Ανάγκη για αυθόρμητη έκφραση,

Ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι και βρισκόμουν σε μια στάση λεωφορείου σε μια παραθαλάσσια περιοχή.Το λεωφορείο είχε καθυστερήσει θυμάμαι και βαριόμουν αφάνταστα.Το κλίμα μουγκαμάρας και ανίας που επικρατούσε έσπευσε να αλλάξει η ευχάριστη φωνή του Bob Marley που ακουγόταν απ΄τα  ηχεία του beach bar.
Όταν ακούς λοιπόν είτε στο δρόμο περνώντας δίπλα από μια καφετέρια είτε στη στάση δίπλα στο beach bar ένα τραγούδι  που σου αρέσει και σε τονώνει αλλάζοντας σου τη διάθεση προς το καλύτερο,το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις είναι να τραγουδήσεις.Μερικές φορές ακόμα και ν΄αρχίσεις να
χορεύεις.Πήγα να ψελίσω μερικούς στίχους αλλά σκέφτηκα ότι βρίσκομαι κοντά σε κόσμο!Τι θα πει ο κόσμος αν αρχίσω να τραγουδάω!Με λίγα λόγια ντρεπόμουν μέχρι και να χτυπήσω το πόδι μου σύμφωνα με το ρυθμό.Δεν υπάρχει δυσκολότερο αλλά και χαζότερο πράγμα απ΄το να αναγκάζεις τον εαυτό σου να αντισταθεί στη μουσική παραμένοντας ψυχρός και σοβαρός με βλέμμα στραμμένο προς το άπειρο σαν αγελάδας.Λίγο πιο πέρα καθόταν και μιλούσε στο κινητό ένας όπως τον έκοψα Αφρικανός ήταν.Από αυτούς που τα καλοκαίρια την ώρα του καταμεσήμερου με ντάλα ήλιο και αφόρητη ζέστη στάζουν ιδρώτα προκειμένου να πουλήσουν ένα δίσκο ή τα βραχιόλια που έφτιαξαν με ένα ευρώ.Προφανώς θα μετακόμιζε σε άλλη περιοχή με την ελπίδα να βγάλει κάτι παραπάνω.Ο τύπος λοιπόν κλείνει το κινητό και κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι παίζει bob marley.Αρχίζει τότε κατευθείαν να τραγουδάει,όχι από μέσα του μουρμουρίζοντας διστακτικά όπως στην καλύτερη περίπτωση κάνω καμιά φορά.Τραγουδούσε φωναχτά,κανονικότατα.Ένιωθες ότι η μουσική έμπαινε απ΄τα αυτιά του και περνούσε στο αίμα του.Πριν αντιληφθεί τη μουσική φαινόταν εξαντλημένος και κουρασμένος.Σαν να του έλειπε ένα βασικό συστατικό απ΄τον οργανισμό του και ξαφνικά ένιωθες βλέποντάς τον ότι είναι μια χαρά.Αν δεν έβλεπε κανείς από κοντά το αρχικά πεσμένο και θλιμμένο πρόσωπό του και έπειτα το ίδιο αποσταμένο πρόσωπο να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του χαμογελώντας,δεν μπορεί να καταλάβει την αλλαγή.Δεν γνωρίζω αν του έλειπαν βιταμίνες και ποιες του έλειπαν αλλά η μουσική του τις αναπλήρωσε όλες.
Ήμουν αναγκασμένος να συγκρίνω τότε τη νοοτροπία μου με τη δική του.Για να μην κριθώ αρνητικά απ΄τους διπλανούς μου και να δείξω "ώριμος"(έτσι πίστευα) και σοβαρός αντί να τραγουδήσω και να αλλάξω τη διάθεσή μου προς το καλύτερο προτίμησα να βάλω φερμουάρ στο στόμα.Αυτός όμως σημασία δεν έδωσε για το πως θα τον κρίνουν οι άλλοι.Έκανε αυτό που έλεγε η καρδιά του : τραγουδούσε!Τόσο απλά και τόσο όμορφα.Δεν θυμάμαι με σιγουριά αλλά ίσως κι εγώ να έριξα καμιά στραβή ματιά,από αυτές που περιέχουν εγωϊσμό,ρατσισμό,αντιπάθεια.Χωρίς να θέλω να το κάνω μελλοδραματικό αλήθεια σας λέω και τι δεν θα έδινα να βρισκούμουν στην ίδια στάση με τόσα και περισσότερα άτομα ή και λιγότερα δεν με ενδιαφέρει και να τραγουδούσα bob marley αδιάφορος για τη κριτική που θα δεχόμουν.Ζηλεύω αυτόν τον όμορφο,βγαλμένο απ΄τη ψυχή αυθορμητισμό.
Φίλοι μου αυτό που ήθελα να σας πω είναι να σπάσετε κάθε δεσμά των δυτικών προκαταλήψεων.Μη λαμβάνετε στα σοβαρά γελοίους κανόνες καθωσπρεπισμού.Εκφραστείτε αυθόρμητα και όπως ακριβώς νιώθετε χωρίς περιορισμούς και όρια.Μια φορά θα ζήσουμε και όλη μας η ζωή είναι μια στιγμή.Ας τη ζήσουμε όσο πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά μπορούμε!
Όπως λέει και ένα ρητό άλλωστε : "Ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θέλεις.Ο κόσμος είναι πολύς.Η ζωή σου είναι λίγη".