Σήμερα η συνηθέστερη μορφή αντίδρασης προς τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις δεν είναι άλλη απ΄τη διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία αυτή καθαυτή είναι φυσικά απολύτως δικαιολογημένη αλλά και απαραίτητη καθώς αποτελεί δείγμα υγιούς λαού. Όμως έχει αποδειχτεί πως όταν δεν συνοδεύεται από πράξεις καταλήγει στείρα και αναποτελεσματική. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές όπου γίνεται επιτηδευμένα έτσι ώστε να προβάλλουμε ένα υποτιθέμενο μαχητικό και επαναστατικό προφίλ. Καλό είναι λοιπόν να απαλλαχτούμε απ΄τη συνήθεια της ακατάπαυστης αποδοκιμασίας - δίχως αυτό να σημαίνει εύνοια προς τους πολιτικούς - και να επικεντρωθούμε σε πρακτικές μορφές διεκδίκησης.
Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στο συγκεκριμένο θέμα αντιλαμβανόμαστε πως το πρόβλημα είναι πιο ακανθώδες και δυσεπίλυτο απ΄ότι έμοιαζε αρχικά. Μια σειρά παραγόντων όπως η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η κόπωση που προκαλεί η εργασία, ο φόβος της κοινωνικής κατάκρισης, η απομόνωση, η απώθηση και η φίμωση απ΄τα μέσα καταστολής καθώς και η διαφθορά που πλήττει τα συνδικαλιστικά μέσα μας αποτρέπει από κάθε προσπάθεια αναζήτησης μεθόδων διεκδίκησης. Εξακολουθούμε όμως σαν πολίτες να έχουμε τη δυνατότητα να ανατρέψουμε το σημερινό κατεστημένο. Το πρώτο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ανακτήσουμε τη χαμένη κοινωνικότητά μας. Οι κοινωνικές μας σχέσεις περιορίζονται αισθητά και δύσκολα πλέον δημιουργούμε ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους πέραν του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ο μειωμένος συγχρωτισμός εμποδίζει την ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων προκαλώντας πνευματική παρακμή. Επιπλέον εξαλείφει κάθε αίσθημα αλληλεγγύης και συλλογικότητας σπέρνοντας μ΄αυτό το τρόπο το διχασμό ανάμεσα στους πολίτες. Ένας εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος για να ενισχύσουμε το αίσθημα της ομοψυχίας και της ενότητας είναι η συμμετοχή σε εκδηλώσεις με ανθρωπιστικό, κοινωνικό και οικολογικό περιεχόμενο. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις γίνονται συχνά αλλά αποφεύγεται σκόπιμα η υποστήριξη και η προβολή τους απ΄την τηλεόραση. Η πνοή δυναμικότητας και αισιοδοξίας που προσφέρουν υπενθυμίζουν στον καθένα ξεχωριστά τις προσωπικές του δυνατότητες και την αξία της συμβολής του στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού-ομαδικού στόχου. Ένα μεγάλο πρόβλημα εξάλλου που μας αποθαρρύνει από οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης είναι η υποτίμηση του εαυτού μας και η λανθασμένη θεώρηση πως η εξουσία είναι ακλόνητη μπροστά σε όποια πίεση ασκούμε.
Είναι επίσης αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε πως για να αλλάξει το πολιτικό προσκήνιο πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να γίνουμε προσεκτικότεροι σε πολλές αποφάσεις και επιλογές τις οποίες ως τώρα λαμβάναμε αυθόρμητα. Πολλοί θεωρούν ότι η ψήφος είναι ο μοναδικός τρόπος διαμαρτυρίας και αντιπαράθεσης στις αυθαιρεσίες των μεγάλων κομμάτων. Πίσω όμως από κάθε κομματική απόφαση υπάρχουν και συνεργασίες με οικονομικά μεγαθήρια. Θα ήταν λοιπόν ανώφελο - διαθέτοντας μόνο τη δύναμη της ψήφου - να προσπαθήσουμε να απαλλαχτούμε από τη "φάρα" των ξεπουλημένων πολιτικών και να διεκδικήσουμε δικαιώματα αφήνοντας αλώβητες τις πολυεθνικές εταιρίες που επηρεάζουν ή καθορίζουν τη βούληση του νόμου. Δεν είναι το αξίωμα ενός ανθρώπου αυτό που τον προφυλάσσει απ΄τη τιμωρία και τον καθιστά ανέπαφο από κάθε κατηγορία αλλά η οικονομική ευρωστία του και η δυνατότητα να διαφθείρει με το χρήμα του, αποκτώντας ισχυρούς υποστηρικτές. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι συνένοχοι για την τωρινή κατάντια είναι και οι μεγάλες εταιρίες. Πώς μπορούμε να τις υποβαθμίσουμε ;
Με ένα νόμιμο και αποτελεσματικό τρόπο, την εκμετάλλευση της αγοραστικής μας δύναμης και το μποϊκοτάζ. Η πλουτοκρατία χρωστά την ύπαρξή της στη καθημερινή και ασυνείδητη υποστήριξη της από τη μάζα. Αν γίνουμε πιο επιλεκτικοί και κυρίως τολμηροί στις αποφάσεις μας μπορούμε να φέρουμε σε μια ισορροπία την οικονομική κατάσταση. Μειώνοντας τη δύναμη των εταιριών που τροφοδοτούν χρηματικά τα κόμματα, επακόλουθο είναι να μειωθεί και η δύναμη των τελευταίων.
