Μην φοβηθείς στιγμή.

  Δεν τους δίνουν την δυνατότητα να μιλήσουν στα κανάλια, μου απάντησαν, γιατί δεν τους κάνουν πλάτες οι δημοσιογράφοι. Κι εγώ σκέφτομαι και απορώ : άραγε δεν τους κάνουν πλάτες ;
  Ο τύπος και δη τα κανάλια δεν ήταν αυτά που στρουθοκαμήλιζαν μπροστά σε κάθε κρανιοφόρο που στεκόταν δίπλα σε αστυνομικό; Πόσο μεγάλο θέμα έγινε στις τηλεοράσεις το ανθρωποκυνηγητό μεταναστών και τα μαχαιρώματα μέσα στο κέντρο; Πόση συζήτηση έγινε άραγε για την καθηγήτρια που χάραξαν στο σώμα της την σβάστικα; Ποιος φασιστικός πυρήνας υποκίνησε αυτές τις πράξεις; Γιατί δεν σχολίασαν οι δημοσιογράφοι την φράση : "βάζω την πατρίδα πάνω από την δημοκρατία";
Μάλλον κάποιοι ξεχάσανε ότι η πατρίδα μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την δημοκρατία. Λησμόνησαν ότι οι ήρωες τους οποίους τόσο συχνά επικαλούνται με στόμφο έχυσαν το αίμα τους για την δημοκρατία. Και στην πιο πρόσφατη, στην σύγχρονη ιστορία άνθρωποι θυσιάστηκαν, ήρωες που όπως λέει το τραγούδι "πεθάναν πριν να προδώσουν" για να μπορεί ο καθένας μας να εκφράζει την προσωπική του θέση άφοβα. Ποιος τολμά να αμφισβητήσει την σπουδαιότητα του αγώνα αυτού; Ποιος τολμά να στηλιτεύσει εκείνους που με αυτοθυσία και πνεύμα εθνικής ενότητας άφησαν την τελευταία τους πνοή στην πρόσφατη μάχη κατά του φασισμού; Αυτή η αυτοθυσία δεν ήταν άραγε η πιο αγνή μορφή πατριωτισμού, απαλλαγμένη από ιδιοτελή συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες; Και σήμερα υπάρχει άνθρωπος που ενώ αυτοαναγορεύεται πατριώτης υποστηρίζει την ίδια στιγμή δημοσίως την απαγόρευση έκφρασης όσων δεν είναι "πραγματικοί Έλληνες". Και μάλιστα αυτόν τον άνθρωπο τον πίστεψαν αρκετοί όπως σήμερα φάνηκε.
  Λογικό μου φαίνεται λοιπόν που οι τηλεοπτικές τους εμφανίσεις είναι περιορισμένες. Η σιωπή εξάλλου υπήρξε βασικός παράγοντας για να εκκολαφθούν. Το επαναστατικό πρότυπό τους που περνούσε από στόμα σε στόμα γρήγορα θα κατέρρεε όταν ο κοσμάκης που εξαρχής έδειχνε ενθουσιασμένος γνώριζε τελικά τις αληθινές τους βλέψεις και τον απάνθρωπο, απαίσιο χαρακτήρα τους. Αν δεν μίλησαν λοιπόν, αν δεν κλήθηκαν στα κανάλια να δώσουν συνεντεύξεις ήταν γιατί ακριβώς τους έκαναν πλάτες. Κι όσο αυτοί επιδίδονταν σε πράξεις εκβιασμού και στυγνής βίας εκείνα ετοίμαζαν κάθε φορά τους αποδιοπομπαίους τράγους στους οποίους επρόκειτο να επιτεθούν. Γιατί άραγε; Ίσως πραγματικά να έχουν δύναμη. Δύναμη πέραν της πολιτικής.
  Το ζήτημα όμως είναι η στάση που θα δείξουμε από δω και πέρα. Αν δεν αντισταθούμε πολεμώντας ιδεολογικά και πολιτικά τότε η ανάδυση και η ανάδειξη του ναζισμού εν μέσω μιας ταραγμένης σε οικονομικό, κοινωνικό και κυρίως πνευματικό επίπεδο εποχής παραμένει μια σοβαρή απειλή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία διαγράφει φαύλους κύκλους και ότι κινήματα αυταρχισμού ξεκίνησαν έχοντας απήχηση σε μικρές εκλογικές βάσεις που όμως επεκτάθηκαν και μεγάλωσαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η αγανάκτηση, η ανεργία και η εξαθλίωση σε συνδυασμό με το χαμηλό πνευματικό μας επίπεδο και την ανεξίτηλη πληγή που χάραξε η περίοδος του φασισμού στην Ελλάδα αφήνουν τώρα ανοιχτό όσο ποτέ το ενδεχόμενο μιας σύγχρονης πολιτικής παλινόρθωσης. Μόνο που μια πιθανή επιστροφή του φασισμού ή του νεοναζισμού θα είναι πολύ δριμύτερη και ισχυρότερη γιατί θα έχει ως όπλο την τεχνολογία. Τα σενάρια εγκαθίδρυσης μιας σύγχρονης δικτατορίας δεν είναι τόσο φανταστικά όσο νομίζουμε γιατί είναι βέβαιο πως αυτή έχει την βάση της στον φανατισμό και όταν ο φανατισμός δεν αντιμετωπίζεται και αφήνεται ξέφρενος τότε αναπαράγεται. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε στον εαυτό μας την εξής ερώτηση : "Θα το επιτρέψω να συμβεί;".
  Ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αντικρούσουμε τον ναζισμό δεν είναι η βία. Η βία ίσως φέρει και τα αντίθετα απ' τα επιθυμητά αποτελέσματα καθώς θα αποτελέσει σίγουρα τροφή για τα ΜΜΕ τα οποία φυσικά θα την σερβίρουν όπως αυτά επιθυμούν. Αλλά πέραν αυτού η βία - όταν δεν είναι αμυντική - είναι μια μορφή φανατισμού και αδιαμφισβήτητα γνώρισμα απολίτιστων και βάρβαρων ανθρώπων. Η μάχη μόνο ιδεολογική μπορεί να είναι, τουλάχιστον από μεριάς των αντιναζιστών (ας ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια αυτή διαφοροποιείται απ΄ την έννοια του αντιεξουσιαστή και αφορά σαφώς ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτών). Αυτό που έχουμε χρέος να κάνουμε είναι να επιζητήσουμε την πνευματική αφύπνιση ακυρώνοντας μια για πάντα τα κανάλια και αναζητώντας αληθινές πηγές πληροφόρησης. Δεύτερο βήμα να μεταφέρουμε τους προβληματισμούς μας και να διοχετεύσουμε τις γνώσεις μας στον κοινωνικό μας περίγυρο. Οπωσδήποτε κάποιος που προσπαθεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε έναν πολιτικό δρόμο σύνεσης και επιδιώκει να τους εθίσει σε έναν ελεύθερο τρόπο σκέψης απεγκλωβίζοντας τους απ' την στενή έννοια των κομματικών γραμμών θα αντιμετωπίσει απογοητεύσεις. Πράγματι το πιο πιθανό όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις κάποιον είναι να σε πάρει ο ύπνος. Όμως ο αγώνας της πολιτικής παραπλάνησης έχει ξεκινήσει από την πλευρά των ναζιστών εδώ και καιρό δίχως να αντιληφθούμε την σοβαρότητά του. Εμπόδιο σ' αυτόν πρέπει να σταθεί ο καθένας που πιστεύει στη δύναμη της δημοκρατίας όσο εξαθλιωμένη κι αν είναι αυτή σήμερα. Ξέρουμε ότι μόνο η δημοκρατία είναι αυτή που μπορεί να μας χαρίσει την ελευθερία. Και η ελευθερία αυτή είναι που καταξιώνει την ύπαρξή μας, που νοηματοδοτεί την ζωή μας. Η ελευθερία αυτή είναι εντελώς ασυνταύτιστη με την αυθαιρεσία και την ασυδοσία όσο κι αν προσπαθούν απεγνωσμένα ορισμένοι να την παραλληλίσουν.
  Γρήγορα θα συνειδητοποιήσει κανείς όταν αρχίσει να αντιτίθεται στις ναζιστικές ιδέες και σ΄ αυτούς που τις πρεσβεύουν πως ο κίνδυνος της "χουντοποίησης" έχει προσλάβει μεγαλύτερες διαστάσεις απ' όσο νόμιζε. Αν όμως επιτρέψουμε τις απειλές και τους εκβιασμούς, αν ανεχτούμε την βία που εκείνοι ασκούν και σωπάσουμε φοβισμένοι τότε είναι σαν να παραδίνουμε την δημοκρατία στα χέρια τους ή σαν να μπήγουμε ένα μαχαίρι στο λαιμό της την ώρα που παλεύει να επιζήσει. Ας θυμόμαστε λοιπόν πως αν δεν φωνάξουμε, αν δεν ανοίξουμε το στόμα μας τώρα που μπορούμε τότε αργά ή γρήγορα θα μας το κλείσουν αυτοί και μάλιστα με πολύ σκληρό και βίαιο τρόπο. Αυτή είναι η ιδεολογία τους.
Αντιδράστε και συσπειρωθείτε. Αυτό δεν είναι το καθήκον ενός αντιεξουσιαστή ούτε το καθήκον ενός επαναστάτη. Είναι το καθήκον ενός πολίτη κι ακόμα περισσότερο : το καθήκον ενός ανθρώπου.