31 Μαρτίου 2012

Η ανηφόρα

Τα πρώτα βήματα στην ανηφόρα τα μοιράστηκες
όπως μοιραζόσουν τις ανάσες που 'βγαιναν σαν φωτιές
μέσα απ' τα διψασμένα για πάλη στήθη σας.
Κεφάλια υψωμένα προς την απέραντη θάλασσα
που δρόσιζε με κυματιστά σύννεφα τις αλίκτυπες βουνοκορφές,
εκεί ακριβώς που αναπαύονται οι ήρωες και οι ψυχές των ηρώων.
Μια ηλιογέννητη σειρήνα τραγουδά εκεί πάνω
μια που παράτησε τις άσπλαχνες της φίλες
και μ' άσματα ερωτικά φουσκώνει τα πανιά των χαμένων καραβιών
σπρώχνοντας τα μακριά απ' τα μυτερά βράχια που τσακίζουν καρδιές.
Άλλοι προσεύχονταν να κολυμπούν μέσα σε πράσινες θάλασσες
με χάρτινα κύματα
κρατώντας ένα όμορφο κοχύλι αγκαλιά
κι ας ξέρανε καλά πως μέσα του ήταν αδειανό.
Εσείς όμως...
Εσείς ακούσατε τους παλμούς σας μες τον βυθό του άφθαστου ουρανού,
νιώσατε τον βουνίσιο αέρα να κυλάει στις φλέβες,
να σας γεμίζει ολάκερους με τ' άρωμα του ρίσκου.
Κι όταν το γέρμα σαν ηλιαχτίδες σβήνανε οι αντοχές
φυλάγατε λίγο φως μες τα σμιχτά χέρια σας
κι από την ζεστασιά τους γεννιόταν πάντα ένας πορφυρός ήλιος.

Μα κάθε βήμα κοντινότερο στην κορυφή στερούσε τ' οξυγόνο
που 'χαν ανάγκη τα πνευμόνια σας να ρουφήξουν.
Ο καθαρός αέρας αναπνέεται πιο δύσκολα
κι οι ανάσες πληθαίνουν στα χαμηλά
εκεί όπου πλανάται μια γκρίζα ομίχλη βεβαιότητας.
Ο χρόνος ύπουλα σας έξυνε με τα σκληρά του νύχια
κι αλλάξαν όλοι δέρμα για να γλιτώσουν τις πληγές.
<< Δεν είν' η γλυκιά σειρήνα που μέλπει μαγικές μελωδίες
μονάχα ο άψυχος άνεμος που σφυρίζει δίπλα απ 'τους γκρεμούς
γελώντας πονηρά. Κι αυτό το γαλάζιο σεντόνι πάνω μας
δεν είν' η θάλασσα με τα πολύτιμα μαργαριτάρια
που φυλάν τα μυστικά της ύπαρξης
αλλά ο ουρανός που κάποιος μας τον κλέβει τα βράδια για να σκεπαστεί
αυτός ο κάποιος που θα μας συγχωρέσει.>>

Τώρα σε βλέπω ολομόναχο ν' ανηφορίζεις
πάνω στις λάσπες απ' τα δάκρυα των συννέφων.
Γδαρμένος απ' τον άνεμο που μαστιγώνει την ιδρωμένη σου πλάτη
δεν γύρισες πίσω.
Δεν γύρισες πίσω ούτε στιγμή γιατί ήξερες καλά πως ένα βήμα πίσω
θα σ' έριχνε σαν στρογγυλό βράχο στον πάτο
και τα κομμάτια σου θα σκορπίζονταν παντού.
Δεν έχεις πια το κεφάλι ψηλά γιατί πονάς να βλέπεις το φως του ήλιου μόνος
αλλά το κρατάς ίσιο, περήφανα και πεισματικά
μέχρι τα πόδια σου να λυγίσουν
                    ή
μέχρι να φτάσεις στην κορυφή.
                                                                                     Διδάχος Άγγελος


COPYRIGHTSWORLD.COM VERIFICATION BADGE - CLICK TO VERIFY!



5 σχόλια :

xromatisti είπε...

OK, πες ότι λέω κάτι. Και; Δεν θα 'ναι φλυαρία, δεν θα 'ναι παραφωνία;
Γι'αυτό καλύτερα δεν σχολιάζω.
Παρά μόνο θα σου πω να συνεχίσεις τον δρόμο σου, να 'ναι όσο λιγότερο ανηφορικός(με την έννοια της δυσκολίας) γίνεται αλλά με κατακτήσεις όσο πιο ψηλές μπορείς να φτάσεις. Α! Και με συνοδοιπόρο για να μοιράζεστε τον καθαρό αέρα με μεγαλύτερη ευκολία.

Crux είπε...

Καλησπέρα Χρωματιστή.

Ό,τι θέλεις θα το λες κι ας είναι φλυαρία. Γι' αυτό υπάρχουν άλλωστε τα μπλογκ, για να φλυαρούμε :)

Μου φαίνεται πως η συζήτηση με τον Δία σε οδήγησε στην τελευταία σου ευχή! Αλλά νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για ν' αποκτήσω σταθερή τροχιά...

Όπως και να ΄χει ευχαριστώ,
ξανά καλό σου απόγευμα :)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τι να πρωτοσχολιάσω; Τέλειο. Υπέροχο...

Crux είπε...

Να 'σαι καλά Δείμε.

Κρίμα που δεν μπόρεσα να μετέχω στην βραδιά ποίησης. Και να φανταστείς το περίμενα πως και πως. Στοιχηματίζω πάντως πως ήταν ωραία!

Καληνύχτα.

xromatisti είπε...

Kαλημέρα Crux και καλό μήνα!
1)Εννοώ ότι θα 'ταν φλυαρία γιατί τα είχες ήδη πει όλα και όταν το "όλα" επαναλαμβάνεται είναι περιττή φλυαρία.
2)Όταν μιλώ για συνοδοιπόρο δεν μιλώ δεσμευτικά απλά επειδή γενικά ο δρόμος προς τα πάνω είναι συνήθως μοναχικός, η διαδρομή γίνεται πιο ευχάριστη όταν υπάρχει και παρέα.
3)Όσο για τον Δία, θυμάσαι που 'χα πει πως θα μείνει μόνος του; Ε, δίκιο είχα. Την επόμενη βραδιά Σελήνη και Αφροδίτη τα 'λεγαν μεταξύ τους-προφανώς τον κουτσομπόλευαν-και μετά απομακρύνθηκαν κι αυτές.

Να μ'ακούς λοιπόν εμένα...! ;)