Για την γυναίκα

Γεννήθηκες μέσα στην αγκαλιά της φλόγας του Έρωτα
σε μια ζεστή σπηλιά όπου Εκείνος φύλαγε
τα πιο κρυφά όνειρά του.
Άνθισες γρήγορα, σαν ανυπόμονη αμυγδαλιά
που προτάσσει περήφανα το ροδαλό της φτέρωμα
στις παγερές πνοές του Χειμώνα.
Η Ομορφιά σα μάνα στοργική τύλιξε το γυμνό σου κορμί
με πέταλα ευωδιαστά
κι άφησε το ματωμένο αποτύπωμά της στα τρεμάμενά σου χείλη.
Αυτό το σκίρτημα που ΄σταζε απ΄τα χείλη σου στα στήθη
ταράζοντας με ξαφνικές φουρτούνες την απύθμενη θάλασσα της ψυχής,
αυτό το σκίρτημα που ΄κανε τους χτύπους της καρδιάς σου βροντές
και τα μάτια σου σύννεφα πυκνά έτοιμα να βρέξουν
βουλιάζοντας όλα τα πλοία που επάνδρωσε η Σιγουριά,
ήταν η παστρική φωνή του Εαυτού σου
και τ' ανοιγόκλεισμα μονάχα ενός θαμμένου θησαυρού που κρύβει
τον αστείρευτο πόθο της ζωής.

Τώρα σε θωρώ ζαλισμένος
απ΄το κρασί που μου κέρασαν οι σκέψεις κι οι θύμησες
κι αναρωτιέμαι αν ακούς την απεγνωσμένη φωνή των ματιών μου :
<< Πώς άντεξες ν΄αφήσεις ανέστιο το παιδί που φώλιαζε μέσα σου
σαν ζωηρό σπουργίτι;
Πώς έπνιξες την τραγουδιστή του φωνή
και ξερίζωσες απ΄το στέρνο σου τη μόνη αληθινή πυξίδα;
Κάποτε αρκούσε το χώμα κι ο ιδρώτας
για να πλάθεις με λάσπη το μονάκριβο κτίσμα των ονείρων σου
πάνω στο ανισόρροπο εκκρεμές του χρόνου.
Το γκρέμισες όμως·
ελπίζοντας πως μέσα απ΄τα συντρίμμια του θα ΄βρισκες
θραύσματα δόξας και σιγουριάς.
Μα φτάνει η ώρα που θα νιώσεις ξένη
μέσα στα όνειρα των άλλων
και η βουβή σου κραυγή θα χτυπιέται αγριεμένα μέσα σου
ώσπου να της ανοίξεις την πόρτα του αγνώστου,
την πόρτα της ζωής.
Φτάνει η ώρα που το χέρι απ΄το οποίο κρέμεσαι
θα πετρώσει απ΄τις πολλές χειραψίες
και δεν θα σε ξανασφίξει ποτέ.
Όταν θα ξεχυθούν σαν πλημμύρα οι σκεπασμένες σου ενοχές
θα προσπαθείς μάταια να σκαρφαλώσεις
πάνω σε χάρτινα κλαριά για  να γλιτώσεις.
Κι ανοίγοντας διάπλατα τα φοβισμένα και γλυκά σου μάτια
θα εκλιπαρείς την παγωμένη πλαστική σου κούκλα
να σου ξαναμιλήσει για μια στερνή φορά>>.

                                                                               Διδάχος Άγγελος