Η απαξίωση του ασύλου.

Με αφορμή την κατάληψη της νομικής σχολής.
Η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου μετά την πτώση της χούντας θεωρούταν απόλυτα σωστή και λογική. Το πανεπιστήμιο είχε γίνει ο πυρήνας της ελληνικής δημοκρατίας τον οποίο απάρτιζαν νέοι άνθρωποι με σφρίγος, τιμιότητα, και ελεύθερες σκέψεις. Ήταν το καταφύγιο που στέγασε πριν λίγο καιρό όλους όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ανατροπή του απολυταρχισμού. Είχε γίνει λοιπόν αντιληπτό πως όταν η βουλή δεν λειτουργεί με γνώμονα τη δικαιοσύνη αλλά διαφθείρεται, αποκτά αυταρχική συμπεριφορά και επιβάλλεται στο λαό τότε ο τελευταίος έχει δικαίωμα να επαναστατήσει και να αποκαταστήσει τη δημοκρατία. Το πανεπιστήμιο ήταν το μέσο της έκφρασης του ελληνικού λαού, το οποίο μετέτρεψε τους ψιθύρους των φοβισμένων πολιτών σε δυνατές φωνές και τη δειλία τους σε αυτοθυσία. Αρκεί να κατανοήσουμε πως όσες ελπίδες υπήρχαν για ευημερία και αλλαγή στηρίζονταν αποκλειστικά στον αγώνα των φοιτητών και σε κανένα κόμμα, καμιά κυβέρνηση.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Το πανεπιστήμιο μπήκε κατευθείαν στο στόχαστρο κάθε κυβέρνησης. Μέσα στα τριανταέξι χρόνια που πέρασαν πραγματοποιήθηκε μια συστηματική προπαγάνδα με στόχο να υποβαθμιστεί η δύναμή του. Το άσυλο λοιπόν άρχισε να θίγεται και να κατακρίνεται και τα ΜΜΕ δίνουν όλο και μεγαλύτερη έμφαση σ'αυτό. Έτσι, κάθε επεισόδιο που γίνεται στη πρωτεύουσα δίνει το έναυσμα για "ανάλυση του θέματος του ασύλου" και το έμμεσο συμπέρασμα που προκύπτει είναι η κατάργησή του. Δεν έλειψαν μάλιστα οι βανδαλισμοί στο εσωτερικό του από ακροδεξιές οργανώσεις που θέλησαν να διαβάλουν την εικόνα του παρουσιαζόμενοι σαν αριστεροί ταραξίες. Επιπλέον η εισβολή των κομμάτων με την επινόηση των κομματικών νεολαίων επέφερε το διχασμό προκαλώντας φανατισμό και αντιπαραθέσεις μεταξύ των φοιτητών. Η αναβάθμιση των πανεπιστημίων έμεινε σκόπιμα στο απυρόβλητο και δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική κρατική μέριμνα.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση αφέθηκε έτσι στη μοίρα της και όπως ήταν αναμενόμενο παρήκμασε.
Επίσης σημαντικό ρόλο στην αποδυνάμωση των πανεπιστημίων διαδραμάτισε το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα. Η βασική προτεραιότητα του σχολείου, η καλλιέργεια δηλαδή της κριτικής σκέψης και η πνευματική ωρίμανση δεν εφαρμόστηκε με συνέπεια οι μαθητές παρά την ενηλικίωσή τους να παραμένουν ευεπηρέαστοι σε κάθε αποπλανητική είδηση χωρίς να προβληματίζονται και να αμφιβάλλουν. Αυτοί οι νέοι φυσικά είτε θα παρασυρθούν και θα καταλήξουν τυφλοί υποστηρικτές κομμάτων ή θα αδιαφορήσουν εντελώς για τα κοινωνικά δρώμενα. Υπό αυτές τις συνθήκες γίνεται αντιληπτό ότι δεν μπορεί να υπάρξει συλλογική και στοχευμένη διεκδίκηση.
Φτάνουμε σε ένα σημείο λοιπόν όπου δεν αμφισβητείται μόνο η τωρινή αλλά και η ιστορική αξία του ασύλου. Η χρόνια και επιτηδευμένη στρεβλή παρουσίαση των γεγονότων κάνει σήμερα πολύ κόσμο να πιστεύει πως δεν ήταν οι φοιτητές του 74' και ο λαός που έριξαν τη κυβέρνηση αλλά οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Η σημερινή κατάληψη πάντως είτε έγινε αυθόρμητα και αυτόνομα απ΄τους μετανάστες είναι υποκινούμενη απο την κυβέρνηση - με σκοπό την επαναφορά του ζητήματος του ασύλου και την οριστική κατάργησή του - είναι ένα ακόμη δείγμα του τρόπου λειτουργίας του συστήματος το οποίο έχοντας όπλο τα ΜΜΕ διαμορφώνει την κοινή γνώμη προς όφελος του με τον έντεχνο τρόπο προβολής των γεγονότων. Τέλος, αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί δεν τίθεται στα σοβαρά τόσες δεκαετίες το θέμα της βουλευτικής ασυλίας αφού η συχνότητα των περιστατικών πολιτικής διαφθοράς και αυθαιρεσίας είναι πολύ πιο μεγάλη και επικίνδυνη απ΄αυτή των επεισοδίων στα πανεπιστήμια.