11 Δεκεμβρίου 2012

Πέτρινη σταγόνα

Σε βλέπω
μες τις ρωγμές που ανοίγει αργά ο ήχος της σιωπής.
Δυο στρογγυλά αστέρια αντιφεγγίζουν βυθισμένα
στο σταχτί κορμί της θάλασσας που ξεχειλίζει.
Παλμοί μες τις ρικνές αρτηρίες της λήθης
που ξέχασαν να σιγήσουν.
Κάθε αχνός ανασασμός των φλοίσβων μια κελαρυστή φωνή
να ρέει σαν γνώριμο γλυκό κρασί στα πέτρινα χείλη.
Ψίθυροι τυλιγμένοι στα μολυβιά χνώτα της ομίχλης,
πλανευτές ονείρων που δείχνουν τη στεριά απ'τα κατάρτια της ενοχής,
μα τ' άρωμα του φυλαχτού που σιγοτρέμει στο στέρνο σαν φοβισμένη ελπίδα
με σπρώχνει στους αφρούς των κυμάτων που τραγουδούν εσένα.
<<Γιατί ήρθες;>> ρωτά και σφίγγει αγριεμένη την αγκαλιά της η θάλασσα.
<<Γιατί με έφερες;>>.
                                                                                                             Διδάχος Άγγελος

Δεν υπάρχουν σχόλια :