Με το πέρασμα του χρόνου γίνονται όλο και πιο διαυγείς οι απόπειρες των διαδοχικών κυβερνήσεων για εξάλειψη των απεργιών,καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων καθώς και κάμψη των συνδικαλιστικών παρεμβάσεων. Αυτή είναι μια αναμενόμενη και φυσιολογική απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος. Προκειμένου να παραμείνει το κεφάλαιο στα χέρια των λίγων, το βάρος της οικονομικής κρίσης φορτώνεται στη πλάτη του ο κάθε προλετάριος και συλλήβδην ο κάθε απλός πολίτης.
Σχετικά με τα προπαγανδιστικά κυβερνητικά μέσα
που εφαρμόζονται για την επίτευξη αυτού του στόχου, παραμένουν κλασικά ίδια : τηλεοπτική αμαύρωση των απεργών, δημοσιογραφικές και πολιτικές εξηγήσεις πάντοτε με βάση την κομματικοποίηση των κινητοποιήσεων χωρίς ποτέ να λογαριάζεται η κοινωνική αγανάκτηση ή να γίνεται αναφορά των αντίξοων συνθηκών εργασίας. Το διαφορετικό είναι πως έχει προστεθεί ακόμα ένα πρόσχημα ανάμεσα σε όλα αυτά. Αυτό της οικονομικής κρίσης. Μια καινούρια τηλεοπτική άποψη αναδύεται σύμφωνα με την οποία κάθε μορφή απεργίας και επίσχεσης εργασίας πρέπει να εξαλείφεται τάχιστα γιατί επιβαρύνει ακόμα περισσότερο οικονομικά τη χώρα. Ένας ακόμη παραλογισμός γεννιέται ο οποίος υποστηρίζει πως κάθε ριζοσπαστική κίνηση που λαμβάνει χώρα τη περίοδο της κρίσης ωθεί την πατρίδα προς την αυτοκαταστροφή. Η κρίση της οικονομίας όμως δεν αποτελεί ένα τυχαίο αναπάντεχο γεγονός αλλά ένα σταδιακό και διαχρονικό αποτέλεσμα. Όσο συνεχίζεται να υφίσταται το καπιταλιστικό καθεστώς γύρω από το οποίο περιστρέφεται όλη η δύση αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, τόσο περισσότερο θα επιδεινώνεται η οικονομική κατάσταση. Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού δρα σαν τυφώνας που ισοπεδώνει τα κράτη στερώντας τους την ελευθερία και την αυτονομία τους. Τα νέα μέτρα(μείωση των δώρων,εξίσωση χρόνου εργασίας μεταξύ ανδρών και γυναικών,περικοπές μισθών κ.α) σε λίγο καιρό θα γίνουν παλιά. Ό,τι τώρα φαντάζει πρωτόγνωρο και αλλόκοτο σε λίγο διάστημα θα είναι δεδομένο και φυσιολογικό. Κάθε αγώνας για ανατροπή των δεδομένων και των αυτονόητων είναι σαφώς λιγότερο αποτελεσματικός και περισσότερο δύσκολος σε σχέση με έναν αγώνα ο οποίος βρίσκει σύμφωνη την πλειοψηφία. Εφόσον δεν αλλάζει το σύστημα δεν θα αλλάξει ούτε η οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Ούτε σε εκατονταήμερο πρόγραμμα ούτε σε τετραετές. Όσο περισσότερο αργοπορούν οι εργατικοί αγώνες τόσο μειώνονται και οι πιθανότητες για ανάκτηση των νυν αυτονόητων δικαιωμάτων. Κάθε μια παραβίαση εργατικού δικαιώματος ξεχωριστά μαρτυρά ότι τα προγράμματα λιτότητας επινοούνται από τους λίγους αποκλειστικά για τους πολλούς. Ας ξεχωρίσουμε επιτέλους την έννοια της αυτοθυσίας από αυτή του μαζοχισμού και ας προσθέσουμε σ΄αυτές και την έννοια της τιμωρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου