11 Δεκεμβρίου 2011



Ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι ορμητικό μα πρόλαβα να φυλάξω κάποιες μικρές στιγμές προτού τις παρασύρει. Τις κράτησα στις χούφτες μου σαν δροσοσταλίδες, τις κλείδωσα μέσα μου καλά δίχως κανείς να ξέρει. Μην αμφιβάλλεις γι' αυτές. Εγώ βρίσκω τη μαγεία στο χαμόγελο και στη ματιά. Τη ματιά που ταξίδεψα στο βυθό της, τη ματιά που έντυσα με φαντασία γιατί δεν καταλάβαινα τι μου 'λεγε. Ίσως δεν ήθελα να καταλάβω. Μ' αρέσει να μπλέκω τη φαντασία με την πραγματικότητα. Μη με παρεξηγείς. Αν έστω λίγο κατάφερα ν' αγγίξω την καρδιά σου, αν μια στάλα του ονείρου μου γλίστρησε στην πραγματικότητα και τη μετάλλαξε λιγάκι θυμήσου αυτό που έγραψα, ότι τα συναισθήματα δεν γερνάν. Δεν το πιστεύω απλά. Το νιώθω. Ελπίζω να σου χάρισα ένα χαμόγελο. Κι όταν μιλώ για χαμόγελο και στάλες δροσιάς μην αμφιβάλλεις, σε 'σένα απευθύνομαι ελπίζοντας απλά πως άφησα ένα μικρό χνάρι στη μνήμη σου. Ελπίζω να λαμβάνεις το μήνυμα χωρίς ποτέ να είμαι σίγουρος.

4 σχόλια :

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Το έλαβα το μήνυμά σου και σου χαμογελώ έστω κι απο μακριά!

Καλη σου μερα Crux
Ναι εισαι καλά!

Crux είπε...

Γεια σου Πεταλούδα,

εφόσον υποκείμενο δεν τίθεται, ίσως τα λόγια να αγγίζουν κι άλλους.
Ωστόσο το παρόν κείμενο το έγραψα για ένα συγκεκριμένο άτομο, που είχα τη τύχη να γνωρίσω έστω για μικρό διάστημα κι έχει διαβάσει επίσης το παραμύθι. Μόνο που αυτό έχει διαβάσει και ένα επιπλέον ποίημα που δεν δημοσίευσα.

Γλυκές καλησπέρες.

xromatisti είπε...

Μακάρι να έλαβε το μήνυμά σου και η φαντασία με την οποία έντυσες τη ματιά της να είναι και αληθινή.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μένω στο κομμάτι. Πόσο μου αρέσουν τα υπόγεια ρεύματα