Μεγαλύτερη δυσκολία πάντως παραμένει η απόκτηση κοινωνικής συνείδησης και η υποσκέλιση των ατομικών μας συμφερόντων προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Εάν η συνείδηση αυτή κυριαρχήσει τότε η ριζική ανατροπή δεν θα αργήσει να προκύψει μέσα από ένα νέο <<Πολυτεχνείο>>
(Το κείμενο είναι λογική συνέχεια του προηγούμενου άρθρου και μια προσπάθεια αναζήτησης των απαντήσεων στα ερωτήματα που προέκυψαν απ΄αυτό.)
Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στο συγκεκριμένο θέμα αντιλαμβανόμαστε πως το πρόβλημα είναι πιο ακανθώδες και δυσεπίλυτο απ΄ότι έμοιαζε αρχικά. Μια σειρά παραγόντων όπως η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η κόπωση που προκαλεί η εργασία, ο φόβος της κοινωνικής κατάκρισης, η απομόνωση, η απώθηση και η φίμωση απ΄τα μέσα καταστολής καθώς και η διαφθορά που πλήττει τα συνδικαλιστικά μέσα μας αποτρέπει από κάθε προσπάθεια αναζήτησης μεθόδων διεκδίκησης. Εξακολουθούμε όμως σαν πολίτες να έχουμε τη δυνατότητα να ανατρέψουμε το σημερινό κατεστημένο. Το πρώτο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ανακτήσουμε τη χαμένη κοινωνικότητά μας. Οι κοινωνικές μας σχέσεις περιορίζονται αισθητά και δύσκολα πλέον δημιουργούμε ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους πέραν του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ο μειωμένος συγχρωτισμός εμποδίζει την ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων προκαλώντας πνευματική παρακμή. Επιπλέον εξαλείφει κάθε αίσθημα αλληλεγγύης και συλλογικότητας σπέρνοντας μ΄αυτό το τρόπο το διχασμό ανάμεσα στους πολίτες. Ένας εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος για να ενισχύσουμε το αίσθημα της ομοψυχίας και της ενότητας είναι η συμμετοχή σε εκδηλώσεις με ανθρωπιστικό, κοινωνικό και οικολογικό περιεχόμενο. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις γίνονται συχνά αλλά αποφεύγεται σκόπιμα η υποστήριξη και η προβολή τους απ΄την τηλεόραση. Η πνοή δυναμικότητας και αισιοδοξίας που προσφέρουν υπενθυμίζουν στον καθένα ξεχωριστά τις προσωπικές του δυνατότητες και την αξία της συμβολής του στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού-ομαδικού στόχου. Ένα μεγάλο πρόβλημα εξάλλου που μας αποθαρρύνει από οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης είναι η υποτίμηση του εαυτού μας και η λανθασμένη θεώρηση πως η εξουσία είναι ακλόνητη μπροστά σε όποια πίεση ασκούμε.
Είναι επίσης αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε πως για να αλλάξει το πολιτικό προσκήνιο πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να γίνουμε προσεκτικότεροι σε πολλές αποφάσεις και επιλογές τις οποίες ως τώρα λαμβάναμε αυθόρμητα. Πολλοί θεωρούν ότι η ψήφος είναι ο μοναδικός τρόπος διαμαρτυρίας και αντιπαράθεσης στις αυθαιρεσίες των μεγάλων κομμάτων. Πίσω όμως από κάθε κομματική απόφαση υπάρχουν και συνεργασίες με οικονομικά μεγαθήρια. Θα ήταν λοιπόν ανώφελο - διαθέτοντας μόνο τη δύναμη της ψήφου - να προσπαθήσουμε να απαλλαχτούμε από τη "φάρα" των ξεπουλημένων πολιτικών και να διεκδικήσουμε δικαιώματα αφήνοντας αλώβητες τις πολυεθνικές εταιρίες που επηρεάζουν ή καθορίζουν τη βούληση του νόμου. Δεν είναι το αξίωμα ενός ανθρώπου αυτό που τον προφυλάσσει απ΄τη τιμωρία και τον καθιστά ανέπαφο από κάθε κατηγορία αλλά η οικονομική ευρωστία του και η δυνατότητα να διαφθείρει με το χρήμα του, αποκτώντας ισχυρούς υποστηρικτές. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι συνένοχοι για την τωρινή κατάντια είναι και οι μεγάλες εταιρίες. Πώς μπορούμε να τις υποβαθμίσουμε ;
Με ένα νόμιμο και αποτελεσματικό τρόπο, την εκμετάλλευση της αγοραστικής μας δύναμης και το μποϊκοτάζ. Η πλουτοκρατία χρωστά την ύπαρξή της στη καθημερινή και ασυνείδητη υποστήριξη της από τη μάζα. Αν γίνουμε πιο επιλεκτικοί και κυρίως τολμηροί στις αποφάσεις μας μπορούμε να φέρουμε σε μια ισορροπία την οικονομική κατάσταση. Μειώνοντας τη δύναμη των εταιριών που τροφοδοτούν χρηματικά τα κόμματα, επακόλουθο είναι να μειωθεί και η δύναμη των τελευταίων.
Μεγαλύτερη δυσκολία πάντως παραμένει η απόκτηση κοινωνικής συνείδησης και η υποσκέλιση των ατομικών μας συμφερόντων προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Εάν η συνείδηση αυτή κυριαρχήσει τότε η ριζική ανατροπή δεν θα αργήσει να προκύψει μέσα από ένα νέο <<Πολυτεχνείο>>
(Το κείμενο είναι λογική συνέχεια του προηγούμενου άρθρου και μια προσπάθεια αναζήτησης των απαντήσεων στα ερωτήματα που προέκυψαν απ΄αυτό.)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου