Η γιορτή

Ήταν παράξενη εκείνη η γιορτή.
Μετά το πρώτο τύμπανο
η καγκελόπορτα άφησε πάλι ξοπίσω το σιδερένιο τριγμό της,
τα δεσμά σύρθηκαν ξανά πάνω στο πληγωμένο χώμα
που στέναζε απ' τα ρυθμικά και άγρια πατήματα.
Αυτή τη φορά όμως
οι σκλαβωμένοι δε γιόρταζαν τη λευτεριά.
Νεκρά χαμόγελα στόλιζαν τα πρόσωπά τους.
Πίσω απ΄τους προσωρινούς ανασασμούς τους
κρυβόταν μια μόνιμη δυσφορία.

Μάτια ταραγμένα ατένιζαν τα παιδιά της παρέλασης,
τ' αποδημητικά πουλιά.
Κάποιος στο πλήθος δάκρυσε
στη σκέψη πως η απραγία του έφερε το χειμώνα.
Οι διπλανοί φοβήθηκαν
κι έτσι απέδωσαν το δάκρυ σε συγκίνηση.
Σ' όποιον φοβάται την ενοχή δεν αξίζει η ελευθερία.

Ο κόσμος όλος κοιτούσε αμήχανος
μια ραγισμένη σημαία που στεκόταν στην εξέδρα
και βρισκόταν σε αποσύνθεση.
Όπως κι ο άνθρωπος.
Ήταν παράξενη εκείνη η γιορτή.
                                                                              Διδάχος Άγγελος