17 Σεπτεμβρίου 2011

Οι χειροπέδες μας.

Σε μια εποχή όπου η τέχνη της χειραγώγησης αναβαθμίζεται συνεχώς εξαιτίας της ιδιοτελούς εκμετάλλευσης των γνώσεων που αντλούνται απ' τη ψυχολογία για τον ανθρώπινο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, σε μια εποχή όπου στο χώρο της επιστήμης γίνονται υπόγειοι πειραματισμοί για τον έλεγχο του μυαλού, υπάρχει απ' το μακρινό παρελθόν μια αρχή που ακόμη τηρείται ρητά απ΄τους εξουσιαστές.
 Στα αρχαία ελληνικά ονομαζόταν διαίρει και βασίλευε, στα λατινικά divide et impera, στην αγγλική λέγεται divide and conquer. Αποτελεί μέχρι σήμερα τη βασικότερη προϋπόθεση για τη διατήρηση και τη διαιώνιση της εξουσίας. Εφαρμόζεται καθημερινά χωρίς πολλές φορές μάλιστα να το συνειδητοποιούμε. Ο "τεμαχισμός" του λαού σε κομματικές παρατάξεις, ο φανατισμός που ενσπείρεται ανεξέλεγκτα μεταξύ αλλοεθνών, αλλόθρησκων και οπαδών ομάδων και οι μεμονωμένες απεργίες επαγγελματικών κλάδων που θυμίζουν κινητοποίηση συντεχνιών είναι απτά παραδείγματα της τήρησης αυτής της αρχής. Ο γενικότερος αυτός διχασμός υποθάλπεται και προωθείται φυσικά από την τηλεόραση η οποία με έντεχνο τρόπο φέρνει σε ευθεία σύγκρουση τα συμφέροντα μιας επαναστατημένης εργατικής ή κοινωνικής ομάδας με τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Απλούστατα με την αναφορά των μεγάλων οικονομικών εσόδων που χάθηκαν εξαιτίας κάποιας απεργίας και την πολιτική τοποθέτηση των ισχυρών δημοσιογράφων εναντίον μιας ομάδας, απειλητικής ίσως για τα συμφέροντα των εξουσιαστών.
 Ο ίδιος ακριβώς διχασμός παρατηρείται και στο χώρο των πανεπιστημίων. Από την πρώτη κιόλας μέρα των φοιτητών στις πανεπιστημιακές σχολές τα κόμματα φροντίζουν να τους επιστρατεύσουν σ΄ έναν κερδοφόρο γι΄ αυτά πολιτικό πόλεμο απ' τον οποίο βέβαια οι ίδιοι δεν πρόκειται να βγουν ποτέ κερδισμένοι. Έτσι καλλιεργείται το μίσος, η αντιπάθεια και ο φανατισμός μεταξύ των φοιτητών που ανήκουν σε αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις. Οι μορφές του φανατισμού αυτού φτάνουν συχνά μέχρι και της βίαιες συγκρούσεις και οι τιμωρίες που ασκούν -όταν ασκούν- τα κόμματα στα παραφερόμενα μέλη τους είναι απλά γελοίες. Ο τύπος εθελοτυφλεί κι αυτός θίγοντας σπανίως μόνο το θέμα της κομματικής εισχώρησης στα πανεπιστήμια και του εντελώς ανεξέλεγκτου πολιτικού φανατισμού που ενσπείρεται μέσα σ' αυτά. Επακόλουθο είναι λοιπόν ο νέος, ο οποίος εύκολα καθοδηγείται εφόσον δεν έχει αναπτύξει ακόμη ώριμη σκέψη και κριτική, να εθίζεται σ' έναν όχι συλλογικό αλλά ομαδικό τρόπο διεκδίκησης. Αγωνίζεται για το ομαδικό συμφέρον φτάνοντας μάλιστα συχνά σε ακρότητες. Παραβλέπει ολότελα το συλλογικό συμφέρον. Αυτή δεν ήταν άλλωστε και η επιθυμητή κατάληξη;
 Δεν θα τοποθετηθώ στο θέμα των καταλήψεων γιατί διακρίνω το δίκαιο και το άδικο και στις δυο μεριές. Αναρωτιέμαι αν οι κομματικοποιημένοι στις γνωστές παρατάξεις καταληψίες θα αντιδρούσαν με την ίδια αξιοζήλευτη ορμή σε περίπτωση που τα ίδια μέτρα θεσπίζονταν από μια κόκκινη κυβέρνηση όπως ακριβώς αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το μέλλον των πανεπιστημίων εάν καθηγητές και μαθητές αποδέχονταν αγόγγυστα κάθε επιταγή της κυβέρνησης με απώτερο σκοπό να εξαφανίσει τη δωρεάν παιδεία. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να απαλλαχτούμε επιτέλους σαν κοινωνία από κάθε μορφή φανατισμού, να μετατρέψουμε τον ανταγωνισμό σε συνεργασία, να παραβλέψουμε τις όποιες διαφορές μας και να θέσουμε ένα κοινό συμφέρον για το οποίο θα αγωνιστούμε όλοι μαζί. Οι χειροπέδες που μας εμποδίζουν απ' τη δυναμική διεκδίκηση είναι οι χειροπέδες της διχόνοιας. Ας τις σπάσουμε κι ας ενώσουμε τα χέρια μας. Διαφορετικά κάθε προσπάθειά μας να ανατρέψουμε το υπάρχον σύστημα και να θεμελιώσουμε ένα δικαιότερο θα καταλήγει μάταιη.
                                                                           Crux

2 σχόλια :

Ευρύνοος είπε...

Μιλάς ξεκάθαρα για μεταμόσχευση εγκεφάλου..

αλλιώς πώς να επιτευχθεί κάτι τέτοιο?

βλέπεις, το σύστημα λειτουργεί εντός των εγκεφάλων με διάφορους τρόπους..
"ο διπλανός σου είναι ανταγωνιστής-οχι συνάνθρωπος..
ο διπλανός σου είναι εχθρός- όχι γείτονας..
ο διπλανός σου είναι επιτυχημένος-εσύ τι κατάφερες? " και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα..

όπως καταλαβαίνεις, δύσκολα τα πράγματα..

Crux είπε...

Καλησπέρα Ευρύνοε.

Αν υπάρχει ένας λόγος που καθόμαστε και γράφουμε τα όσα γράφουμε είναι η ελπίδα ότι κάποιον θα προβληματίσουμε, κάποιον θα καταφέρουμε να κάνουμε να αποκτήσει ή να αλλάξει γνώμη και αυτός με τη σειρά του ίσως μεταπείσει κάποιον άλλο.
Υπάρχουν άτομα που έχουν υιοθετήσει εντελώς άκριτα και ασυνείδητα την ιδέα του ανταγωνισμού. Γι' αυτούς γράφουμε και όχι για τους άλλους...
Σαφώς και είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά απ' το να μπαίνεις στο ανήθικο παιχνίδι του σκληρού ανταγωνισμού και στο παράλογο κυνήγι για τα πρωτεία καλύτερα να απέχεις και να διατηρείς το μόνο πράγμα που επιβεβαιώνει πως είσαι ακόμη άνθρωπος, την αξιοπρέπειά σου.
Κι ας αγωνίζεσαι δίχως προοπτική, κι ας φωνάζεις μπροστά σε τοίχους...

Χαιρετώ σε φίλε μου.