Στην καρδιά των αντιθέτων.

Έκανα κι εγώ με τη σειρά μου μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα.Μια πρωτεύουσα που διαφέρει κατά πολύ απ΄τη μικρή μου πόλη.Η αλήθεια είναι πως πάνω κάτω γνώριζα τι περίπου θα συναντούσα.Η τηλεοπτική εικόνα όμως δε συγκρίνεται με κανένα προσωπικό βίωμα.
Αρχικά το ζεστό κλίμα του καιρού ήταν αρκετό για να σε παραπλανήσει και να σε ξεγελάσει προσφέροντας μια αίσθηση καλοκαιριάτικης ευημερίας.Δεν ήταν μόνο η θερμοκρασία αλλιώτικη αλλά και ο αέρας.Ένιωθες να αφήνει τα μολυσμένα κατάλοιπά του μέσα στο λαιμό σου.Κάθε λογής διοξείδιο που
διαπερνούσε τη μύτη και το στόμα γινόταν αισθητό.Απίθανο να το καταλάβει κάποιος που μόνιμα μένει εκεί και είναι συνηθισμένος ίσως και ανενόχλητος να εισπνέει χημικά.Λειτούργησε όμως το ένστικτο της προσαρμογής,αυτό που καθιστά κάθε τι αισθητικά και πραγματικά άσχημο σε ισχυρή συνήθεια και σε κατεστημένη καθημερινότητα,έτσι λοιπόν έπειτα από ένα σημείο έπαψε να με ενοχλεί ο αέρας.Βασικό στοιχείο για να ζήσει κανείς σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα είναι η αποσυγκέντρωση.Χιλιάδες κόσμος στα πεζοδρόμια,άλλοι καλοντυμένοι άλλοι με κουρέλια,άλλοι χαλαροί και άλλοι στρεσαρισμένοι,άλλοι οξύθυμοι και άλλοι παλαβοί.Όλες αυτές οι πολλαπλές αντιφάσεις αν μη τι άλλο ζαλίζουν και εμποδίζουν τη συγκέντρωση.Είναι ένα είδος φυσικής αποπλάνησης η οποία στρώνει το χαλί για να πατήσει πάνω η αδιαφορία για το συνάνθρωπο και ο ατομικισμός.Και γι΄αυτή τη μάζωξη εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορείς παρά να κατηγορήσεις έννοιες.Φταίει η αστυφιλία,φταίει η μετανάστευση και τα λοιπά.Μα πως είναι δυνατό να κατηγορείς τον επαρχιώτη ο οποίος προκειμένου να βρει δουλειά πηγαίνει στη πόλη ή το μετανάστη που παλεύει να επιβιώσει;Τους έβλεπες συγκεντρωμένους σε σημεία με την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να πουλήσουν έστω και ένα παιχνίδι ή μια φωτογραφία της ακρόπολης και θα εξασφαλίσουν αυτό το εισόδημα για .... τι; Αισθανόσουν τη μιζέρια που τους διακατείχε,έβλεπες στα πρόσωπά τους την εξουθένωση ενώ συνάμα απορούσες με την αμετάβλητη υπομονή τους.Και αυτή την αγνή προσπάθειά τους να ζήσουν αμαύρωναν βαμμένα μπλε συνθήματα σε τοίχους.Δεν γενικοποιώ τη συμπεριφορά των μεταναστών αλλά αυτό που είδα εγώ ήταν τίμια άτομα τα οποία αγωνίζονταν για ζωή,χωρίς να ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει και η άλλη κάστα,όπως υπάρχει άλλωστε και στους Έλληνες.
Πέρασα όμως και απο εντελώς διαφορετικά μέρη,εκεί που μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου το χρήμα έχει ήδη αλλάξει χέρια.Εκεί που τα λεφτά τρώγονται σαν καραμέλες και ρίχνονται σαν αποτσίγαρα.Εκεί που ο περίτεχνος στολισμός και η πολυτέλεια είναι καταφύγιο και μέρος συνάθροισης των ανούσιων.Εκεί είναι που λυπάσαι ακόμα περισσότερο τον απλό κοσμάκη για τα εσωτερικά πάμφτωχα πρότυπά του.Όσο μεγαλύτερη είναι η χλιδή τόσο μεγαλύτερη και η κενότητα που νιώθεις μέσα σου.Και προσπαθείς να καλύψεις αυτή την κενότητα με λάθος τρόπο,δίνοντάς την τροφή-ζητώντας ακόμη πιο πολλά.Με χαρακτήρισαν και τυχερό,μέχρι και ευλογημένο γιατί λέει έκανα πράγματα που άλλοι ονειρεύονταν,έπιασα δηλαδή τα χέρια ορισμένων ανθρώπων.Αλίμονό μας αν έχουμε τέτοια όνειρα και τέτοιες επιθυμίες.
Λες να έγινα κι εγώ κάλπικος επειδή έκανα χειραψίες;Λες να έπαψα να είμαι α-ληθινος;Η αρχή λέει είναι το ήμισυ του παντός και ο ελαστικός χαρακτήρας το έναυσμα που προμηνύει τη διαφθορά.Ευτυχώς που μέσα στα ακριβά δώματα της Αθήνας είχα συντροφιά ένα μικρό βιβλιαράκι του Κροπότκιν.Μια ακόμη παράλογη αντίθεση ανάμεσα στις πολλές...