Η παράσταση τελείωσε ξανά
κι οι υποκριτές αποχωρούν σκυμμένοι.
Στις τρύπιες τσέπες τους έμεινε λίγη ελπίδα
ίσα για να πληρώσουν το επόμενο εισιτήριο.
Άγριες φωνές, βρισιές αφιερωμένες στη σκηνοθεσία·συνήθεια
για όσους κυρίευσε η σιωπή.
Για δεσμώτες που σαν κοράκια
σου σκαλίζουν καθημερινά τις αντοχές
με λόγια ψυχοφθόρα.
Σενάριο δεν έγραψαν ποτέ
τα χέρια τους έτρεμαν
τα πόδια τους λύγιζαν
ο ιδρώτας έσταζε άφθονος, λέρωνε το χαρτί.
Μόνο παιδιά σαν ήταν ζωγράφιζαν παρέα
ένα αύριο ξεχασμένο.
Τα όνειρά τους τώρα προδώσαν εφιάλτες
κι όσοι δεν έγιναν δειλοί
γίναν κομπάρσοι
σε σκηνή μάχης εμφυλίου.
Μέσα στο λήθαργο της φασαρίας πνίγονται κάποιες φωνές
μες τις χειρονομίες κρύβονται κάποιοι δείκτες
και η παράσταση αρχίζει ξανά…
6 σχόλια :
Δεν έχω τίποτα άλλονα πώ,παρά του ότι ,"τσίμπησα "την ανάρτησή σου...
Υπέροχο φίλε μου!
Ένα ακόμη ευχαριστώ σκαλιστήρι :)
Έγραψες πάλι. Θα με κάνεις να αρχίσω να ζηλεύω...
Καλησπέρα Δήμε,
δεν θα'πρεπε.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.
Η ζήλεια δεν είναι κάτι κακό. Είναι ένδειξη ικανοποίησης με αυτό που βλέπεις, που αγαπάς... Αρκεί να μένουμε στο μέτρο. Αλλιώς αγγίζουμε το φθόνο.
Ωραία προσέγγιση και ερμηνεία της ζήλιας ! Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μου έτσι.
Δημοσίευση σχολίου