν στη διπλανή μας παραλία... και καταλήγω, αυτή η χώρα είναι πανέμορφη και μας ανταμείβει για τα αίσχη που οι ίδιοι προκαλέσαμε ή τουλάχιστο επιτρέψαμε να συμβούν...η τελευταία φωτό είναι όλα τα λεφτά (που λένε!)
Τώρα περιμένω τη συνέχεια... πάντα υπάρχει συνέχεια, έτσι δεν είναι;

Crux είπε...

Γίναμε γείτονες για μια στιγμή Άιναφετς!

Πιο πολύ με θλίβει το γεγονός ότι συχνά δεν έχουμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε στην ίδια μας τη χώρα. Κάθε ένα νησί έχει τη δική του ιδιαίτερη ομορφιά, το δικό του χαρακτήρα.

Η συνέχεια είναι αναπόφευκτη. Έτσι είναι!

Άιναφετς είπε...

Θα υπάρξει συνέχεια έτσι δεν είναι;
Εμείς δίνουμε συνέχεια, αφού εμείς και κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις μας...

Τελικά τι είναι η "γειτονία", μήπως μια μορφή βαθιάς επι-κοινωνίας;

Καλησπέρα Crux! :)))))))))))

xromatisti είπε...

Το μέρος αυτό...μη μου πεις...Αλόννησος!
Θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο νησί της Ελλάδος και είμαι κάθετη σ'αυτό.
Απόλαυσε Crux! Δεν χρειάζεται ν'ανησυχείς αν θυμάσαι να γράφεις. Η αμφιβολία μάλλον υπάρχει από τη σοκαριστικά μεγαλειώδη ομορφιά της φύσης του νησιού.

Crux είπε...

Το απόλαυσα Χρωματιστή, αν και θα ήθελα να μείνω μερικές μέρες ακόμη αλλά δεν τραβούσε καθώς ο συγκάτοικος μου άρχισε τις γκρίνιες γιατί δεν πήγαμε Σκιάθο(περισσότερη ένταση, περισσότερες θηλυκές υπάρξεις, νυχτερινή ζωή κτλ)!
Η Αλόννησος είναι τόπος ιδανικός για όσους αγαπούν την ηρεμία και τη φύση, δυο λέξεις αλληλένδετες. Θα φροντίσω οπωσδήποτε να ξαναπάω στο νησί και να μείνω εκεί τουλάχιστον μια εβδομάδα. Αλλά κι αυτό το λίγο ήταν μια ευχάριστη απόδραση απ' την καθημερινότητα. Ένιωσα το μυαλό μου να αδειάζει από σκέψεις κι αφέθηκα στο μεγαλείο της φύσης. Αυτή είναι κι η έννοια των διακοπών. Ήδη έχω αρχίσει να νοσταλγώ το νησί!

xromatisti είπε...

Καλά Crux, το νησί αυτό είναι το αγαπημένο μου. Και άκου να δεις. Φέτος στεναχωρέθηκα για το αντίθετο του φίλου σου, που πήγαμε δηλαδή Σκιάθο και όχι Αλόννησο.